Noors drama

Drama schietpartij eiland Noorwegen…

Nogmaals : Verbied agressieve video-games !

Het apocalyptische schietdrama op het Noorse eiland illustreert eens de meer de huiveringwekkende gevolgen van de combinatiecocktail : agressieve videogamer + vuurwapens + instabiele solitaire persoonlijkheid. In 2009 deden we al een oproep in de pers om agressieve videogames uit de handel te nemen. Buiten de economische winst hebben zulke spelletjes geen enkele maatschappelijke toegevoegde waarde. 

Bij herhaling moeten we vaststellen dat het profiel van de daders telkens hetzelfde aftekent : Het zijn solitairen die heel veel van hun tijd besteden aan het spelen op de computer in een virtuele agressieve wereld waar ze punten(aanzien) verdienen door mensen uit te schakelen. 

Het onderscheid tussen werkelijke en virtuele wereld verdwijnt compleet en het is slechts een kleine stap om hun ‘game’ in de realiteit om te zetten. Van de dader op het Noorse eiland  Utoya is inmiddels bekend, via zijn eigen facebookgegevens, dat hij een fervent speler was van o.m. ‘World of Warcraft’ en andere soortgelijke games…

Deze games staan bekend voor hun ‘verslavende’ uitwerking en volgens onderzoekspsycholoog Dr.Orzack zou 10% van de ruim 12 miljoen klanten van deze games, er ook van afhankelijk zijn. Pikant détail (?) is dat aan het videospel ‘War of Warcraft’ recent een eiland (Northrend) is toegevoegd,waar men ook moet doden. Niet toevallig is de dader op het eiland Utoya gekleed in uniform, als politieagent. 
Voeg bij dit ongezonde tijdverdrijf van destructief gamen het bezit en gebruik van vuurwapens (wat was er eerst ?) en een geschiedenis van ontwrichting of pesterijen (niet gezien,gehoord worden) en je kweekt een menselijke tijdbom die vroeg of laat tot ontploffing komt. Als we het roken verbieden als een gevaar voor de volksgezondheid moeten we dat zeker doen voor de agressieve games, waarbij mensen beloond worden om virtueel andere mensen te vermoorden.
Inmiddels hadden we al drama’s in Duitsland, België (Van Themsche,De Gelder), Nederland  … en, er zullen er nog meer volgen…De omvang van het dodental zal alleen maar stijgen. Gamers scoren hiermee tegenover elkaar. Het getal van 85 doden of meer zal de volgende keer moeten overtroffen worden ! De jongeren op het Noorse eiland kwamen er spelen. De dader kwam er om te ‘gamen’. 
Aan de overheid om het niet bij verontwaardiging te laten en drastisch in te grijpen. Niet alleen door de wapenwet streng te hanteren of nu massaal gebouwen en eilanden te bewaken, maar het kwaad aan te pakken bij de wortel. Deze drama’s zijn het gevolg van onaandachtzaamheid en laksheid van een overheid die de impact van internet en videogames nog steeds niet blijkt te beseffen…
Overheden spelen immers andere ‘spelletjes’… Politieke spelletjes, taalspelletjes ? Maar het gaat er ook telkens om om de tegenstander uit te schakelen !

naschrift : vandaag in de krant :  

Anders Behring Breivik, de dader van het bloedbad in Noorwegen, schrijft in zijn 1.500 pagina's dik manifest dat hij zijn schietkunsten onder andere oefende met het videospel 'Call of Duty: Modern Warfare 2'.

Hij raadt gelijkgezinden de 'Call of Duty'-games aan als aanvulling op hun echte wapentraining. "Ik heb net 'Modern Warfare 2' gekocht. Het is waarschijnlijk de beste militaire simulator op de markt, en de populairste game van het jaar," schrijft hij. "Ik zie het als één van de belangrijkste onderdelen van mijn trainingssimulatie. Vooral de multiplayer is fantastisch. Je kan min of meer echte operaties oefenen."

Artsen rekenen 11 miljoen Euro teveel...

