Boeken schrijven...

Gisteravond ben ik voor een paar dagen op Belgische bodem geland...Altijd een rare ervaring om van het rustige Molyvos in het drukke Athene en nadien in het overvolle Brussel terecht te komen. Vroeger had ik meer last van de shock. Alles went dus. Ik moet enkele administratieve dingen komen doen, een lezing geven en met de uitgever over mijn nieuwe boek overleggen.
Ondertussen heeft Leen, van de uitgeverij het manuscript gelezen en inhoudelijk goed gevonden. Zij schreef me :

Ik moet wel zeggen dat je natuurlijk in de inhoud vaak de nagel op de kop slaat, over hoe de huidige maatschappij in elkaar zit bijvoorbeeld.

Eigenlijk zou iedereen dit boek moeten lezen om weer even tot de kern van het leven te komen.

Daarin ben je dan weer geslaagd, proficiat

Dat is natuurlijk een opsteker als je maandenlang gebogen bent over je boek en je geeft het dan af aan de allereerste lezer ! Er zal aan de vorm en hier en daar aan de stijl nog wel wat moeten geschaafd worden, maar dat kan. Aan de inhoud kan je niet zoveel bijspijkeren. Die is goed of niet goed. Die aanpassingen en ingrepen zullen we donderdag bespreken met elkaar.

Schrijven is eigenlijk van mijn 12de een passie en ook een droom geweest. Later is de combinatie met mijn vakgebied aanleiding geweest om telkens rond een bepaald thema een boek uit te brengen. Inmiddels wordt dit mijn tiende boek in totaal sinds 1980 of zo...Allemaal non-fictie. Terwijl mijn jongensdroom wel was om ooit een roman te schrijven. En nog steeds.

Heel wat mensen zeggen wel eens : 'Ik zou daarover een boek kunnen schrijven'. Maar ze doen het nooit.Eigenlijk zouden ze moeten beginnen.Of het uitgegeven wordt of niet. Niet het eindresultaat telt, maar ook de weg er naartoe. Schrijven is helend. 

Tegelijk ook verslavend,omdat je je helemaal afsluit van de wereld en alleen nog met dat boek bezig bent.

Zo is het begin van tsunami in Japan helemaal aan me voorbijgegaan. Je leest weinig nieuws, kijkt geen televisie, eet maar wat uit het vuistje, verwisselt dag en nacht met elkaar...althans zo gaat het dan bij mij. Ook een erg 'eenzame' bedoening, omdat niemand in jouw boek meeschrijft,meedenkt,meevoelt. Een worsteling met gegevens,kennis,ervaring,getuigenissen,anekdotes,feiten die allemaal op een rijtje en in een evenwichtig leesbaar en begrijpbaar geheel moeten komen te staan. 

Schrijven is ook keuzes maken.Het heeft ook te maken met selecteren.Wat is nu prioritair en wat niet ? Wat hoort erin en wat niet ? Het is ook puzzelen. Met de computer schrijven geeft het gemak dat je kan knippen en plakken. Met de schrijfmachine en het vel papier was het een nog hachelijker onderneming destijds. Als je tien tot vijftien pagina's per dag schrijft heb je al heel hard gewerkt. En dan te bedenken dat de lezer daar een uurtje of zo overdoet om het op te nemen. Ooit verloor ik zo een dag werk, door aan het eind op het verkeerde knopje te drukken en in plaats van alles te bewaren,was ik alles onherroepelijk kwijt. 

Schrijven is een ambacht. Waar ook discipline,doorzetting en durf voor nodig is.

Mensen denken dat je van boeken schrijven rijk wordt. In Amerika of Engeland misschien. Recent bleek nog uit een onderzoek in Vlaanderen dat slechts 1 op 5 schrijvers van hun pen kunnen leven. En dat is dan ook nog niet riant. Deze 'beroepsschrijvers' moeten het dan ook nog hebben van lezingen en subsidies.Een Vlaamse beroepsschrijver zou niet meer dan 3000 Euro/bruto per maand verdienen. Terwijl het gemiddelde loon op 3800 Euro bruto ligt of zoiets. 

