Eieren...

Met Pasen worden er traditioneel eieren gegeten,gegeven, beschilderd en verwerkt in allerlei producten.In Nederland zal men bv. dit paasweekend met z'n allen ruim 30 miljoen eieren (2 per persoon) hebben verorberd.

Zaterdag waren de eieren in de supermarkt hier compleet uitverkocht. Er waren enkel nog enkele pakjes rood beschilderde eieren te koop.
De rode kleur symboliseert hier in Griekenland het bloed van Christus. Het is ook de gewoonte dat men deze rode eieren kado krijgt en dan bij iemand anders met zo'n ei elkaars eieren aantikt. Het ei dat niet geschonden is, zonder bluts dus, brengt de houder een heel jaar geluk. Natuurlijk zijn de eieren hardgekookt. Het zou anders nogal een janboel worden op al die paasbeste kostuums en outfits. Want vandaag was het echt wel te zien dat het feestdag was ! Zelfs de meest gore visser, liep erbij alsof hij bij de koning op bezoek moest.
Eieren...
Het heeft me altijd gefascineerd ! Wat zou de wereld zijn zonder eieren ? Niet alleen om te koken of te bakken zijn ze een onmisbaar ingrediënt; we maken er allerlei gerechten mee en er zou geen mayonaise of nagerecht, koekje of ijs kunnen zijn zonder een ei te breken.
Met Pasen symboliseert het ei het nieuwe leven en de vruchtbaarheid. De lente is eiertijd. De christelijke godsdiensten kennen het ei met Pasen, maar ook de protestanten en andere religies. De Roomse Kerk brengt eieren via de klokken die op witte donderdag naar Rome vertrekken en op Paaszondag eivol terugkeren om de kinderen te verblijden met (vooral dan) chocolade eieren.
Dat kennen de Grieks orthodoxen dan weer niet zo. Het rode ei wordt in het zoete paasbrood (Tsoureki) verwerkt of als geluksritueel gebruikt, maar daar houdt het dan mee op.Geen toonbanken vol chocolade eieren hier. De niet christelijke godsdiensten kennen dan weer niet de Roomse klokken, maar de paashaas die gul zijn eieren onder de kinderen verdeelt.
De traditie om eieren te beschilderen zou voortkomen van het feit dat men vroeger in de vastentijd ook geen eieren mocht eten. Die werden dan bijgehouden tot Pasen,40 dagen lang, en de oudst bewaarde eieren- die voor consumptie twijfelachtig waren geworden- werden beschilderd of gemerkt. Zo ontstonden zelfs hele miniatuurkunstwerkjes. Vooral in Rusland.
Het ei is een van de meest voedzame en gezondste producten dat bovendien ook nog goedkoop is.
Ik herinner mij dat mijn grootvader elke dag een ei at voor ontbijt.Mensen die veel handenarbeid moesten doen aten eieren en spek. Een stevig ontbijt om de zware werkdag te beginnen.
Wist je dat er circa 4,89 miljard leghennen op de wereld zijn ? Ruim 800 miljoen daarvan leven in China, 275 miljoen in de VS, 290 miljoen in de EU, 134 miljoen in India en 115 miljoen in Mexico; Nederland huisvest ongeveer 30 miljoen leghennen.
Deze leghennen leggen tezamen wereldwijd jaarlijks bijna 10 miljard consumptie-eieren !
China is de grootste eiproducent ter wereld; De jaarlijkse eierconsumptie per hoofd van de bevolking verschilt per land: in Mexico is dat 321, in de VS 258 en in India slechts 37; Nederland en België zitten zowat in de middenmoot met 183 eieren per persoon per jaar
Kippen zouden een standbeeld moeten krijgen !
Bovendien leveren ze dan ook nog lekker gezond vlees, zijn ze prima afvalverwerkers en als de leghennen uitgelegd zijn versterken ze onze soepen of zijn ze heerlijk als 'vol au vent' (koninginnenhapje).
Niet voor niets noemen we het een koninginnenhapje.
De leeuw mag dan wel de koning der dieren zijn; de kip is ongetwijfeld de Koningin.
Zonder kippen geen eieren en zonder eieren geen Pasen meer !
Helemaal niet zo'n domme kip...

Geheimen - Delen is helen...

Naar aanleiding van de pedofiele schandalen in de kerk in België, is er een alsmaar luidere roep om het biechtgeheim, wat dus eigenlijk een beroepsgeheim is, af te schaffen en juridisch niet te erkennen als reden om strafbare feiten niet verplicht te melden. Met andere woorden; als het 'beroepsgeheim' wordt opgeheven kunnen en moéten hulpverleners en priesters het gerecht inschakelen. Dat is wat men suggereert.
Gaat men het bankgeheim dan ook afschaffen ?
Niemand nog geheimen ?
Alles open en bloot en overal medewerkers van Big Brother die elke misstap die iemand begaat, rapporteren en signaleren ? Ons overwerkte gerechtsapparaat gaat helemaal ontsporen !
Rik Torfs, senator en kerkjurist is tégen de afschaffing van het biechtgeheim (lees beroepsgeheim) en ik ben het met hem eens. Hij stelt :
"Waarom is het biechtgeheim belangrijk? Wie biecht, verkrijgt daardoor mentaal asiel. Feiten die het daglicht niet mogen zien, komen naar boven in een veilige omgeving die totale geheimhouding garandeert. Dat biedt de delinquent een unieke mogelijkheid om een medemens te zeggen wat anders voor altijd verborgen zou blijven. De kans dat een mens het volstrekt ongehoorde wat hij heeft gedaan met iemand anders kan delen, betekent bevrijding uit een gruwelijk isolement. Daarbij is de vergiffenis van de zonde niet het belangrijkste, maar de mogelijkheid om het onzegbare uit te spreken."
Vertaald naar therapie, waar ook vaak geheimen aan het licht gebracht worden en cliënten rekenen op geheimhouding in vertrouwen, zou het afschaffen van dit beroepsgeheim betekenen dat er bv. veel meer zelfmoorden zouden plaatsvinden. En er zijn er al zoveel !
Mensen zouden hun verleden niet alleen kunnen blijven dragen in hun emotioneel isolement.  
Het delen is immers ook helen.
Heel wat depressies; latent,gemaskeerd of uitgesproken, hebben te maken met geheimen.
Het schuldgevoel en de ondraaglijke last die gebeurde feiten met zich hebben meegebracht, gaat soms na vele jaren een psychische en/of fysieke eigen-aardige uitweg zoeken.
Als het om strafbare feiten gaat, gaan cliënten dit dus niet meer vertellen aan een hulpverlener, met alle gevolgen vandien. Nog niet zo lang geleden waren bv. abortus,overspel en euthanasie ook strafbaar.
Het gerecht schiet er dus niets mee op en de betrokkene gaat net nog meer in het verborgene leven. Dit kan leiden tot veel ernstiger psychische problematiek, zoals zelfmoord, maar ook psychoses, schizofrenie,paranoïa en allerlei psychiatrische ziektebeelden die het gevolg zijn van een depressie die niet bij de wortel is aangepakt.
Wat ik wel als therapeut altijd heb voorgehouden is dat ik als hulpverlener ook een taak heb naar de samenleving toe en dat ik onvrede, misbruiken en allerlei andere maatschappelijke oorzaken van depressie moet vertalen en terugkoppelen. Ik moet dus (anoniem) waarschuwen en signaleren,ja.
Dat is ook de reden waarom ik al die jaren al boeken en artikels schrijf en lezingen geef. Ik nodig mijn collega's trouwens uit om dat ook te doen. Mensen moeten weten wat anderen problemen bezorgt.

Je kan niet lijdzaam toezien hoe er misbruik is en dit in de veilige beslotenheid van je therapiekamer houden als je cliënt de deur uit is. Uiteraard beroert het me ook als ik zulke dingen hoor. Vaak ben ik ook 'kotsmisselijk' geweest van schrijnende verhalen van cliënten. Maar feiten, met naam en toenaam, aanhangig maken bij het gerecht is een andere zaak.Ook al ben ik het soms ook niet eens met opgebiechte feiten.
In het beste geval kan ik mijn cliënt aanmoedigen en stimuleren om dat zelf te doen. Maar dan ben ik helemaal niet zeker dat er op een serene en zorgvuldige manier met die klacht of bekentenis wordt omgesprongen. Nog steeds niet, tot op de dag van vandaag.
Ik ben niet zeker dat 'het gerecht' op dezelfde betrokken manier luistert als ikzelf tracht te doen. Een verkrachting kan ook mentaal gebeuren en ik schat onze speurders en politiemensen niet altijd fijngevoelig genoeg in om met sommige delicate menselijke thema's zorgvuldig te kunnen omgaan.
De bewijzen daarvan zijn recent nog maar geleverd in de 'operatie kelk' en de brute inbeslagname van alle klachten over seksueel misbruik bij de commissie Adriaenssens.

We hebben nu vooral -omwille van de actualiteit -geheimen rond seksueel misbruik voor ogen, maar er zijn nog heel wat andere gebeurtenissen in iemands leven die belastend, moreel en soms juridisch niet toelaatbaar zijn.Moet ik bv. dan melden als mijn cliënt illegale drugs gebruikt of ze zelfs dealt ?

Therapeuten worden wel eens 'de hedendaagse biechtvaders' genoemd. Als 'biechten' niet meer kan,zonder de angst op onderzoeken en juridische stappen, is de hulpverlening ten dode opgeschreven.
We kunnen als hulpverlener dan enkel nog oppervlakkig dweilen met de kraan open. En daar heeft niemand wat aan.