Even schrikken als ik de internetkranten vanmorgen lees...
Kennelijk nemen onze dokters het niet zo nauw met de rekening die ze presenteren aan het Riziv. De Rijksdienst voor Ziekte en Invaliditeits Verzekering. En die dienst staat zo al financieel onder enorme druk Hoe vaak horen we niet dat onze gezondheidszorg onbetaalbaar wordt. Zeker met de vergrijzing.
Uit de artikels blijkt dat het gaat enerzijds over niet-verrichte prestaties, bijvoorbeeld een operatie, een ingreep of een technische prestatie, die toch werden aangerekend aan de ziekteverzekering.

Anderzijds gaat het om prestaties die niet conform de reglementering werden aangerekend, bijvoorbeeld een dagbezoek dat werd aangerekend als een avond- of een nachtbezoek', verduidelijkt Bernard Hepp, secretaris-generaal van de controledienst.
Naïef als ik ben, begrijp ik al lang niet meer waarom onze gezondheidszorg dezelfde wetten hanteert als de allesverslindende economie. Des te meer de bel rinkelt bij de dokter, des te meer rinkelt immers zijn kassa. Dit is toch vragen om misbruik !?
Waarom worden dokters niet betaald van overheidswege om mensen gezond te houden ? Nu worden ze vooral aangezet om mensen ziek te maken...én te houden. De afhankelijkheid wordt alleen maar aangemoedigd.
Onnodige onderzoeken, niet noodzakelijke operaties, veelvuldige consulten...het is allemaal in het financieel belang van de arts, niet (altijd) van de patiënt.
België scoort het hoogst in de wereld (naast Japan) wat het aantal doktersbezoeken betreft. We gaan 10 keer per jaar met 11 miljoen Belgen naar de dokter ! De Zweden gaan bv. twee keer per jaar.Reken dan eenvoudig maar eens uit hoeveel consulten dat zijn. Ja, dus 110 miljoen keer rinkelt de bel. Per jaar ! En kennelijk is dat voor sommige artsen dus nog niet genoeg ! Shame on you.
Niet de Belg is zo ziek, maar de organisatie van de hele gezondheidszorg en die 'turbo-artsen' zijn behoorlijk ongezond. Laat ons zoiets toch maar niet vertellen in landen en streken waar men nooit een dokter te zien krijgt en waar hij wel levensnoodzakelijk is.
Zelf word ik de laatste jaren, door mijn prostaatkanker, meer geconfronteerd met onze gezondheidszorg, dokters,klinieken en onderzoeken.Voordien ging ik quasi nooit naar de dokter.
Ik verbaas me er telkens over dat al die klinieken - en elk dorp heeft er wel een- van de ochtend tot de avond op volle toeren draaien en wachtkamers telkens overvol zitten. Dag na dag. Maanden vooraf volgeboekt !En bij de artsen thuis- bij huisartsen en specialisten- speelt zich dan ook nog eens eenzelfde scenario af. Wat moeten de Belgen toch wel heel 'ziek' zijn dan ?!
Als we nu al onze artsen een fors maandloon moesten betalen- in de orde van een 5000 Euro per maand bv.- om de bevolking gezond te houden...zouden we dan allemaal niet aan de winnende hand zijn ? De patiënt zou allicht heel wat minder naar de dokter moeten gaan. Er zouden minder operaties,scannings,ziekenhuizenverblijven,medicatie...nodig zijn. En de dokter zou zeker meer tijd hebben voor zichzelf,bijscholing en omscholing, zijn gezin en om grondige diagnoses te stellen. Hij  zou alleszins ook meer kunnen luisteren,-dan de actuele gemiddelde 14 minuten per patiënt- naar het verhaal achter de kwaal.
Met de 11 miljoen Euro die de artsen vorig jaar alleen al 'achteroverdrukten' zouden er zomaar eventjes 183 artsen een jaar lang met een loon van 5000 Euro per maand kunnen werken ! Om échte genees-kunde te bedrijven ipv. te frauderen.
Als iemand 11 miljoen Euro (440 miljoen BF !) per jaar zou frauderen gaat hij linea recta naar de gevangenis ! Onze artsen komen er, volgens het artikel, met een boete tot 10.000 Euro vanaf...
Mijn voorstel zou zijn om de 183 grootste fraudeurs een jaar lang gratis te laten werken in de bergdorpen van Nepal of de steppen van Kazachstan.In Afrika en Azië zijn er ook nog wel enkele landen waar men dringend een dokter kan gebruiken. Misschien zouden heel wat van deze dokters dan (terug) bij hun uiteindelijke 'roeping' en idealen komen.Als ze die al hadden bij aanvang van hun studies natuurlijk.
Mijn plan zal wel een naïeve utopie blijven. Gezondheidszorg is ook economische 'big business' geworden,zoals alles tegenwoordig.
Het gaat in onze 'genees-kunde' al lang niet meer om de gezondheid van mensen.Het gaat zeker niet om preventie van ziekte.Als patiënt weze men gewaarschuwd.Uw lijf en leden worden misbruikt voor grof en oneerlijk geldgewin.Maar wie ligt er in deze tijden van de grootste epidemie aller tijden - de ziekte van apathitis - nog wakker van ? We wensen je in ieder geval een goede en blijvende gezondheid.