Het honorarium van een schrijver ligt in de keten van het uitgeversvak dan ook op de onderste sport. De schrijver verdient 10 tot 15%, de boekhandel 30% en de rest gaat naar uitgeverij,promotie,distributie enz.

Dus, degene die het product 'maakt' krijgt het minste. Degenen die het vorm geven en aan de man brengen,het meest. 

En als boeken dan 100.000 keer gelezen worden in de bibliotheek, zoals mijn boeken daar wel fel gegeerd zijn kennelijk, verdient de auteur helemaal niets.

Dus, een droomjob, met droomverdiensten is het zeker niet. Je moet het graag doen. Je moet een beetje bezeten zijn.Of is het gek ?

Alleszins hoop ik dat Leen gelijk krijgt en dat iedereen het volgende boek moet gelezen hebben. De opbrengst gaat dan naar ons Sapphohuis. 

En ik ? Wie schrijft die blijft...Ik kan er een nieuwe computer van kopen, een nieuwe bril, een boekenkast en aan mijn roman beginnen...

HAAI GEVANGEN IN PETRA...Vlakbij

Het weer is guur de laatste dagen. Maartse buien zijn het niet echt, maar eerder 'grillen'. Verleden jaar was het voorjaar ook slechter dan de winter. Terwijl het in België en Nederland nu echt wel zonnig lijkt te zijn. Maar vanaf morgen wordt beterschap verwacht. Ondanks de bijtende Noordenwind waren Frans en Jeroen vanmorgen al op post om de fundamenten van onze nieuwe pergola voor de groepen te gieten.
En Frans had nieuws van formaat. Een letterlijk formaat dan.
In Petra, waar hij woont, zo'n 5 km hier vandaan, had een visser een haai van wel 4 meter of groter, gevangen. Het hele dorp wist er natuurlijk al van. En toen ze het beest opensneden bleken er 57 kleine haaitjes in te zitten ! Frans zou me foto's sturen.De foto's zijn van Eleonora Pouwels,die ze met haar telefoon vastlegde.Met dank !

Enkele weken geleden hoorde ik van de Duitse echtgenote van restaurant 'Angelo', dat zij die dag haai op het menu hadden. En dat die best hier ook gevangen wordt. Kleine dan. Zij verzekerde me dat het geen kwaadaardige soort was, zonder tanden. Planktoneters.
Ik wou er toch het fijne van weten en dook dan vandaag,bij de kachel, maar even op het net om te zien hoe het hier zit met de haaienpopulatie. Je moet op alles voorbereid zijn,toch ? En wat moeten we onze gasten vertellen ?
Blijkbaar zitten er dus in de Egeïsche zee waar Lesbos volop in ligt, naast zwaardvis en dolfijnen (die we geregeld zien) ook haaien. Vooral de 'zeevos', zoals dit soort haai genoemd wordt. Zijn staart is lang om de scholen visjes,zoals de vele sardientjes, bij elkaar te drijven en ze dan op te peuzelen.
Het verhaal van de tandloze haai klopt dus wel niet helemaal. Ook niet volgens Frans, want die had wel heel duidelijk 3 rijen tanden gezien.En enkele rijen kieuwen. Een haai heeft tot zes van zulke filtergaten om het water door te sturen,waar hij eerst de zuurstof uithaalt.En in een heel leven kan een haai wel duizenden tanden krijgen. Ze vallen snel uit en groeien ook heel snel aan.
Natuurlijk doemt dan het beeld uit de film 'Jaws' op, met argeloze zwemmers die helemaal verscheurd worden. Zo'n vaart zal het hier niet lopen.Ik kan onze gasten geruststellen. Het zijn dus geen witte haaien of 'mensenhaaien' die hier zitten. Dus, ongevaarlijk voor de mens. En meestal dan nog in diep water.
Van de 360 soorten haaien,die er wel in die familie zijn, zouden er maar een 4-tal gevaarlijk zijn voor de mensen, en de zeevos is daar zeker niet bij.