We bevorderen dan enkel maar de schijn en niet het kunnen 'zijn'.
In ieder geval houd ik mijn beroepsgeheim in ere en in stand, hoe de wet ook zou worden veranderd. Ook al zou het me zelf in juridische moeilijkheden brengen !
De basis van elke goede hulp en alle relaties trouwens, is vertrouwen...
Dus, heel wat menselijke geheimen, over dertig jaar hulpverlening, zal ik gegarandeerd meenemen in mijn graf. Mijn (ex)cliënten kunnen dus gerust zijn !

Griekenland Dier-on-vriendelijkste land..?

Volgens de Nederlandse Stichting Dierenleed is Griekenland het meest dier-onvriendelijkste land ter wereld ! Nederland zelf staat op de zesde plaats en België doet het met een 16e plaats niet slecht. Vraag is natuurlijk waarop men zich baseert om zulke lijsten te maken.
De Grieken zullen hun dieren inderdaad niet overmatig vertroetelen en verwennen zoals wij dat doen. In een grootwarenhuis moet je zoeken achter gadgets voor pets of speciale voeding. Veeartsen kunnen hier niet leven van hun beroep alleen en houden er allemaal een winkel bij open met zaaigoed,tuingereedschap,hondenvoer of bloemen.
Voor de Grieken zijn honden en katten nog nuttige dieren.Niet enkel voor gezelschap dus. Katten zijn er om ongedierte als ratten en slangen te verdelgen en honden zijn er om het erf te bewaken en vossen te verjagen.
Wie kent er niet de mooie Griekse plaatjes en foto's van spinnende katten op de visnetten of tegen de witgekalkte geveltjes ? Elke toerist neemt foto's van Griekse katten alsof het een rariteit betreft. Er zijn zelfs speciale jaarkalenders die alleen de Griekse katten als thema hebben. Katten worden hier ook niet gesteriliseerd of gecastreerd,zoals in de lage landen. Ook castratie bij honden wordt slechts mondjesmaat toegepast en zelfs meewarig bekeken.
De natuurlijke selectie bepaalt hier wel welke katten en honden overleven en welke niet. Het zijn ook buitendieren en geen salonkatten of schootjeshonden die men hier tegenkomt. Er zijn ook geen overvolle asielen zoals er bij ons 80.000 dieren daar opgesloten zitten !
Ook de honden lopen vrij los in het straatbeeld en als niemand er zich over ontfermt werpen ze hun jongen ergens ten velde en worden de puppy's al of niet geadopteerd of vallen ze ten prooi aan ziektes of roofdieren. Is dat dieronvriendelijk ? Geen enkele 'straathond' (letterlijk) heb ik ooit zien aanvallen of bijten naar mensen.
Op z'n minst kan je zeggen dat men hier de 'natuur zijn gang laat gaan'.
Is het dan dier-vriendelijk om een hond of een kat (of meerdere zelfs) te houden op een appartement zoals de Noordelingen doen ? Wist je dat de Nederlandse en Belgische katten en honden ziek zijn van het overgewicht en dat het schandelijke obesitas bij dieren een ware plaag is ? Of is het diervriendelijk om honden te hebben die voortdurend aan de leiband moeten lopen en daardoor agressief worden ? Of depressief ? Wist je dat Belgische en Nederlandse honden vaak aan de Prozac (antidepressiva) zijn ? En gedrags-en karakterstoornissen vertonen, zodat er een hondentherapeut moet aan te pas komen !? Er zijn zelfs speciale drukbekeken tv- programma's over hoe je je 'lastige hond' moet aanpakken ! Is dat diervriendelijk ? De Grieken zouden gieren van het lachen als ze zoiets zien.Ze begrijpen ook de commotie van veel buitenlanders niet over hun houding tegenover dieren.Ze zouden daarentegen kwaad zijn als ze onze legbatterijen voor kippen of varkensstallen zouden zien ! En ja, aan elk Grieks huis hangt er ook een kanarievogel in een kooitje te zingen. Want dat brengt volgens de overlevering 'geluk'. Ook onze grootvaders hadden een zingende kanarievogel !
In België en Nederland wordt er aan dierenvoeding en materiaal voor  huisdieren evenveel uitgegeven als aan babyartikelen en -voeding En de vergelijking houdt daar niet op. Sommige mensen behandelen hun hond of kat ook als een baby.Misschien zelfs nog beter !?
Dit is pure, soms ziekelijke, overdracht en projectie.
Alleen al in Nederland zijn er ruim 2 miljoen honden.Toch vinden -vooral Nederlanders- dat ze zich tijdens hun vakantie in Griekenland moeten ontfermen over de zgn. zielige loslopende Griekse honden, die ze dan 'zwerfhonden' noemen en na vaccinatie, met draagkooi en vaak duur transport, meenemen naar het overbevolkte (overhondse) Nederland. Er ontstaan hier zelfs heuse Nederlandse stichtingen die zich het lot van 'de arme Griekse hond' ter harte nemen en waar je kan voor doneren.
De dieren worden compleet uit hun habitat en biotoop geplukt en van hun 'vrijheid' (synoniem voor zwerven ?) beroofd om dan ergens op enkele vierkante meter hun druilerige Nederlandse leven depressief verder te moeten slijten ! Is dat diervriendelijkheid ?
Moest ik hond zijn...

Het is zo makkelijk om met het vingertje te wijzen, lesjes te spellen en lijstjes te maken met goed en fout.
Het is zo makkelijk om empathisch te zijn voor dieren en hen allerlei menselijke gevoelens toe te dichten. Het is kennelijk veel moeilijker empathie op te brengen voor een andere cultuur, andere gewoontes en visies van mensen en volken...
Laat ons misschien daar eerst mee beginnen ?

Hoe meer men mensen bemint, hoe minder men dieren nodig heeft om het eigen gemis aan liefde en warmte op te projecteren...

 De lijst dieronvriendelijke landen:

1. Griekenland, 2. Spanje, 3. Nederlandse Antillen, 4. Nederland, 5. Roemenië, 6. Turkije, 7. Venezuela, 8. Bulgarije, 9. Egypte, 10. Portugal, 11. Mexico, 12. Aruba, 13. China, 14. Thailand, 15. Verenigde Staten, 16. BELGIE, 17. Brazilië, 18. Italië, 19. Zuid- Afrika, 20. Japan... 54. Colombia, 55. Rusland, 56. Zweden. (belga/adha)

Kalo Paska

καλό πάσκα

De kleine Pic-Up-vrachtwagentjes rijden aan en af met nietsvermoedende 'onschuldige' lammeren. Allemaal voor de slacht. Het grote paasfeest is in volle voorbereiding. Iedereen is druk in de weer met koken,bakken en braden. Soms raakt zelfs de suikervoorraad op in de winkels. De Grieken zijn échte zoetbekken,zoals de meeste zuiderlingen en de gebakjes zijn altijd van de partij.Op televisie is er zelfs een tv-kok die niets anders doet dan cake en taarten bakken.

Pasen is hét feest bij uitstek in Griekenland. Meer nog dan Kerstmis. En de vasten wordt hier ook nog serieus genomen.
Niet drinken, geen vlees eten en sommigen beweren zelfs al die tijd geen seks te hebben ! Dat laatste kan je met een korreltje zout nemen. De Grieken vrijen immers het meest in heel Europa. Gaan ze daarom misschien wel economisch failliet ?
Veertig dagen heeft men toegeleefd naar het feest van zondag. De kerken lopen vol. In tegenstelling tot bij ons.
Op televisie zie je urenlange uitzendingen vanuit de kerk. En vieringen kunnen hier echt wel héél lang duren. Met zingende pappas (pastoors) en devote paasbest geklede gelovigen. Ook de films op TV zijn aangepast. Allemaal over het lijdensverhaal en Bijbelse thema's. De kerk heeft hier nog heel wat in de pap te brokken. De Grieks Orthodoxe religie is een christelijke oergodsdienst, vergelijkbaar met het katholicisme. Sinds 1864 is het een staatsgodsdienst met ruim 10 miljoen gelovigen. Dus, bijna de gehele Griekse bevolking en talrijke Grieken in het buitenland.Velen ook in Israël.
Bij elke profane gelegenheid - of het nu de Nationale feestdag is, of Onafhankelijkheidsdag- staan de popes op de eerste rij. Kerk en Staat zijn helemaal niet gescheiden. De Griekse pappas zijn overal in het straatbeeld nog opvallend aanwezig met hun lange zwarte of blauwe kledij, hun obligate lange baard en eigenaardig, op een kachelpijp lijkende, hoofddeksel. Ze zijn talrijk. Ze mogen ook huwen en hebben meestal een hele schare kinderen.Seksueel misbruik door pedofiele priesters is hier geen thema.