Luchthavens,auto's en kookprogramma's...

Ik was voor enkele dagen in mijn vaderland België...Via Athene naar Brussel en terug in enkele dagen tijd. Je brengt dan veel tijd door op luchthavens en daar zie je altijd de gekste dingen. Een verzamelplaats van alle nationaliteiten en culturen, dunne en dikke mensen, modieuze en extravagante kledij, zwart en wit en meer of minder gekleurde mensen.
Het is nu eind mei en de drukte op de luchthavens neemt in ieder geval toe. Het is anders reizen dan bijvoorbeeld in januari.Dan kom je meer de geroutineerde reiziger tegen. Zoals ik, haha. Maar ja, ik vlieg toch ongeveer een tiental keer per jaar over en weer van mijn moederland naar mijn vaderland. Dus, mag ik het al wel een beetje 'routine' noemen.
Als je één keer per jaar, of zelfs maar één keer om de paar jaar vliegt, is dat heel anders. Je ziet ook dat, op de luchthavens. Vooral veel zenuwachtigheid. Mensen die koortsachtig naar hun ticket of hun paspoort zoeken of vertwijfeld naar de televisieschermen met vluchtgegevens staren. Heb ik wel de juiste 'gate' ? Ben ik wel op tijd ? Waar is het toilet ? Hoe laat moet ik aan het vliegtuig zijn ? Voor menigeen een hachelijke onderneming. En sommigen zie je zelfs zichtbaar transpireren.Vakantiestress kan beginnen.