Het verhaal van de 57 kleine haaitjes intrigeerde me wel en ik kon lezen dat sommige haaisoorten eitjes leggen, maar anderen, zoals zoogdieren- en zoals de dolfijn en de walvis- levende vissen baren,die ze dan zogen. Dus, kennelijk ook bij dit exemplaar uit Petra. Het gruwelverhaal daarbij is wel dat er meestal maar een 2 tot 3 vissen effectief het daglicht, of euh, het zeewater te zien krijgen. Ze peuzelen namelijk elkaar op in de buik van de moeder en de sterkste 'kannibaal' blijft dan uiteindelijk op de datum van geboorte over. Dus, eigenlijk zijn ze een beetje 'moederkoek' voor elkaar.
Uit de wonderlijke visvangst van het anders zo rustige Petra, leren we overigens nog dat haaien al 400 miljoen jaren bestaan en zelfs al voor de dinosauriërs er waren. En dus ondanks de vervuiling, de tsunami's en de opwarming van de aarde, blijven die beestjes toch overleven. Een magisch dier dan toch !
Dus, wens maar niemand naar de haaien, want hij zou wel eens net heel lang kunnen leven dan...

Moeders kunnen mannen en romantiek missen...

Het is nu ook alweer 'wetenschappelijk' bewezen : het moederschap maakt vrouwen gelukkiger dan de romantiek met een partner.
Sterker nog; gaan shoppen en een lange babbel met een vriendin scoort zelfs hoger. Althans als we de hormoonanalyses van het knuffelhormoon oxytocine bij vrouwen mogen geloven.Dit hormoon zorgt voor een tevredenheids- of geluksgevoel en wordt ook ervaren bij een orgasme.

De Britse journaliste Suzanne Taylor liet vier dagen lang het niveau van dit hormoon oxytocine onderzoeken om te kijken wat haar gelukkig maakte. Ze ging in die tijd op date met een man, had een gezellige avond met haar dochter, plande een shoptripje en ging een avondje uit met een vriendin.
En wat bleek ?
Suzanne Taylor vertelt over haar verschillende activiteiten : 
"Tijdens mijn afspraakje met Marcus ging mijn hart sneller slaan, we hebben twee uur met elkaar geflirt. Mijn avondje met mijn 11-jarige dochter was rustig. We hebben samen naar een film gekeken en gesnoept. Als ze me vertelde dat ze me graag ziet, smolt ik vanbinnen. Mijn shoptripje was leuk, ik heb verschillende dingen gekocht en was opgewonden over mijn aankopen. Mijn avondje uit met een van mijn beste vriendinnen was ook een succes, achteraf voelde ik me helemaal warm vanbinnen."

De cijfers van de test vertellen over deze vier activiteiten :
"Uit het onderzoek bleek dat ik op mijn romantische afspraak 62 picogram/ml oxytocine in mijn bloed had, daarmee kwam deze activiteit op de laatste plaats, wat mij erg verraste. De shoptrip eindigde op de derde plaats met 88 picogram/ml, mijn avondje uit met mijn beste vriendin haalde 94 picogram/ml,  tijd met mijn dochter won met 115 picogram/ml."

Mannen, jullie zijn bij deze dus gewaarschuwd : je haalt het nooit van een moeder en kind en sterker nog je komt slechts op de vierde plaats !
Het voordeel van zulke tests is natuurlijk dat je je nu voortaan ook erachter kan verschuilen. Als je partner er over klaagt dat er te weinig romantiek is en dat er meer van je verwacht wordt, kan je altijd deze cijfers uit de kast halen.
Feit is natuurlijk dat de relatie moeder-kind een unieke en exclusieve relatie is, waar mannen nooit echt zullen kunnen invoelen hoe dat is of voelt.
Tenslotte komt dat mensenkind uit het eigen lichaam van die vrouw. Het wonder.
En de mannen ? Zij stonden erbij en keken er naar.
Dus, ook daar kan deze test nuttig zijn... Besef dus als man, dat je toch nooit hier tussen kan komen te staan. Aanvaard de unieke relatie en je eigen tweede- of derde- of vierde-rangorde...
En nog een andere bedenking...
Misschien zijn mannen dus wel romantischer in een relatie dan vrouwen ? Ook al wordt het omgekeerde beweerd ! 
We zullen het alleen maar weten als ook hun oxytocine, bij dezelfde activiteiten, wordt gemeten...
Benieuwd hoe dat zal uitpakken !?