Deze week is de 'Grote Week'. Elke dag is 'groot'. Grote maandag, Grote dinsdag... En alle dagen zijn er kerkdiensten. Met als hoogtepunt de nachtdienst op zaterdagavond. Dan gaat iedereen piekfijn uitgedost naar zijn favoriete kerk. Bidden en babbelen. Men loopt binnen en buiten in de kerk. Rookt een sigaretje voor de kerkpoort en gaat weer binnen een kaarsje aansteken of meezingen. Er wordt veel gezongen.
Op het kerkplein verzamelt zich een bonte menigte van kinderen,volwassenen, bejaarden en alle vrouwen die gegarandeerd naar de kapper zijn geweest en nieuwe kleren dragen.Hier en daar ruik je tussen het vele wierook de doordringende geur van mottenballen. De mottenbal is hier nog helemaal niet uit de mode. De glitter kan niet op ! Iedereen wenst iedereen 'Kalo Paska'.
En om middernacht wordt het Christusbeeld buiten de kerk gedragen en worden de klokken geluid en worden er oorverdovende voetzoekers en vuurwerk afgestoken. Om dan naar huis te keren met een brandende kaars,ontstoken aan de paaskaars, waar men aan de deurstijl een zwart roetkruisje mee maakt om het hele jaar geluk af te smeken.

Pasen zelf is familiedag. De Grieken reizen dan massaal naar hun geboortedorp.Zoals de Amerikanen dat bij Thanksgiving Day doen.De vrouwen hebben al de hele week gekookt en gebakken en de mannen hebben hun beste lam uitgezocht.
Van rond de middag is het verzamelen geblazen rond het spit. Uren kan het nog duren voor het paaslam klaar is. Maar ondertussen worden allerlei hapjes uit de keuken aangeboden, overgoten met heel wat wijn en ouzo. Allemaal in de eigen tuin, onder de bloeiende lentebloesems. Het feest kan tot in de vroege uurtjes duren en het hoeft niet gezegd dat - na 40 dagen vasten - er op alle terreinen een explosie volgt.
Tweede Paasdag is dus meestal heel stil in het dorp.
Het begin van het nieuwe kerkelijke jaar. De start van het nieuwe zomerseizoen en het buitenleven.
Het feest van het licht...
Kalo Paska ! Chronia Pola ! Vrolijk Pasen...

Iedereen 'Slachtoffer' ?

We leven in een 'slachtoffercultuur'. Figuurlijk dan toch.
Want letterlijk is een slacht-offer meestal een dier dat wordt geofferd om godsdienstige redenen en om een soort 'zuivering' te bekomen. Het paaslam bijvoorbeeld. Gek genoeg is het slacht-offer in wezen hetzelfde als de 'zondebok'. Die werd vroeger één keer per jaar overladen met alle zonden van het volk van Israël en dan voorgoed de woestijn ingejaagd. Op die manier geraakten de mensen van hun frustraties en eigen misstappen af. Zoals we deden bij die gewezen Belgische bisschop die nu in de vergeetput zit.
Rond slachtoffers is er tegenwoordig heel wat te doen.
In Nederland zijn er bij 'slachtofferhulp' zo'n 1500 vrijwilligers en 300 beroepskrachten werkzaam. Of het nu een verkeersongeval, een uitslaande brand, een zelfmoord,seksueel misbruik,een overval, een echtelijke ruzie of een verdwijning betreft...'Slachtofferhulp is ter plaatse'.
Een hele geruststelling als we dit horen op televisie of lezen in de krant. Dan moeten we zélf als omgeving niets meer doen,toch ? Het is allemaal in professionele handen. We kunnen verder overgaan tot de orde van de dag. Zaak gesloten.We kunnen dus ook gerust doorgaan met slachtoffers te maken. Ze worden allemaal immers vakkundig opgevangen.
Voel je je zelf slachtoffer van iets of iemand ? Je kan gewoon telefoneren en er wordt voor je gezorgd.Gratis en voor niets. En iedereen leeft mee met 'slachtoffers'. In naam van de slachtoffers zijn mensen verontwaardigd en gechoqueerd. Je hebt gegarandeerd de sympathie en de aandacht die je verdient.En je hele familie mag delen in de omkadering en goede zorgen van betrokken warmhartige helpers die kennelijk ook alle tijd van de wereld hebben om jouw verhalen en psychische pijnen een plaats te geven. In tijden van verharding en verzuring een oase van warme aandacht en grote betrokkenheid. Je zou haast 'slachtoffer' willen worden !
Sommige mensen 'kiezen' daar dan ook voor. De 'slachtofferrol' bevalt hen wel. Ze koesteren zich erin en zullen jaren na datum van gebeurde feiten nog telkens leven met die éne dag, dat éne uur, die éne ingrijpende gebeurtenis in hun leven. 'Alsof het gisteren was...' blijven ze maar herhalen. Het geeft hen het recht om blijvend beroep te kunnen doen op de caritas van velen uit hun omgeving. Het geeft hen de mogelijkheid om zelf geen enkele verantwoordelijkheid meer op te nemen voor moeilijke en confronterende zaken die zich in hun leven nog voordoen. De stempel 'slachtoffer' staat in het paspoort van hun leven gegrift. En iedereen zal het ook geweten hebben. Misschien zit er zelfs - zoals in Amerika vaak voorkomt - wel een fikse schadevergoeding in ? Zoals rokers die de sigarettenfabrikant hun verslaving verwijten en zomaar ettelijke miljoenen dollars krijgen uitbetaald.  Zij kunnen hun zielige parasitaire leven dan verder zetten met een dikke sigaar aan hun private zwembad in de eigen 'slachtoffervilla' !
Vinden we zo allemaal geen redenen om 'slachtoffer' te zijn ? Omdat ik niet heb mogen verder studeren...Omdat mijn moeder me negeerde....Omdat mijn ouders gescheiden zijn...Omdat wij thuis arm waren...Omdat...en  Omdat...
Als er iets ergs en ingrijpend in ons leven gebeurt- of we ervaren dat althans zo - hebben we twee opties : we kunnen ofwel bij de pakken gaan zitten, al of niet gepamperd door een alsmaar toenemend leger van hulpverleners; ofwel kunnen we opnieuw beginnen.Met de wetenschap dat de wereld niet zo ideaal is als we zelf hadden gedacht,gedroomd of gehoopt.
In de overtuiging dat er allerlei onverwachte dingen kunnen gebeuren die we niet kunnen voorzien.
Met de zekerheid dat er -als we tenvolle leven- ook kwetsuren zullen zijn en dat we ook pijn zullen tegenkomen op onze weg.
En we kunnen ook - en dat zouden slachtoffers vooral moeten doen - van onze eigen ervaring en nood een deugd maken, en trachten bij te dragen tot het voorkomen van soortgelijke ervaringen.Aktief de strijd aanbinden.Opstaan en op-standig worden.
Slachtoffers zouden preventief slachtoffers moeten voorkomen...eerder dan passief in hun rol te blijven hangen en er mede daardoor ook alsmaar méér worden gemaakt.

Overleg en Communicatie

Hoe vaak heb ik het persoonlijk al meegemaakt dat er misverstanden zijn met medewerkers,vrienden of geliefden rond communicatie of gebrek eraan ? Hoe vaak maken we niet mee dat maatschappelijke conflicten en gevoelige thema's ontaarden en escaleren omdat er onvoldoende overleg en een gebrekkige communicatie is ?
Oordelen en vooroordelen spelen dikwijls een belangrijke rol. Maar ook vastgeroeste meningen en principes liggen vaak aan de basis van het feit dat mensen elkaar niet vinden of tot overeenstemming kunnen komen.Het lijkt me de dag van vandaag zo te zijn dat er niet alleen een verzuring is onder mensen maar ook een verharding. Een verharding van onwrikbare ideeën, opvattingen en meningen.
-Waarom komt er geen regering in België, na oeverloze besprekingen en debatten die nu toch al 50 keer grondig moeten zijn overgedaan ?
-Waarom is er zo'n collectieve hysteriegolf weer over Vlaanderen getrokken nav. het interview met Van Gheluwe,nadat feiten,gruwelijkheden en détails over seksueel misbruik een heel jaar lang voorgrondthema waren  en mensen konden weten hoe daders in elkaar zitten?
-Waarom zijn er zoveel scheidingen tussen mensen die zich elkaars geliefden noemden ?

Luisteren mensen dan niet meer naar elkaar ? Snappen ze de draagwijdte van woorden en daden niet meer ? Al dikwijls noemde ik de ziekte van de aphatitis (onverschilligheid) als oorzaak van het gebrek aan empathie. En als dat zo is, hoe komt dat ? Is ieder alleen nog met z'n eigen thema's en hachje bezig ?

We weten ondertussen dat alles meer 'vluchtig' is. Om niet te zeggen oppervlakkig. Dat betekent dat er 's morgens dingen gezegd worden, die men 's avonds alweer is 'vergeten'. Wat vandaag 'hot news' is, is morgen alweer 'ouwe koek'.Ogenschijnlijk toch.
De psychische en emotionele draagkracht van mensen is beperkt. En we registreren wel degelijk negatieve impulsen en communicatie. Meer dan we wel willen toegeven. Want we zijn oh, zo sterk en onaantastbaar !

Schijnbare flexibiliteit. We zijn dat juist niet; flexibel. Mensen hebben tegenwoordig een 'kort lontje', dat bij het minste tegenslag en oppositie ontploft. We hebben geen geduld.Met verlieservaringen kunnen we bv. hoe langer hoe minder goed omgaan. Als we moeten toegeven dat we het misschien toch niet zo bij het rechte eind hadden, kost ons dat hoe langer hoe meer moeite. We kunnen en mogen immers niet 'zwak' zijn.
Dat verklaart waarom zoveel mensen zich uitputten in verdedigen. En argumenteren. Dat is alles behalve communicatie die mensen dichter bij elkaar brengt. Integendeel.
Communicatie heeft te maken met openstaan voor verschillende belevingen en visies, afwegen en overleggen, zoeken naar het gemeenschappelijke ipv. de tegenstellingen telkens uit te vergroten.