In Brussel staan er, in de lange vertrekgang B, op geregelde afstand auto's geparkeerd in het midden van de gang. Niet om mee te rijden ! Om naar te kijken...Vier in totaal. En natuurlijk niet de minste merken : Audi,BMW en Mercedes. De nieuwste modellen. Zelf ken ik niets van auto's en het heeft me nooit geïnteresseerd met welke auto ik rijd. Als ie maar rijdt. Maar kennelijk is zo'n dure auto voor heel wat mensen écht wel een bezienswaardigheid. Meestal loop ik daaraan voorbij, maar nu zat ik bij een koffietje van op afstand te kijken naar de belangstelling voor deze dure bolides. En duur zijn ze in ieder geval. Niet voor een of andere vluchteling die via de luchthaven kennismaakt met zijn nieuwe gastland. Ik zag enkele Afrikanen poseren bij een BMW 6500i, wat die wagen ook moge betekenen in autoland. Om beurten moesten ze naast de wagen op de foto. Nadien enkele Aziaten en nog andere onduidelijke nationaliteiten. Het was aanschuiven om op de foto te staan met...een auto !
Na mijn koffietje wou ik dan ook wel eens weten hoeveel dat beestje wel moest kosten. En jawel hoor, een prijskaartje 'hing' er ook aan ! Maar liefst 120.000 Euro. Dat is omgerekend in de vroegere Belgische munt bijna 5 miljoen franken. Wie rijdt er nu met zo'n auto ? Ik zou er niet eens mee op straat durven komen. Laat staan dat ik er hier mee in Griekenland zou rondtoeren...Ik wou natuurlijk weten hoeveel de andere auto's dan wel moesten kosten en ja hoor, nog meer van dat fraais kost al gauw 50.000 of 80.000 Euro.Zonder accessoires. En dan te bedenken dat ik mijn rammelbak van een oude Seat hier in de Griekse straten twee jaar geleden aanschafte voor 500 (ja, vijfhonderd) Euro. Met blutsen en builen als accessoires allemaal inbegrepen. Belgenland presenteert zich dus op deze manier aan de vreemdeling die voor het eerst kennismaakt. Dure auto's. Wansmakelijk dure auto's.
De beelden zullen morgen naar Afrika,Sri Lanka,Kuala Lumpur worden doorgeseind als symbolen van een rijke cultuur waar mensen zich zulk een karretje kunnen veroorloven. En dan schrikken we er van dat ze uit al die landen naar België willen komen om mee te genieten van zoveel weelde en melk en honing ?
En over eten gesproken...Als ik dan nog eens een avondje lui doorbreng voor de televisie en zappend de overvolle reclameblokken wil vermijden; kom ik op elke zender in een kookprogramma terecht ! Wat een weelde aan eten,jongens ! Gene gewone Vlaamse kost hoor. Gene stoemp met worst. Exquise gerechten met sausen en attributen die koningen en prinsen moeten doen watertanden. Vlaanderen kookt ! Of kijkt naar koken ?
Als ik met de ogen van een 'vreemdeling' -die ik blijkbaar begin te worden- kijk naar dit alles, moet ik me toch een dikke sukkelaar voelen. Ik eet niet zoals Vlaanderen eet en rijd niet zoals Vlaanderen rijdt. Ik verbaas mij over zoveel decadente luxe en binnenkort ga ik misschien ook wel op de foto met BMW, Audi of Mercedes. Of misschien wordt sterrenchef Peter Goossens wel mijn nieuwste idool ?
Hoe rijk Vlaanderen zich toont, hoe arm is het al geworden...
Voor mij dan liever geen 'schijn' maar 'zijn'. Ik was na enkele dagen blij om weer terug in mijn failliete moederland te zijn.De terugrit in mijn rammelkar was zalig en de Griekse sla met fetakaas smaakte overheerlijk. Yassu !

Zonnebrillen

Als kind droegen we ze al; van die plastieken fel rode of gele zonnebrilletjes met mikaglazen. Het waren geen echte glazen natuurlijk. Dat was te gevaarlijk bij het spelen. Maar we voelden ons heel 'cool' met zo'n dingetje op de neus. Ook al bestond dat woord 'cool' toen nog niet.
Tegenwoordig lijkt iedereen wel een zonnebril te dragen. Zelfs al schijnt de zon niet ! Het meest ergerlijke vind ik mensen die hun zonnebril niet eens af- of omhoog zetten als je er een gesprek mee voert. Je kan ze niet eens in de ogen kijken. Als de zonnebril dan ook nog zo groot is dat het de helft van het gelaat verbergt, heb je helemaal geen contact meer. Je praat tegen een glazen wand die geen enkele uitdrukking heeft. Zelfs de wenkbrauwen zijn vaak bedekt,zodat je niet merkt of iemand bedenkelijk, geërgerd of ontspannen is. Laatst zag ik zelfs op de Griekse televisie een verslaggever die niet eens zijn zonnebril afzette als hij in de camera keek.Ik maakte het ook mee dat er een vrouw naast me in het vliegtuig zat, mét zonnebril op de neus. Mensen vinden dat kennelijk heel gewoon. Ik vind het onbeleefd en ongepast.Tenzij iemand écht een medisch probleem heeft.Erger wordt het nog als de brilglazen ook nog eens van spiegeglas zijn,zodat je alleen jezelf nog ziet.