Seg, De Weverke wilde gij...dansen ?

Het internetnieuws bereikt ook Griekenland natuurlijk. Bart De Wever is op zijn congres van NVA herkozen tot voorzitter met 99,35% van de stemmen ! Een monsterscore die je alleen maar in vroegere en huidige dictaturen kon te zien krijgen. Hij vergeleek zichzelf trouwens al met Mobutu ! Ook wel een rare keuze.

Wat is dat toch met die man ? Welk charisma heeft hij dan zo voor velen ? Eerlijk gezegd niet voor mij. Ik vind hem helemaal niet sympathiek. Je mag er tegenwoordig ook geen kritiek op hebben, want dan word je genadeloos neergesabeld.Ook zoals in de dictaturen.Dus,ik riskeer nu wel wat... Maar ik zit ver weg,haha.

Vlaanderen heeft dus zijn ongekroonde koning. Maar vermits NVA republikeins is, zal het dus zijn president worden. En wat nà 4 jaar of 8 jaar presidentschap met De Wever ? Wie gaat dan de Vlaamse Leeuw hooghouden ? Siegfried Bracke ? Die van links (SPA) in één enkele ruk naar rechts laveert ? Of gaat Frank Van Hecke,ondanks zijn belofte aan zijn overleden Roosje ook zijn kans nog wagen ?

Ik heb het niet zo op politiek. Politiek draait om macht.En' idealen' dan ? hoor ik iemand denken... Die worden kennelijk snel verkocht vandaag. In de hele stoelendans die er nu al bijna een jaar aan de gang is, bij de vorming van een regering, zie ik nog weinig idealisme.Eerder hardnekkigheid,wantrouwen,vijandigheid,agressiviteit,gebrek aan solidariteit en zovele andere niet-idealistische attitudes.

Het gaat eerder om een koehandel. Ik geef jou dat, als jij dit aan mij geeft. Zoals bij Monopoly. Of zoals in het liedje van 'Seg kwezelke wilde gij dansen ? Ik zal u geven een koe ?' en het liedje vervolgt dan met : 'Welnee ik wil nie dansen, van dansen word ik zo moe...ik kan nie dansen, ik mag nie dansen,dansen is onze regel niet, begijntjes en kwezeltjes dansen niet'

Met Bart De Wever gaat het precies hetzelfde. Hij heeft nog altijd niet gekregen wat ie wou en hij danst (nog) nie mee. Wil De Wever eigenlijk wel dansen ? Wil hij niet aan de zijlijn blijven staan, zoals Geert Wilders in Nederland ? Dat zou pas een ideale positie zijn. Hij die de dans ontspringt. Kritiek leveren,zonder verantwoordelijkheid te moeten nemen.
De Wever klinkt ook altijd zo verontwaardigd over wat ze hem dan wel durven aanbieden,seg ! Net zoals Wilders.Met een stem die hoog overslaat naar verbijstering. Ook zoveel cynisme in zijn hele houding. Of zelfs apathie voor al wat er rondom hem dan verder in de politiek gebeurt. Dit is dus de man die Vlaanderen vertegenwoordigt ? Althans voor 31%.volgens de peilingen.
Politiek is vaak psychologie, zoals de beurs ook niks met economie, maar met angst te maken heeft. Emoties dus.Dictaturen hebben ook altijd een vijand nodig : de Joden, de Islam of de Walen...
Die emoties kan Bart goed (onderdrukt) inhouden. Althans zo lijkt het wel. Zijn hele gewichtige lijf verraadt echter anders. Het is duidelijk dat de man niet gezond is. Niet goed in zijn vel zit. Heel Vlaanderen kent ook zijn vettige eetgewoonten. Maar de hele figuur straalt sowieso uit dat hij met weinig geen genoegen neemt. Het moet vette vis zijn en geen borrelnootjes. En Vlaanderen smult hiervan ! De Bourgondiër die met mes en vork in de aanslag, heel België oppeuzelt. En ze blijven zijn ego maar alle lof toezwaaien en hem aanmoedigen om nog meer van de taart te pakken te krijgen.
Gevaarlijke ontwikkelingen als je het zo van op een rustig,vredig eilandje in de Egeïsche zee gadeslaat. De man zou wel eens agressief uit zijn pak kunnen barsten en naast zijn schoenen kunnen gaan lopen.
En, Bart... zonder schoenen kun je, als je dat al zou willen, moeilijk dansen.