Het heeft te maken met de bereidheid om tot compromissen te komen en tot oplossingen om het samen-leven te verbeteren en te beveiligen. Als we niet bereid zijn om te luisteren naar de belevingswereld van de ander, dan worden we gevaarlijke hoogmoedige en arrogante mensen. Die anderen onder de voet lopen. Die kwetsen en choqueren. Die macht willen over anderen ipv. in vrede willen samenleven met respect voor ieders overtuiging en achtergrond.
En we hebben al tot in den treure toe gezien hoe het 'machthebbers' vergaat. Ze willen alsmaar meer macht en alsmaar minder in-en tegenspraak. Het worden onwrikbare dictators die mensen pijn doen en folteren. En, die dictator zit in ieder van ons !
Om te communiceren moet je met twee zijn. It takes two to Tango.
En communicatie moet voor allebei leiden tot een 'win-win-situatie'. Beiden moeten zich er beter,aangenamer,comfortabeler en prettiger bij voelen Tegelijk moeten beide gesprekspartners ook de bereidheid hebben om iets op te geven, los te laten of in de plaats te stellen. Als die bereidheid er niet is, is er ook geen toekomst.We kunnen niet niet-communiceren. We communiceren dus altijd. Ook al zwijgen we. We kunnen dus beter terug meer gaan investeren in een gezonde, open, directe, respectvolle communicatie en overleg met elkaar. Het zal een pak agressie en onbegrip wegnemen. Het zal mensen maken tot medestanders ipv. tegenstanders. We moeten leren vechten VOOR elkaar ipv. TEGEN elkaar..
Sommige mensen kunnen echter alleen maar destructief vechten tégen. We laten ze dan-als alle constructieve pogingen telkens mislukken, en pogingen moeten we zeker doen- ook best links liggen.
Niet iedere relatie kan en moét lukken...
Het gaat in het leven ook niet om het GROTE GELIJK, maar wél om het GROTE GELUK... Het is allemaal maar heel kort !

Recht van antwoord -Van Gheluwe

Vlaanderen staat nog eens op z'n kop rond gewezen bisschop Van Gheluwe.
De man heeft,vanuit zijn ballingsoord in Frankrijk, een- vanuit zijn beleving- 'eerlijk' interview gegeven over het seksueel misbruik van 25 jaar geleden,waardoor hij een jaar geleden,  vlak voor zijn pensioen, onthutsend ontslag nam als bisschop van Brugge.
Door zijn ontslag en het bekend raken van dit misbruik is het hele 'dossier' van seksuele wanpraktijken binnen de Kerk in België aan het licht gekomen.Gelukkig maar.
Een jaar lang was het misbruik voorpaginanieuws en stond de bisschop zowat symbool voor alle duistere praktijken van de Kerk Hij was het (enige) gezicht van alle kerkelijke boe-mannen die zich liederlijk vergrepen aan onschuldige slachtoffers. De Satan in hoogsteigen persoon.
Hij -of zijn naam- werd opgevoerd in alle dossiers. die al of niet met dit soort wantoestanden te maken had.
De pers was koortsachtig op zoek naar een antwoord van de man zelf. Hij was vogelvrij verklaard en werd nagezeten als opgejaagd wild.'Waar houdt hij zich schuil ?' was dé  hamvraag. Uiteindelijk is er één enkele televisiezender die een 'speciaal' interview krijgt.Een scoop van jewelste. En Vlaanderen is weer gechoqueerd, kotsmisselijk, verontwaardigd...?! De politici allemaal in koor voorop. Terwijl zij alle détails van seksueel misbruik binnen de kerk wel moeten kennen uit het rapport Adriaenssens en de speciale Kamercommissie die er is gevolgd.

Politici moeten weten wat ze willen. Uiteindelijk durven ze niet beslissen dat seksueel misbruik juridisch niet zou mogen verjaren. Heel wat slachtoffers die psychisch 'levenslang' veroordeeld zijn,zouden daarmee al een stuk meer gemoedsrust vinden. Na de gruwelijke détails die ze allemaal hebben gehoord in al de debatten van het afgelopen jaar hebben de politieke gezagsdragers amper de moed om de verjaringstermijn bij seksueel misbruik van tien jaar, naar vijftien jaar op te trekken ! Dit is pas choquerend.Dit is ook schijnheiligheid. Zij weten hoe daders van seksueel misbruik 'dissociëren' en 'vergeten' welke impact hun handelen heeft en blijft hebben.
Men vindt het verschrikkelijk, voor altijd onvergeeflijk, helemaal blijvend ongeoorloofd...en toch is er geen politieke moed om iets in wetten om te zetten ? Sterker nog, mag de man, om wie het allemaal is begonnen, 25 jaar na de feiten geen publiek 'recht van antwoord' krijgen,nadat er zoveel over hem is gespeculeerd en gefantaseerd ? Als je een 'misdrijf' na tien of vijftien jaar laat verjaren, kan je iemand na 25 jaar ook niet langer publiekelijk blijven veroordelen,toch ? Of ontgaat er me hier iets ? Gaat de politieke macht hier nu niet haar boekje te buiten ? Een Minister van Justitie inclusief ?

We kunnen vragen en bedenkingen hebben bij de aard en de toon van dit interview. We kunnen ook bedenkingen hebben, bij hoe uiteindelijk één televisiezender maandenlang alle registers opentrekt om dit interview tot stand te brengen. We kunnen het ook oneens zijn met de inhoud ervan. Maar we kunnen iemand, die niet juridisch vervolgbaar is, niet blijven veroordelen en zeker geen recht van antwoord ontzeggen. Politici dienen zich dan ook van commentaar te onthouden.

Politici zijn zélf vaak 'korte termijndenkers' die vergeten wat er in hun verleden is gebeurd. Of die ook hun meningen en versies van de feiten herzien en aanpassen naargelang de politieke wind. Ze durven ook liegen. Waar waren de politici 25 jaar geleden toen zulke feiten als zeer 'normaal' getolereerd werden ? Zelfs incest was toen een normaal voorkomend gedrag in één op zeven families !
Ik verdedig hierbij niet de daden van Roger Van Gheluwe. Ik verdedig hier het recht van antwoord en laak vooral de hypocrisie, die er zowel binnen de kerk alsook in de politiek bestaat. Waar er macht in het spel is, is er ook machts-misbruik.
In mijn praktijk als psychotherapeut werd ik uiteraard geregeld geconfronteerd, net zoals vele collega's, met seksueel misbruik. Ook binnen de kerk. Moesten we dat aan het gerecht melden ? Hoe vaak vertellen mensen niet, tot op vandaag, over onrecht en misbruik op allerlei terreinen,binnen de besloten en veilige muren van de hulpverlening ? Moeten we nu allen naar het gerecht of naar de pers stappen ? Er zou geen dag voorbijgaan zonder 'schandaal' !

Meer dan tien jaar geleden had ik 'monseigneur' Van Gheluwe ooit,persoonlijk aan de telefoon.Op zijn initiatief. Hij belde mij om te bevestigen dat het bisdom financieel wou tussenkomen in de begeleiding van een vrouw die als kind door een priester seksueel was misbruikt en daar nog steeds psychische en seksuele problemen door had.Uit zijn tussenkomst sprak grote en oprechte bezorgdheid om het slachtoffer.De vrouw had hierover ook met hem verschillende gesprekken gehad.Ongetwijfeld heeft zijn eigen verleden ook meegespeeld en zal het thema wel zijn hele leven op de achtergrond hebben bepaald. Ongetwijfeld heeft hij ook geleden onder zijn misbruik en nog steeds.Ik geloof zeker dat hij in dit opzicht ook zijn best heeft gedaan om rond dat thema - vanuit zijn beperkte visie- 'goed' te doen.

Dat alles op de voorgrond is gekomen heeft ook het tijdsbeeld mede bepaald. Wat vooral nu belangrijk is, is dat we meer aandachtigheid en zorgzaamheid opbrengen voor elkaar. En daar zijn we lang nog niet aan toe.We kunnen geen brandstapels blijven bouwen. Sommige dingen zijn niet te genezen,ongedaan te maken of 'op te lossen'.We zullen nu moeten voorkomen in plaats van trachten te genezen.
Machtsmisbruik moet worden bestreden ! Maar dan wél op ALLE niveaus...Ook in de politiek, het bedrijfsleven, de media...
En mensen- ook daders- mogen zich, in een democratie, nog altijd verdedigen en hun mening vrij uiten. Als dat niet meer kan, is er ook sprake van misbruik van macht en keren we terug naar de inquisitie.
Het is dus goed om eerst in eigen hart te kijken...Of  Hij die zonder zonde is mag pas met stenen werpen...
 _______________________________________
naschrift  : een dag na het interview en deze column wordt de heksenjacht alleen maar erger. Prof.Adriaenssens verklaart in de media dat de gewezen bisschop in een vergeetput moet !  Een middeleeuwse strafmaat.De procureur des Konings van Brugge geeft in de media détails over het seksueel misbruik dat is verjaard en dus als gesloten onderzoek moet worden beschouwd ! Cameraploegen kamperen bij het schuiloord van Van Gheluwe in Frankrijk !  
Wie pleegt er hier dan nu allemaal 'grensoverschrijdend gedrag' ? Wie gaat hier zijn boekje van de 'ethiek' te buiten ? Allerminst verstandige en serene manieren om de slachtoffers te helpen, waar iedereen zo graag de mond van vol heeft...Onvoorstelbaar hoe deze collectieve hysterie maar kan, zonder enige kritische reflectie.
___________________________
naschrift 2 : enkele dagen na het fameuze interview noteren we dan toch één verstandige opmerking, met name van priester Rik Devillé, oprichter van de werkgroep mensenrechten binnen de kerk, die zegt dat we Van Gheluwe NIET in de vergeetput mogen stoppen en dat dit interview juist de kans biedt om te horen hoe daders met zulke dingen omgaan,zodat slachtoffers juist hierdoor kunnen worden vermeden. Hij betreurt dat de slachtoffers van de man, vooraf niet op de hoogte waren van het interview, zoals de bisschoppen wél ingelicht waren, en dat is een ernstige fout van de makers van het interview. Dus, zo betrokken op de slachtoffers, is onze samenleving helemààl niet ! Als men hen 'vergeet' te verwittigen vooraf, gaat men toch zijn ethische mediaboekje te buiten !? Waar blijft de kritiek en de sanctie op dit 'grensoverschrijdend' gedrag ?