Mensen die altijd en overal hun zonnebril opzetten, hebben zich duidelijk tegen méér dan alleen de zon te beschermen.De bril is vaak een heus scherm geworden. De moderne bourka.
Zonnebrillen zijn er blijkbaar niet langer als een noodzakelijk attribuut voor onze veiligheid bv. bij het besturen van een voertuig bij fel zonlicht. Bij piloten is een zonnebril verplicht omdat ze ook de hele tijd in de zon vliegen en voor onze veiligheid moeten instaan. Een buschauffeur of treinbestuurder draagt best, bij zonlicht, een goede bril.
Veeleer is de zonnebril echter een modetrend geworden ipv. een 'noodzakelijk kwaad'. Alle modehuizen zoals Dolce & Gabbana,Versace,Chanel,Vogue,Gucci en Ray-Ban hebben er op de markt en het zijn lang geen goedkope hebbedingetjes.
Er zijn al speciale winkels met alleen maar zonnebrillen. Zelfs in tienerboekjes zie je zonnebrillen aangeprezen die gemakkelijk tot 180 Euro kosten ! Met de zonnebril op de neus en de Ipod in de oren treden deze jongeren de wereld zgz.open 'tegemoet'.
Als mensen tegen me spreken met een zonnebril voor de ogen, op plaatsen waar er geen rechtstreeks zonlicht is, heb ik me voorgenomen om te vragen hun bril af te zetten.Het is me al gebeurd dat ik mensen later tegenkom (zonder bril) en ze verbaasd zijn dat ik hen niet meer ken. Wie moet ik dan herkennen ? Ik heb alleen tegen een bril gepraat ! Wie moet er dan eigenlijk gegeneerd zijn ? Zorro was dikwijls nog meer herkenbaar dan zij.
Vroeger was het permanent dragen van een donkere bril het voorrecht van de blinden en slechtzienden. Nu zijn mensen blind geworden voor het feit dat ze door het ongepast dragen van zulk een bril zichzelf helemaal niet meer laten zien en echt contact onmogelijk maken.Nog maar pas zag ik een hele groep toeristen poseren voor een groepsfoto met allemaal een grote donkere zonnebril op de neus. Benieuwd of ze bij het bekijken van de vakantiefoto's nog weten 'wie, wie' is ? Of herkennen ze elkaar aan hun bril ?
Ik heb hier in Griekenland nog niet één oude Griek bij de taverne, een schaapherder bij zijn kudde of een verweerde visser gezien met een zonnebril van Gucci of Versace op de neus.Het zou belachelijk en on-Grieks zijn ! We zouden van deze figuren ook geen foto's meer nemen,zoals we nu wel doen.Hun gezichten zijn puur gebruind en geplooid naar de zon. Maar het zijn stuk voor stuk 'karakterkoppen' die mooi en écht zijn om naar te kijken. Met ogen die nog zichtbaar zijn en hun ziel en bezieling tonen.
Als de ogen de spiegels zijn van onze ziel, waarom zouden we ze dan constant verbergen ? Willen we dan alleen onze dure designbril aan elkaar laten zien, of  willen we onszelf tonen,zoals we werkelijk zijn ? De vervlakking en onechtheid tussen mensen is al groot genoeg. Een beetje zon is geen excuus om ons te verstoppen achter een grote geblindeerde vlakke vitrine.Knijp dus wat meer een oogje dicht. Die zonnerimpeltjes zijn best ook sympathiek.

Morgenstond

Sinds de tijd dat ik hier in Griekenland woon is mijn dagritme toch wel grondig veranderd. Ik merk het nu weer eens te meer, nu er weer gasten in huis zijn. Wat slapen die mensen toch lang ! In mijn beleving 'verslapen' ze het mooiste gedeelte van de dag. Maar ja, ze raken 's avonds maar niet in hun bed.

Vroeger hoorde ik trouwens ook tot de 'lange blijvers'. De taverne, het avondleven, ouzo en wijn, de nachtelijke sterrenhemel en de zwoele Griekse avonden hebben mij ooit ook lang wakker gehouden.