Terug bij 'de stoof' ?

Gisteren viel de elektriciteit nog eens uit in heel het dorp. Het was lang geleden. En het duurde deze keer maar heel even. Er was een zwaar onweer na de warmte van vorige week; een maartse bui, en dat zal wel de reden geweest zijn. Ook al gebeurt dat bij heldere hemel wel eens meer. Meestal op zondagmorgen. En dan duurt het ook wel een uur of twee vooraleer er terug stroom is.Misschien is het wel de Griekse manier van besparing op de energiefactuur? Zondagmorgen is dan kennelijk het meest geschikte moment.Iedereen is dat hier gewoon. De mensen zijn er op voorzien. Geen televisie,radio,ijskast,koffiezet of... elektrische verwarming. Dat laatste is natuurlijk minder leuk, nu er 's avonds en 's morgens nog wel even nood is aan bijverwarming in het voorjaar.
Gelukkig had ik net mijn houtkachel aangevuurd.

Ik herinner me uit mijn jeugd dat het bij ons ook wel eens gebeurde. En, misschien staat het ons in de toekomst nog wel meer te wachten.
België lijkt, volgens recente nieuwsberichten, heel kwetsbaar op dat terrein. Men is er afhankelijk van elektriciteit uit het buitenland. En als daar dan iets misgaat...
Het deed me gisteren meteen ook denken aan Japan. Dagen of weken zonder elektriciteit zitten, kunnen we ons haast niet meer voorstellen. Ons hele leven ligt plat. Ik zou deze column bijvoorbeeld al niet kunnen schrijven. En jij zou hem niet meer kunnen lezen. Onze mobiele telefoons zouden plat liggen. Om nog maar te zwijgen van alle elektrisch comfort wat wij zoal in huis hebben staan.
Voor alles is er een stekkertje en een knopje.
Kunnen we zelfs nog wel koken dan ? Of is er nog warm water om een douche te nemen?
Het is een hallucinante gedachte om te beseffen dat het er ooit wel eens niet meer is.Al is het maar voor dagen of weken. En dat we dan zowaar hopeloos verstoord geraken in onze evidente patronen en gewoonten.Misschien moet iedereen maar een windmolentje op z'n dak zetten, zoals we destijds televisieantennes hadden ? Het is wel geen zicht natuurlijk, maar 'nood breekt wet', zegt men.
En zeggen dat er nog zoveel miljoenen mensen op de wereld leven zonder elektriciteit.
Maar als dat ene knopje het niet meer doet, voelen we ons al 'verloren'. Het grootste verlies is echter dat van onze creativiteit. We weten niet meer wat te doen, als alle stroom uitvalt,toch ? Zo lui en afhankelijk zijn we geworden.Misschien kunnen we wat gaan oefenen op het leven zonder stroom ?
In de jaren '70 waren er 'autoloze zondagen' omdat de brandstof schaars was.
We kunnen het Griekse voorbeeld volgen en 'elektriciteitsloze zondagen' opzetten ? Bij kaarslicht en de ouderwetse haard, kunnen we elkaar dan tijdloze verhalen vertellen.Alleszins zou het mensen terug dichter bij elkaar brengen...
Ik steek zo meteen mijn houtkachel aan.Het onweer is nog niet geweken. Het is bovendien zondag..

Wachten op...kippen.