Trieste Tristan

Na Vlaanderen, met Hans Van Themsche en Kim De Gelder, die in het wilde weg begonnen te moorden, heeft nu ook Nederland zijn jonge waanzinnige, niemand ontziende blinde straatmoordenaar. Ook deze 24 jarige jonge man had psychische problemen en sprak in zijn afscheidsbrief over 'digitale toestanden'.
Van de andere twee is ook geweten dat ze zich vergaapten aan allerlei computerspelletjes met dubieuze achtergrond.
Dat bij heel wat geïsoleerde jongeren de stoppen doorslaan is duidelijk. Ook in die leeftijdsgroep is het zelfmoordcijfer bijzonder hoog. Maar als er alle dagen jonge mensen zichzelf dramatisch van het leven beroven, komt zoiets niet in het nieuws.Deze triestige Tristan heeft dan zijn ultieme protest meteen wereldkundig gemaakt.
Een werkloze jonge man die rondrijdt in een Mercedes,in het bezit van wapens, met een vergunning voor 3 of 5 stuks en die het vooral gemunt heeft op winkelcentra ?! In zijn auto lag namelijk een brief waar hij aankondigde dat er nog in 3 andere winkelcentra bommen zouden liggen...
In het hoofd van zulke man zullen we nooit kunnen kijken. En we zouden het niet willen ook niet. Het moet in ieder geval één grote chaos en doffe ellende zijn. Jarenlang.
Nu blijkt dan dat hij ooit tien dagen is opgenomen voor zelfmoordneigingen. Hier hebben we natuurlijk geen boodschap aan. In tien dagen kan je trouwens niet van al die ellende,die aan de basis ligt, afkomen. Je kan hooguit een gevaarlijk tij proberen te keren. Tevergeefs, zo blijkt.
Ik heb al zo vaak gezegd en geschreven dat depressie en zelfmoord met agressie te maken hebben. Jongeren zijn ingehouden boos. Niet alleen in de Arabische wereld. De gepamperde generatie zit gevangen tussen de muren van facebook,twitter,Ipod en de luxueuze winkelcentra.In gouden kooien. Met oortelefoons en achter dure zonnebrillen. Om niets werkelijk te moeten horen of te moeten zien.
En de ouders ? Gaan zij vrijuit ? Of blijven we vader en moeder altijd eren ? Het zal je kind maar wezen. Maar zij zitten ook gevangen. In de ratrace naar materie, geld en succes. Geen tijd. De snelle hap.Rennen,hollen,lopen en weer doorgaan. Het Amerikaanse leefmodel. We nemen het klakkeloos over, met de wapens en alles er op en er aan.

Aangevuurd door gewelddadige videogames, waarbij je punten krijgt om zoveel mogelijk tegenstanders dood te schieten; gaan beïnvloedbare eenzame jongeren de 'digitale toestanden' verwarren met de realiteit op de straat.Het worden 'aliens'. Buitenaardse wezens. Weg van de wereld. Hun digitale realiteit wordt de échte realiteit.Een schijn-en schaduwwereld. Ze willen punten scoren. Succes hebben. Gezien en gehoord worden. Al was het maar éénmaal.

Toen enkele jaren geleden er op een Duitse school een gelijkaardig schietincident plaatsvond pleitte ik er voor om alle geweldgames uit de handel te nemen.Als er een rookverbod kan komen, waarom geen verbod op schietgrage videotoestanden ? Ik herhaal dus mijn oproep. Haal die dingen uit de handel. Zij zijn een gevaar voor de volksgezondheid ! Wat is trouwens de toegevoegde waarde aan onze samenleving van zulke games ? Buiten het feit dat het voor velen 'big business' is.
Willen we daar deze prijs dan ook voor betalen ?
Vandaag staat nog in de krant dat wapendracht in de deelstaat Arizona voortaan is toegelaten op scholen ! Ruim 40.000 mensen zouden in Nederland over een wapenvergunning beschikken. Niet beroepsmatig. Why ? Voor de sport !?
Tel op een gemiddelde filmavond op televisie eens het aantal doden door vuurwapens ?
Ik deed het ooit. Op één avond telde ik, al zappend, maar liefst 22 doden in (overwegend) Amerikaanse feuilletons.Als wasproducten op televisie verkopen, geweld ook. Zaterdag waren er 'maar' 7 doden in Alphen a/d Rijn.! Gelukkig niet alle dagen. Maar, het zou nog kunnen komen.Tien jaar geleden kon je je dit ook niet voorstellen in West Europa. Enkel in Chicago of New York.
Onze jeugd schreeuwt om hulp en bege-leiding. Ze zullen dit alsmaar luider en dramatischer gaan doen. Ze willen structuur en richting krijgen. Geen chaos en ontwrichting. We zullen keuzes moeten maken. Tijd en prioriteit moeten geven. Minder schijn, maar meer 'zijn'..
_____________________________________
naschrift 2 dagen later : uit de pers - 
Van der Vlis zou al enige tijd in de ban van het gewelddadige schietspel 'Call of Duty: Modern Warfare 2' zijn. Het spel, waarin spelers in de huid van een soldaat kruipen en onschuldige burgers neerschieten, lijkt griezelig veel op de situatie waarin Van der Vlis zich zaterdag begeven heeft. "Het lijkt wel alsof hij nu echt heeft uitgevoerd wat hij speelde op zijn kamer", zegt een ex-collega van de overleden schutter.

Korf zonder zorgen...

Gezang stijgt op tot boven bij mijn appartementje. De vrijwilligers hebben spontaan vanavond,na het eten, vlakbij, aan onze stookplaats,een kampvuur georganiseerd. De sfeer zit erin. Met een flesje wijn bij de hand gaan de kampvuurliederen spontaan van de ene balade in de andere over.
Het zijn allemaal vijftigers. Dus, de meesten hebben nog een jeugdbewegingverleden. Alle klassiekers uit die tijd passeren de revue. Van de mosselman, tot nachtegaaltje, de kikkerketjes en de zon die zakte in de zee. Iedereen verbaasd over hoe lang geleden en toch zo dichtbij.
Zang verenigt mensen. Zeker als het een spontaan gebeuren is, zonder al te veel dwang en verplichting.

Dit is nu echt het Sapphohuis,zoals ik het bedoelde. Spontane en eerlijke expressie van emotie. Kunst, zoals Willem Kloos het noemde in zijn beroemde uitspraak: ' Kunst is de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie'.
De avond leent er zich ook toe. Een zonnige dag, drachtig van de zomer. Windstil. De eerste krekelgeluiden zijn te horen bij de oude eikenboom.En net nog, zag ik van op het strand de eerste dolfijn van het seizoen !Traag voortbewegend net onder het stille wateroppervlak. Zo sereen en vredig.Men zegt dat het zien van een dolfijn geluk brengt.Tevredenheid is al voldoende. Een huis van en vol vrede. Dat is het vanavond wel.

Er is de afgelopen week hard door iedereen,met z'n zessen, gewerkt aan Spitaki Mou, onze kleine huisje, waar sinds gisteren de eerste gasten zijn toegekomen. Ook de eerste drie studio's zijn onder handen genomen en geschilderd en geschrobd. Vandaag is er nog in de tuin geschoffeld en gegraven en nieuwe planten en bloemen sieren nu terrassen en verloren hoekjes.

Maandag heb ik voor de ploeg een barbecue beloofd. Er zijn er dinsdag een drietal die vertrekken. En in het weekend komen nog twee mensen toe. Komen en gaan. Kennismaken en opnieuw loslaten. Maar in de ervaring dat met solidariteit en samen de handen uit de mouwen steken, er op korte tijd heel veel kan gebeuren.
Het lijkt hier soms op een bouwkamp. Alleen dan, met ouderen. Maar allen nog jong in hun hart. Dat tonen de liedjes van vanavond. Nostalgie misschien? Verlangen naar de voorbije jeugd ? Maar ik ben er zeker van dat er morgen nog zal over gepraat worden.En dat enkelen vannacht misschien wel jeugddromen zullen hebben. Over fantasie en verlangens die zijn voorbijgegaan, maar toch ook weer niet helemaal. Want wat blijft, zolang we leven, is die periode uit onze kindertijd, zonder verantwoordelijkheden.
Mijn moeder noemde het de tijd toen 'je leefde uit de korf zonder zorgen'.