Sinds mijn ziek worden en het stoppen met alle alcoholische drank is daar verandering in gekomen.En het leuke is dat ik het helemaal niet erg vind. Ik heb iets in de plaats gekregen : de morgenstond.
Niet meer het rumoer en de nachtelijke onrust, maar de frisse en fruitige geboorte van elke nieuwe dag. De eerste vogels zijn nu mijn gezellen ipv. de late, meestal vreemde vogels.
Rond 22u - als het nachtleven pas begint- sluip ik naar mijn bed om rond 5u of 6u spontaan, wakker te worden. Het eerste licht is prachtig. Van schemer en de vage contouren naar de volheid van de dag groeien. En stil dat het dan is ! Geen mensen. Enkel katten,honden,schapen,ezels en vogels. De vossen haasten zich naar hun hol terug en hier en daar is er al wel een enkele Griekse herder op weg. De zee is  mijn eerste aanblik. Meestal rimpelloos en vredig in de ochtend. De zon zie ik pas een tijdje later achter de berg vandaan omhoog kruipen. Maar ze schijnt dan al wel in de verte over de kust van Turkije.Op amper 10 km. hier vandaan. Zo weet ik dat ze er is.
Tijd voor een koffietje. Tijd voor mijn mails en schrijfsels. Tijd om met de hond even rond te wandelen in de tuin, of ,als ik écht wakker ben, even tot aan het strand te wandelen. Rustig ontbijten op mijn terras.Geen getater en gesnater van mensen. Geen vragen en geen ver-antwoorden. Dit is 'Bob-tijd'. Er zijn dan helemaal geen problemen. De ochtendstond is de tijd dat er geen 'toestanden' zijn. Die komen er pas met de wakkere mensen.
Pas uren later zie ik voor het eerst slaperige en hangerige figuren uit de kamers verschijnen. Voor mij is er dan al een halve dag gepasseerd. De 'goeiemorgen' klinkt dan al niet meer écht.  Die is dan al achter de rug. Mensen klagen vaak dat ze zo'n druk leven hebben, maar misschien moeten ze hun dag-en nachtritme aanpakken ? 's Morgens vroeg doet er niemand druk !
Als je 's avonds 4 uur voor televisie doorbrengt en daardoor alleen maar meer moe en ongelukkig wordt, kan je toch beter al vier uur slapen en fit en monter je nieuwe dag starten ? Vier uur per dag alleen voor jezelf ! Tijd en ruimte die je nergens anders kan inplannen, als je doet zoals iedereen en elkaar dan op hetzelfde moment voor de voeten loopt en opjaagt. Geef mij dus maar de (vroege) morgen !

Het is een kwestie van gewoonte. Slapen is een ritueel. Dat kan je veranderen.En doe dan zoals de meeste Zuiderlingen- en ikzelf ondertussen- om 14u, na het eten,even een siësta. Een uurtje.Meer moet dat niet zijn.Volgens heel wat studies een heel gezonde 'activiteit'. Ons bioritme zou dat tussen 14u en 16u  van nature nodig hebben.
Heel wat problemen die mensen hebben komen voort als gevolg van een gebrekkig slaapritme of slaappatroon. Oververmoeidheid, niet ontspannen zijn, stress, prikkelbaarheid...we kunnen er dus zelf veel aan doen !
Terwijl ik dit schrijf streelt de zon voor het eerst weer de kruinen en takken van de bomen hier in de tuin. Mijn kanarievogel op het terras,zingt al uit volle borst. Ook een vroege vogel,zoals ik.
Het is nu 7u in de ochtend en binnen een half uurtje heb ik de volle zon op mijn terras. Dan warm ik me aan het ontbijt. Vitamine D, zon-vitaminen, om de dag te beginnen.
Sofia,mijn hond, is al uit haar mand gekropen en weet dat ze nu meteen buiten mag. Zij heeft zich ook aangepast aan mijn ritme.En slapen doet zij nog veel meer dan ik. Zoals alle poezen en honden hier.Wat zijn wij mensen dan toch altijd heel druk !
Misschien moeten we dus leren van de dieren en van de natuur. Met de kippen op stok. En ontwaken als de natuur ons wakker roept.Er zou al veel minder chagrijn zijn overdag.  
Want, wie de ochtend weet te smaken, zal zich overdag minder drukte maken...
Kalimera ! Goeiemorgen...