Ik had er al eerder kort iets over geschreven op de website.
Na het wegsturen van mijn nieuwe boek naar de uitgever moest ik 'iets om handen hebben'. Letterlijk. Iets 'doen'. En zoals ik in mijn boek ook heb beschreven blijkt handenarbeid het beste antidepressivum te zijn. Dit zou zo zijn omdat onze hersenen nog heel 'primitief' zijn ingesteld en wanneer we iets maken met de handen (in de tuin werken,koken,breien...) dan zouden zij daar 'tevreden' op reageren; Aldus onderzoek van een Engelse professor.
Dus, ging ik resoluut voor het handwerk. Vorige jaren hadden we enkele kippen in huis, maar tot 2 keer toe ging een vos er mee aan de haal. Dat wil zeggen : hij beet ze gewoon de kop af. De arme beestjes hadden ook geen verweer, want ze hadden geen echt hok om in weg te vluchten,zoals het hoort.Omdat ik het leuk én nuttig vind om kippen te houden (huiselijk,afvalverwerkers en ze geven eieren) besloot ik dus om een écht kippenhok te bouwen.Er ligt hier altijd wel wat houtafval en pannen waren er ook nog.
Gewapend met hamer,zaag en de weinige nagels die ik vond, dus aan de slag. En, zowaar...het hok kreeg stillekesaan vorm en ikke, ik werd er blijer en blijer van. Dus, de professor heeft gelijk !

Een likje verf hier en daar en het is een echt Grieks kippenparadijs geworden, dat door iedereen werd bewonderd en bejubeld. Althans door de weinigen die het hier in huis al zagen...En ik, zo fier als een haan ! Dat kan je zo zien op de foto,die een van onze vrijwilligers meteen maakte.
Benieuwd wat de kippen er zullen van vinden. Want die zijn er nog niet.
Er bestaat hier niet zoiets als een 'kippenwinkel' of een markt. Een paar keren per maand komt er een radiowagen langs die dan op centrale plaatsen wacht op mogelijke kippenkopers. Dus, nu maar hopen dat die wagen snel komt. Want alles is in opperste gereedheid. Zelfs een nestbak waar ik twee stenen eieren inlegde. Zo weten de -blijkbaar domme-diertjes waar ze hun lekkernijen moeten deponeren. En het zijn echte 'stenen' eieren. Ook niet zomaar gekocht in een of andere winkel. Neen, op het strand, tussen de miljoenen keien gezocht naar eivormige stenen. Nu nog wit of bruin schilderen,zoals met Pasen, en de kippen zijn gefopt.
En de vossen zul je je afvragen ? Ook daar is een remedie voor gevonden. Op internet las ik dat je vossen op afstand kunt houden door op de uithoeken van het hok mensenhaar te hangen. Ja, heus hoofdhaar ! Mensenhaar houdt lang de geur van zijn drager vast en van die rare mensensoort moeten vossen helemaal niks weten. Ze blijven dan uit de buurt.
Vermits ik pas naar de kapper ging...precies ! Een hele zak Grieks mensenhaar van Panaiotis meegekregen om de vossen mooi op afstand te houden. Iedereen benieuwd of het lukt.
En de kippen nog het meest...