Die ervaring terug mogen beleven hier in ons huis, is ook een beetje het opzet.  
'Steek al je zorgen in je plunjezak en fluit' of  'Hoe schoon is de wereld de zomerse hei' ?

We moeten het natuurlijk zelf maken.Of het ook uitzingen.
We moeten elkaar ook opzoeken. Zonder schroom.
 Kampvuur maken. Samen eten. Samen werken én samenwerken.Gelegenheden willen scheppen.

De zon ging rood onder vanavond.Ze belooft een nieuwe mooie dag morgen. De dolfijn kondigt een nieuwe beloftevolle zomer aan. Het kampvuur van vanavond is het eerste van hopelijk een lange reeks fijne avonden,hier in huis, voor mensen die terug willen leren leven zonder al te veel zorgen.

Als wij dan hun veilige korf kunnen zijn...
___________________________________________________

ps. zangvakantie in de zomer in huis www.singsangsun.be

'Laurent-isme' of Solisme...trend !

Ik heb het altijd voor rebellen gehad. Mensen die een beetje tegen de stroom in durven varen. Zij komen dikwijls het kortst bij de bron... Laurent "was" ook een beetje mijn favoriete prins.Ik denk dat Vlaanderen hem wel mocht als 'enfant terrible' ? Zelf heeft hij het allicht te weinig geweten en zeker niet zo ervaren.

Hij die het koningshuis een menselijk gelaat gaf en al eens buiten de schreef durfde te gaan. Een prins die buiten de lijntjes kleurt. Grappig, speels, humoristisch en relativerend. Geen kouwe koningskak met Laurent.

Nu schrik ik toch een beetje. De grootste vijand van Laurent blijkt nu Laurent zélf te zijn geworden.
Of vertoeft hij in slecht gezelschap ?

In een delicate evenwichtsoefening die België al lange tijd met het regime van Kabila in Congo heeft en in een periode dat we in eigen land al geen evenwicht vinden tussen Walen en Vlamingen presteert onze 'einzelganger' het om de hele natie overhoop te zetten ! Tegen advies van zijn vader, de Koning. Tegen advies van de regering en enkele 'wijzen'; stapt onze frivole prins op het vliegtuig naar Congo om daar op de koffie te gaan bij Kabila en wie weet wat nog meer allemaal... Zelfs de kritiek hierover wuift ie nadien pardoes van tafel. Laurent gaat solo ! Kuifje in Congo.

Voer voor psychologen is dit.
Zelf zou ik het verklaren vanuit het feit dat de man altijd in de schaduw heeft moeten leven van zijn oudere broer en zich daarom zo nodig moet manifesteren.Maar dat je dan zo hoogmoedig en arrogant het hele establishment aan je laars lapt, gaat wel héél ver.Beseft hij zelf wel waar hij mee bezig is ?

Misschien wil hij wel onbewust 'ont-prinst' worden. Een vorm van kamikaze. Trage zelfmoord ? Alleen zou hem en zijn gezin, dat 26.000 € netto per maand (dotatie) kunnen kosten ! Is het hem dat wel waard ? Misschien wel !
Je kiest natuurlijk niet om als koningskind geboren te worden. En dan nog niet eens als de eerstgeborene,troonsopvolger, maar de derde in rij. Je leven lang moet je wegen en wikken . En anderen beschikken. Al je doen en laten wordt uitvergroot en bekritiseerd.
In de jaren negentig werd Laurent zelfs even opgenomen voor een depressie. Je zou natuurlijk van minder depressief worden. Het leven van een prins is het leven van een gevangene. In een gouden kooi. Volgens mij is hij dat hartsgrondig beu. Misschien is dit gebeuren wel een gemaskeerde depressie ? Een luide kreet om hulp ?
Maar het lot van zijn geboorte kan hij niet ontlopen. Nooit.
Dus, Laurent zou beter- voor zijn eigen materieel comfort- met zijn Claire en de kindjes emigreren, weg van de Belgische politiek en zijn vader en moeder..Had hij niet ergens een zonnige villa in het buitenland ?

Maar er zijn er wel meer die we dat zouden kunnen adviseren. Ook een andere monseigneur, monseigneur Leonard bijvoorbeeld kreeg recent weer enkele taarten in het gezicht. Ook iemand die zich niet kan schikken naar wat de grootste gemene deler van zijn kerk eigenlijk wil. Stond hij misschien ook te lang in de schaduw van iemand ?

En Bart De Wever ? Ook een solist-eerste-klasse die geen compromissen verdraagt.

Kunnen ze niet allen een soloreis om de wereld maken, zoals dat meisje Laura Dekker, die tegen advies van velen ook het ruime sop koos ?
Het is een trend aan het worden.
Solisten als Mubarak en Kadhafi luisteren ook niet naar hun volk.
Banken trekken zich ook niets aan van het boe-geroep van hun klanten.
Kerken doen ook of hun neus bloedt.
Politici staan ook niet meer tussen het volk.
Iedereen gaat solo ! Zonder overleg.
Zonder tijd en ruimte te maken om te luisteren en te communiceren.
Ondanks de vele communicatiemiddelen is er nog nooit zo slecht gecommuniceerd.
Er wordt vooral niet meer geluisterd. Empathie over wat voor anderen 'gevoelig' ligt is weg. Iedereen is zo druk bezig met zichzelf. Nochtans door naar anderen te luisteren kun je heel veel leren over jezelf !

Wat de gevolgen hiervan zullen zijn op termijn, is niet in te schatten. Veel chaos allicht. Veel frustratie.Nog meer onenigheid,wantrouwen,woede en agressie tussen mensen.
Vooral veel mensen die zich als kind onbegrepen en alleen hebben gevoeld, zullen als volwassene hetzelfde doen naar anderen, nl. niet begrijpen en niet luisteren. Slachtoffers worden meestal daders; maar ze zullen nog meer,schijnbaar hoogmoedig en arrogant, voor de buitenwereld, enorm alleen,angstig en eenzaam overblijven, als Laurent...
Terwijl ze juist paradoxaal, door hun extreme 'acties' smeken om begrip en er zo graag zouden willen bijhoren !

Liga tegen kanker. Wie wordt er beter van ?

Vanmorgen las ik op de internetkranten dat de Vlaamse Liga tegen Kanker (VLK) vorig jaar een erfenis heeft gekregen van 8 miljoen Euro. Haar directeur,Leo Leys, lichtte toe dat de Liga geregeld erfenissen krijgt, maar dat het hier wel om een aanzienlijk bedrag ging. Dat zal wel,ja ! Als je weet dat de spektakelshow 'Kom op tegen kanker' recent nog maar 'amper' 1,5 miljoen euro opbracht...Waarvan dan heel ostentatief een cheque van de Vlaamse regering van 500.000 Euro op televisie ! Het geld van de erfenis zou worden besteed aan wetenschappelijk onderzoek over kanker.Zoals het meeste geld van de VLK daar naartoe gaat.

Nog maar pas was er heel wat opschudding in diezelfde VLK over het feit dat zij hun vrijwilligers,-mensen die kankerpatiënten sociaal bijstaan- aan de deur hadden gezet,zonder overleg en behoorlijke communicatie.Een complete vrijwilligerswerking met ruim 350 betrokken mensen, die meer dan 12 jaar werd opgebouwd, met inloophuizen voor patiënten, bijstand in het ziekenhuis e.a. werd zomaar abrupt stopgezet.
Ziekenhuizen en mutualiteiten werden verzocht -via de media- om het boeltje over te nemen.
Wat kankert er daar binnen VLK ?
Geldgebrek is er dus kennelijk niet.
En als al de gelden die in zulk een organisatie binnenkomen via giften,schenkingen,donaties,erfenissen...nog amper dienen om de wetenschap en het onderzoek vooruit te helpen, waar blijft de verantwoordelijkheid van de overheid hierin dan ? En wie bepaalt welk kankeronderzoek gefinancierd wordt en welk niet ? Welke firma's verdienen hier hun geld mee en welke niet ? Welke criteria worden er gehanteerd om zulke grote geldstromen te versassen naar de 'juiste onderzoeker' ?
België besteedt nog geen 2% van zijn BNP aan kankeronderzoek en wetenschappelijk onderzoek in het algemeen. Minister Oncelinckx van Volksgezondheid trok 22 miljoen uit voor kankeronderzoek over twee jaren in 2009 en 2010.
De VLK alleen al beheert meer geld in onderzoek. In 2009 had VLK een inkomen van 13,6 miljoen euro. Slechts 2 miljoen hiervan werd besteed aan vrijwilligerswerk,vakanties voor kankerpatiënten, inloophuizen en sociale ondersteuning van kankerpatiënten. Net dat luik dat nu dus wordt afgestoten !Net nu men pas met één enkele erfenis 8 miljoen ontving ?

Recent lekte nog uit dat de directrice van Amnesty International, toch ook zo'n 'sociaal project', een opstappremie had ontvangen van 600.000 Euro ! Leg dat maar eens uit aan de vele vrijwilligers die op straat bedelen en mensen lastig vallen om zulk een project te steunen.

Sociale projecten worden tegenwoordig bestuurd door managers. Vergelijkbaar met de bankensector. En daar weten we ondertussen waar het grote geld voor dient.Ook in de ziekenhuiswereld zie je deze 'rationalisatie'. Ten koste allemaal van de patiënt en de doelgroep zelve. Gezondheidzorg is ook 'big business' geworden.