De Griekse kapper

Ben net terug van de kapper...Panaiotis is zijn naam. Sinds ik niet meer zoveel in België ben is hij mijn vaste kapper, zo om de twee maanden. Mijn Belgische kapper is trouwens zelf, na jaren in het haar van mensen gewriemeld en gewroet te hebben, naar de Provence verhuisd. Hij was al wijnliefhebber en nu kan hij zijn hobby ten volle alle dagen uitleven. Als je naar de kapper gaat, hoor je natuurlijk altijd verhalen. Ik vroeg Panaiotis of hij deze winter op reis was geweest. De meeste Grieken hier gaan in de winter wel eens ergens naartoe, als er geen toeristen zijn. Dit jaar was hij drie keer weggeweest vertelde hij. Een keertje naar Athene, the big city; enkele dagen naar Turkije, hier vlakbij, en dan naar die andere 'big city' Londen. In Londen was hij naar een beurs voor kappers geweest. Om ideeën op te doen. De kleine kapper uit Molyvos, in een wereldstad als Londen.
De man was tot vorig jaar, nog nooit op reis geweest. Toen was hij ook in Londen, in Holland en in België geweest. België vond hij heel leuk. Of misschien zegde hij dat maar om mij te plezieren. Wat hem vooral was bijgebleven waren de vele kerken daar.
En Holland vond hij niet zo leuk. Zo bekrompen en iedereen die zich met iedereen ging bemoeien, aldus Pana. In Molyvos was dat anders zei hij. Daar liet iedereen, iedereen met rust, en als je in een hol in de bergen wou gaan leven, dan zou niemand daar iets van zeggen.
In London was hij ook een CD-winkel binnengegaan en hij begreep niet dat er op een cd een sticker stond met de boodschap '2 for 10'. Als hij de winkelbediende uitleg vroeg, vertelde die dat je 2 cd's kon kiezen (met dezelfde sticker) uit de hele shop voor 10 pond.
Dit zag je in Molyvos niet, vertelde hij. Wij doen geen 'offers' en misschien moeten we dat leren, orakelde hij maar door.
Na mijn kapbeurt, bij de betaling, bood hij me een klantenkaart aan. Een nieuw idee zegde hij. Meegebracht uit Londen. Mensen met een klantenkaart konden dan goedkoper shampoo en allerlei producten kopen. Hij legde als een trotse schooljongen het systeem van de klantenkaart aan me uit. Alsof ik er nog nooit van gehoord had.
Ik dacht bij mezelf : 'We reizen om te leren', maar deze systemen had hij beter niet meegebracht ! Trouwens, Molyvos heeft eigenlijk maar één kapper ! Dus, hij kan aan heel het dorp korting geven...En dat zal de brave man altijd doen ! Klant of geen klant.
Mijn haar is toch alweer geknipt. En, ik ben nu 'vaste klant', mét korting, bij Panaiotis in Molyvos.

Welkom op het nieuwe blog...

 vanaf vandaag is dat ik voor mijn teksten, die ik toch telkens opnieuw weer maar blijf schrijven, dit speciale blog heb gemaakt. Het kan horen bij de website, maar het kan ook apart gelezen worden.Je kan zelfs automatisch elke nieuwe column in je mailbox laten toesturen... En belangrijk ook...mensen kunnen reageren. Alhoewel ik hoop dat dit respectvol kan gebeuren. Ik sloot zo ooit al eens een forum omdat sommige rare snuiters er misbruik begonnen van te maken en hunne gal en lever maar op het forum meenden te moeten uitspuwen... Maak dan zelf maar een blog hiervoor.
Dus, columns schrijven !

Ik heb er al heel wat geschreven in het verleden en het meeste deugd had ik destijds van mijn wekelijkse column in de krant het Nieuwsblad onder de titel 'Koffie met croissant'.
Spijtig genoeg, kwam er -met de nieuwe hoofdredactie- een einde aan dit project. Nieuwe bazen,nieuwe wetten. Hoewel die bazen dan ondertussen alweer terug weg zijn. Zo gaat dat tegenwoordig. Niks duurt nog lang.Als er kranten of tijdschriften interesse hebben voor een geregelde column, mogen ze dus altijd contact opnemen. Ik doe dat graag !

De start is dus gemaakt en jullie mogen geregeld een of ander stukje hier van mij verwachten. Soms zal het ernstig zijn (zo ben ik opgevoed), soms ook grappig en speels (zo ben ik ook), misschien zelfs wel eens ontroerend of melancholisch (zit ook wel in me).

Ik schrijf ook wel over het Griekse leven hier in Molyvos, Lesbos, waar ik 3/4e van de tijd leef,woon en werk...Voor de rest zal ik allicht soms in de pen kruipen als ik in en rond mijn interesses en vakgebied dingen hoor en lees in de actualiteit.Kijk ook geregeld nog eens op de site www.sapphohuis.be voor nieuws. Niet alles vind je in deze blog natuurlijk..
Een nieuwe lente, een nieuw geluid...met Bob's Columns dus !

Sapphohuis,18 maart 2011