Kankeronderzoek moet gefinancierd worden door de overheid en niet door ondoordringbare stichtingen en vzw's,bestuurd door kleine clubjes, die de bevolking schuldinducerend- zoals in smeekbrieven- geld afhandig maken om daar dan, zonder weinig controle, mee te kunnen doen wat ze willen.

Heel wat kankerpatiënten blijven nu in de kou staan in de noodzakelijke hulp bij allerlei sociale aspecten van hun ziekte. Daar zou vooral meer energie en geld moeten naartoe gaan vanuit zulke stichtingen. Vrijwilligerswerk en sociale ondersteuning, in tijden waar mensen vaak nog weinig beroep kunnen doen op familie of buren,zou net moeten opgebouwd worden ipv. afgebouwd !

De overheid kan geld van accijnzen op kankerverwekkende producten en levenswijzen aanwenden om de wetenschap te stimuleren. Al de belastingsinkomsten uit tabakverkoop, autoverkoop,alcohol,C02 vervuiling,gevaarlijke kerncentrales,ongezonde voedingsindustrie enz. zou ruim voldoende moeten zijn om de wetenschap aan het werk te zetten om niet commerciële alternatieven en oplossingen te zoeken.Of is de wetenschap er ondertussen ook om vooral de industrie te helpen ?
En best zou het onderzoek dan ook nog Europees gecoördineerd worden. Zodat geen tien universiteiten met hetzelfde dure onderzoek zouden bezig zijn. Of een Waalse én een Vlaamse universiteit hetzelfde werk doen.

Och ja, wie ben ik om hierover te schrijven ? Als je als kankerpatiënt hoort dat men zo z'n best doet om een oplossing te zoeken voor je kanker, moet je toch dankbaar zijn,niet ?. En geduldig wachten. We zijn er mee bezig ! klinkt het. Binnen 2 of 5 of 10 jaar heeft men allicht een 'oplossing' hoor je steeds.
En je kan alleen toch maar blij zijn dat diegenen die het net niét gehaald hebben, hun hele erfenis achterlieten om jou misschien nog te kunnen redden. Alle hoop is gevestigd op de slimme wetenschapper die je chemisch zal gaan helpen. Diegenen die je kanker immers mede chemisch hebben veroorzaakt, zullen niet omkijken. In Tsjernobyl en Fukushima weten ze dat al.
En voor je nood aan sociale en emotionele ondersteuning moet je dan maar even flink zijn en op je tanden bijten. Als die al niet zijn stukgebeten...Er zijn er trouwens zovelen in dezelfde situatie. Iedereen staat er alleen voor. Dus, als zij het aankunnen, kan jij dat ook ! En 'kankeren' hierover, helpt toch niet...

Ik wou alleen maar heel even 'opkomen tegen een bepaald soort kanker' . Eentje waar helemaal geen onderzoek naar wordt gedaan.

Alles onder controle ?

Enkele dagen geleden kwam ik iemand, na lange tijd tegen, die meteen de vraag stelde 'Hej, Alles onder controle ?'...
Ik schrok. Alles onder controle ? Ik had die uitdrukking lang niet meer gehoord.
Zeker hier in Griekenland niet, waar niets onder controle is. Zelfs de staatsfinancies en de begrotingen niet. Ik kocht nadien een tijdschrift en daar hadden ze het ook over controle.

Mijn leven is trouwens helemaal niet onder controle : ik heb kanker en weet niet hoe dat zal aflopen, ik leef in Griekenland en weet niet of ik hier nog werk zal blijven hebben en zal kunnen blijven op termijn, ik maak geregeld scheidingen van geliefde mensen mee en zie hoe er elke maand in mijn wereld, én de grotere wereld, allemaal onzekere dingen gebeuren...

Voor heel wat mensen is controle over hun en hét leven in het algemeen, het hoogste goed : als alle rekeningen zijn betaald en alle documenten wettelijk in orde zijn, de verzekeringen zijn geregeld,de kinderen op tijd in bed zitten, de afwas is gedaan, het huis is opgeruimd, de hond zijn inenting gehad heeft, de emails zijn beantwoord,de kleren zijn gewassen en gestreken...dan...kan men pas 'gerust' zijn. Is dat écht zo ? Is men dan 'gerust' ? Uiteraard kan men dat nooit écht voor mekaar krijgen.  Tenzij men z'n leefwereld, zijn huis, zijn vriendenking enz. héél klein maakt.
Bovendien moet men ook nog eens een perfecte moeder,vriendin,dochter,werknemer én partner zijn ! Men moet er ook nog fris en fruitig uitzien, gezond zijn en het juiste gewicht hebben.
Ik schrijf dit nu in de vrouwelijke persoon. Het komt mij namelijk voor dat toch heel wat meer vrouwen dit soort van perfectionisme als geloofsovertuiging hebben dan mannen.

Sociologen beweren wel eens dat deze golf van perfectionisme, wat de nood aan controle toch wel is, het gevolg zou zijn van de snel veranderende wereld, waar men de greep, of is het be-greep, op verliest. Men be-grijpt niet meer wat er gebeurt en zoekt zekerheden.
Psychologen grijpen dan weer terug naar vroege jeugdervaringen, waar mensen die in een chaotisch, weinig stabiele omgeving, zijn opgegroeid, later deze schijnbare zekerheden zouden zoeken.Het sluit bij elkaar aan.

Wat er ook van zou zijn...het is enorm vermoeiend en belastend. Zowel voor de persoon in kwestie die er wel eens chronisch vermoeid of depressief kan van worden, als voor de omgeving die met een perfectionist(e) moet leven. Zekerheden zijn trouwens een illusie in het leven. Controle over alles kunnen hebben, ook.

Vandaag kan er hier een tsunami mijn huis, en mijzelf, bij de zee wegspoelen en morgen kan het Turkse leger hier vlakbij, misschien wel een gewapend conflict beginnen. Soms zijn er wel eens schermutselingen geweest over de schending van het luchtruim. Bij mijn volgende vliegtuigreis naar België kan ik neerstorten...We kunnen dus bang zijn voor alles.
Ik kan van mijn paard vallen, van de trap, van mijn bad... Ik kan dan alles gaan vermijden waardoor ik mogelijk eventuele schade misschien zou kunnen oplopen. Ook die vermijdingsstrategie is ontzettend vermoeiend.

Enkel de verzekeraars spinnen uit onze angsten hun garen. Zij verkopen trouwens angst aan perfectionisten. Je kan je voor alles en nog wat 'verzekeren' vandaag. Tot er dan weer écht iets ernstigs gebeurt. Zelf heb ik jarenlang pakken verzekeringen betaald tot ik iets ernstigs,bij een storm,aan de hand kreeg en er blijkbaar in de kleine lettertjes dan plots een clausule de terugbetaling van geleden schade uitsloot.

Dus, beste perfectionist(e), leg er je bij neer dat niets zeker is. Zelfs het leven niet. Zelfs je geld niet op de bank of de beurs.Of ook je relatie niet.Je zal dus moeten leren genieten van de dag, het uur, de minuut die er is. Anders wordt het leven een vermoeiende hel. Je verspeelt er alle kansen mee om gelukkig te kunnen zijn.

En andere mensen gaan je bovendien een zeurkous of zeurpiet en angstkikker vinden. En ze laten je dan ook weer vallen ! Ook al had je zo goed je best gedaan om 'alles onder controle' te houden en hen vooral maar niet te moeten verliezen.Op die manier druk je je eigen geliefden trouwens plat.

Angst is een slechte raadgever. Controle niet het juiste antwoord.
Als iemand me dus nog eens vraagt : 'Alles onder controle ?' ga ik antwoorden 'Neen, en moet dat dan ?'.
'
Onze vrijwilligers hier in huis ervaren dagelijks dat ze de controle, die we in Vlaanderen en Nederland toch goed hebben aangeleerd gekregen, moeten loslaten. Overal is er wel iets on-af in huis. 'Zoals wij mensen toch ook on-af zijn', zeg ik dan. Je hier aan ergeren kost je stress en teveel van dat, kost je je gezondheid.

De Grieken - en de meeste Zuiderse volken- hebben geleerd om die stress met het nodige flegma te vermijden. Een controlfreak moet dus niet naar hier komen. Of juist wél om het af te leren. Als hij/zij dan maar niet gaat proberen om de Grieken te willen veranderen tot perfectionisten of controlfreaks.
Want dan verliezen zij letterlijk wel eens de controle ! En dan kan je beter ophoepelen.

Wie teveel controle wil over alles, zal uiteindelijk ook alles verliezen !
Wie teveel zijn best doet, zal uiteindelijk alleen en eenzaam achterblijven.Met 'alles' onder controle.

Een aparte lezing...over mezelf !

In mijn carrière -zoals dat officieel heet- heb ik in de afgelopen 30 jaar honderden lezingen en voordrachten gegeven.Over het thema wat ik gaandeweg,sinds 1980, tot mijn stokpaardje heb gemaakt, nl. depressie. Als men me vraagt om binnen het half uur hierover een lezing te geven voor honderd of vijfhonderd toehoorders, geen probleem. Ik kan gerust twee uur, of langer zelfs, hiermee vullen.

De laatste weken zat ik echter al zenuwachtig handendraaiend aan te hikken tegen een vraag die ik had gekregen om op 29 maart,als ik even terug in België was, een lezing te geven .

De vraag kwam van mijn uroloog Professor Denis, bij wie ik in behandeling ben voor mijn prostaatkanker. Om de twee maanden organiseert hij een Café Santé,een ontmoeting voor zijn patiënten in de patiëntenvereniging 'Wij Ook'.Hij nodigt dan telkens twee sprekers uit. Meestal eminente collega-artsen.De groep bestaat uit allemaal prostaatkankerpatiënten dus.
De allereerste keer dat ikzelf naar zulke bijeenkomst ging, schrok ik van de leeftijd van die mannen. Mijn oorspronkelijk idee,dat prostaatkanker een 'oude mannenziekte' was, kreeg alleen maar een pijnlijke bevestiging. En ik was 'een van hen'.Amper 55 jaar toen.
Ter voorbereiding was ik mijn medisch dossier nog eens gaan lezen. Ik wist al zelfs niet meer dat de diagnose mij bekend werd op 25 november 2008. Een druilerige novemberdag, dat weet ik nog.
Hoe ik nadien terug thuis ben geraakt weet ik niet meer. Er zaten niet alleen druppels op de voorruit van de wagen. De hele tijd was mijn zicht ook wazig door de tranen die opborrelden en de winterse dag nog triester maakte.Ik was overigens die dag helemaal alleen met mijn verdriet.
Over die dingen moest ik allemaal dus gaan vertellen. Dr.Denis had me aangekondigd als iemand die over zijn eigen proces kwam vertellen. Een van de moeilijkste dingen dus, ondanks mijn spreekervaring in publiek. Gelukkig had ik maar een half uur tot driekwart uur. Voor mijn depressiethema zou ik dat veel tekort hebben gevonden. Voor dit thema vroeg ik me af hoe ik dit allemaal vol kon maken.

Er was een grote opkomst, ondanks het goeie weer en het speciale uur om 17u in de namiddag. Allemaal mannen, en een drietal dames. Vijfenvijftig in totaal. De eerste vijf minuten was ik wat zenuwachtig, maar gaandeweg haalde mijn ervaring toch de bovenhand. Ik vertelde van die 28e november en hoe de uroloog in zijn verslag schreef dat ik er heel rustig bijzat en leek te begrijpen wat de diagnose betekende; terwijl ik helemaal vanbinnen niét rustig was en er van zijn hele uitleg alleen op dat ogenblik maar het woord KANKER  was overgekomen. En ik vertelde hoe ik dan nadien op 1 december met Dokter Denis had afgesproken en hoe hij mij, in mijn herinnering, steunde in mijn wens om het allemaal 'siga,siga' (rustig,rustig) te bekijken en gezonde beslissingen te nemen op mijn maat. Enz.
Ik zag mensen lachen bij sommige grappige passages en ik zag stoere mannen hier en daar een traan verpinken. En de toegemeten tijd werd bijna een uur. Ik had nog kunnen doorgaan. Mannenapplaus klinkt anders dan vrouwenapplaus,zoals ik het meestal vroeger kreeg. Krachtig en duidelijk.
En bij de koffie werd ik meermaals aangeklampt door mannen die hun eigen verhaal kwamen doen. Zelfs eentje die me kwam zeggen dat het voor hemzelf ook heel gezond zou zijn, om zoals ik, in Griekenland te gaan wonen.In de zon, met gezonde groenten,vis,olijfolie en de zee. Maar dat zijn vrouw niet wilde meegaan.

Ik wou hem nog toefluisteren dat hij dan moest kiezen voor zijn eigen leven of voor dat van zijn vrouw. Maar ik heb het maar gelaten. Ieder moet de keuzes maken die hij denkt te moeten maken. En spijt komt nooit op tijd !

Ik was opgelucht over deze lezing. Zoals ik vroeger ook opgelucht was over mijn professionele lezingen. Maar dit was anders. Dit was eigen-aardig. Dit was ook voor mezelf een stapje in mijn proces. Er over spreken voor meerdere mensen. Zonder schroom en zonder mezelf te verbloemen.Ook mijn angst niet uit de weg te gaan, nu mijn kankerwaarde in mijn bloed (PSA) weer flink is toegenomen de afgelopen maanden...De hormonenbehandeling komt er dus weer terug aan.
En de professor was heel opgetogen ! Allicht zal ik dit nog wel eens mogen doen op één van zijn vele binnenlandse of buitenlandse congressen.Hij wil vooral de patiënt en zijn levenskwaliteit centraal stellen.
Hij gaat in ieder geval naar Lesbos komen eind mei. Naar eigen zeggen kan hij misschien hier van mij nog wat bijleren over hoe hij emotioneel met zijn eigen kanker kan omgaan.
Zelf is hij ook patiënt. Zijn we dat trouwens niet allemaal dan ? Soms leraar,soms leerling. Soms dokter,soms patiënt.
Het was in ieder geval heel even fijn om ook eens patiënt te mogen zijn...

Pesten...of Racisme, Agressie ?

Gisteren ben ik uit België vertrokken na enkele dagen hectisch meehollen met de bende. Geen dag te vroeg om terug te keren naar het vredige Molyvos. De krantenkoppen in de kiosk van de luchthaven kopten allemaal over de 42-jarige man die zelfmoord had gepleegd omdat zijn collega's hem al jarenlang hadden 'moegepest'. Volwassen mannen onder elkaar die elkaar zoeken om iemands leven te verzieken en zichzelf te vermaken.Ik las dat de betrokkene al verschillende keren klacht had ingediend en dat er weinig of geen gevolg hieraan was gegeven. De aanhoudende pesterijen van twee welbepaalde collega's werden hem uiteindelijk teveel... Het was geen 1 aprilgrap !
Pesten...het is een verzamelwoord geworden. Een begrip. En van zodra we iets gaan samenvatten of benoemen denkt iedereen te weten waarover het gaat. We maken er onze eigen associaties bij en creëren op die manier een beeld van de realiteit,zonder eigenlijk te weten hoe het er werkelijk aan toegaat. Misschien denken we wel aan het pesten in onze kindertijd op school. Een normaal fenomeen onder kinderen. Van alle tijden. Wie herinnert er zich géén pesterij ?
Meestal ging het dan om iemand die niet helemaal mee was met de groep : andere kleren of haar droeg of een aparte bril, een andere taal sprak of een accent had, of een of andere lichaamseigen afwijking van de norm,zoals een lange neus of grote oren.
Aan de grond lag altijd 'er niet helemaal bijhoren'. Niet modaal zijn.Eigen-aardig of speciaal zijn.
Daar hebben mensen het kennelijk moeilijk mee. En onze samenleving kennelijk alsmaar moeilijker. We maken zo constant 'zwarte schapen' in de kudde van witte blatende of zwijgende meelopers.
Met hoofddoeken kunnen we niet om, met een ander geloof hebben we moeite, met andere nationaliteiten of een ander taalgebied hebben we problemen...en met alles wat afwijkt van 'norm-aal' wordt bestreden.
Pluralisme,flexibiliteit,multicultureel,tolerantie...zijn holle woorden geworden.
Eigenlijk is een zgn.'pester' even bang als het slachtoffer. Misschien zelfs nog banger. Angst voor het onbekende, het speciale, het nieuwe. Angst om de eigen 'identiteit' (als men die al heeft) te verliezen.

Het zegt iets over onze cultuur van schijnbare zekerheden die we rondom ons gebouwd hebben. Het zegt iets over hoe weinig evenwichtig we kunnen omgaan met ver-anderen. De 'grijze muizenmaatschappij' die we zijn geworden is bang van iemand die uniek en speciaal is. De dorpsgek, de gehandicapte,de blinde, de bejaarde, die je hier in Griekenland nog wél ziet- naast tal van andere aparte figuren,karakterkoppen- is uit het straatbeeld verdwenen en hoort in instituten.

We institutionaliseren de angst voor het onbekende. Een man van 42, zoals het slachtoffer, die niet kan lezen of schrijven is een dankbaar 'object' om te laten zien hoe sterk of slim wij wel zijn.Het camoufleert onze eigen zorgen,problemen,angsten en onzekerheden. We kunnen er onze frustratie op afreageren. Of onze agressie. We kunnen er op schimpen en ernaar schoppen..Het is zelfs geen vreemdeling, dus het mag ! Het is geen racisme. Het is pesten.En dat doet toch iedereen !?
Weinig fraais wat we als 'volwassenen' hebben afgeleverd. Waar zaten die ouders van de pestkoppen heel de tijd ? Of hebben zij op school dit respect voor anderen geleerd ? Zijn ze misschien zelf slachtoffer geweest ?

Pesten,Racisme,Agressie...het kadert allemaal in het gebrek aan empathie voor elkaar. De ziekte van 'apathitis' die algemeen is. De prijs die we betalen voor onze ongebreidelde materialistische ingesteldheid en onze dagelijkse jacht op... Gebrek aan aandachtigheid,tijd en zorg zijn algemeen.
Zo kunnen we commissies rond pesten op het werk oprichten of racisme tegenover vreemdelingen, of instituten voor gelijke kansen of cursussen agressiebeheersing in het verkeer; maar we gaan voorbij aan de essentie. Technische ingrepen,regels en wetten zullen niets veranderen.

Een mentaliteit en attitudevorming, een houding tegenover elkaar, moet veranderd worden. Wij moeten terug leren dat mensen erg kwetsbaar zijn. Zoals dieren. Waar blijft de tegenhanger van de dierenbescherming ? De Mensenbescherming.
Wij moeten leren beseffen dat de draagkracht van mensen eindig is. We moeten elkaar meer beluisteren en stilstaan bij ieders belevingswereld. En dat is een taak van iedereen. Niet alleen van hulpverleners.