Eieren...

Met Pasen worden er traditioneel eieren gegeten,gegeven, beschilderd en verwerkt in allerlei producten.In Nederland zal men bv. dit paasweekend met z'n allen ruim 30 miljoen eieren (2 per persoon) hebben verorberd.

Zaterdag waren de eieren in de supermarkt hier compleet uitverkocht. Er waren enkel nog enkele pakjes rood beschilderde eieren te koop.
De rode kleur symboliseert hier in Griekenland het bloed van Christus. Het is ook de gewoonte dat men deze rode eieren kado krijgt en dan bij iemand anders met zo'n ei elkaars eieren aantikt. Het ei dat niet geschonden is, zonder bluts dus, brengt de houder een heel jaar geluk. Natuurlijk zijn de eieren hardgekookt. Het zou anders nogal een janboel worden op al die paasbeste kostuums en outfits. Want vandaag was het echt wel te zien dat het feestdag was ! Zelfs de meest gore visser, liep erbij alsof hij bij de koning op bezoek moest.
Eieren...
Het heeft me altijd gefascineerd ! Wat zou de wereld zijn zonder eieren ? Niet alleen om te koken of te bakken zijn ze een onmisbaar ingrediënt; we maken er allerlei gerechten mee en er zou geen mayonaise of nagerecht, koekje of ijs kunnen zijn zonder een ei te breken.
Met Pasen symboliseert het ei het nieuwe leven en de vruchtbaarheid. De lente is eiertijd. De christelijke godsdiensten kennen het ei met Pasen, maar ook de protestanten en andere religies. De Roomse Kerk brengt eieren via de klokken die op witte donderdag naar Rome vertrekken en op Paaszondag eivol terugkeren om de kinderen te verblijden met (vooral dan) chocolade eieren.
Dat kennen de Grieks orthodoxen dan weer niet zo. Het rode ei wordt in het zoete paasbrood (Tsoureki) verwerkt of als geluksritueel gebruikt, maar daar houdt het dan mee op.Geen toonbanken vol chocolade eieren hier. De niet christelijke godsdiensten kennen dan weer niet de Roomse klokken, maar de paashaas die gul zijn eieren onder de kinderen verdeelt.
De traditie om eieren te beschilderen zou voortkomen van het feit dat men vroeger in de vastentijd ook geen eieren mocht eten. Die werden dan bijgehouden tot Pasen,40 dagen lang, en de oudst bewaarde eieren- die voor consumptie twijfelachtig waren geworden- werden beschilderd of gemerkt. Zo ontstonden zelfs hele miniatuurkunstwerkjes. Vooral in Rusland.
Het ei is een van de meest voedzame en gezondste producten dat bovendien ook nog goedkoop is.
Ik herinner mij dat mijn grootvader elke dag een ei at voor ontbijt.Mensen die veel handenarbeid moesten doen aten eieren en spek. Een stevig ontbijt om de zware werkdag te beginnen.
Wist je dat er circa 4,89 miljard leghennen op de wereld zijn ? Ruim 800 miljoen daarvan leven in China, 275 miljoen in de VS, 290 miljoen in de EU, 134 miljoen in India en 115 miljoen in Mexico; Nederland huisvest ongeveer 30 miljoen leghennen.
Deze leghennen leggen tezamen wereldwijd jaarlijks bijna 10 miljard consumptie-eieren !
China is de grootste eiproducent ter wereld; De jaarlijkse eierconsumptie per hoofd van de bevolking verschilt per land: in Mexico is dat 321, in de VS 258 en in India slechts 37; Nederland en België zitten zowat in de middenmoot met 183 eieren per persoon per jaar
Kippen zouden een standbeeld moeten krijgen !
Bovendien leveren ze dan ook nog lekker gezond vlees, zijn ze prima afvalverwerkers en als de leghennen uitgelegd zijn versterken ze onze soepen of zijn ze heerlijk als 'vol au vent' (koninginnenhapje).
Niet voor niets noemen we het een koninginnenhapje.
De leeuw mag dan wel de koning der dieren zijn; de kip is ongetwijfeld de Koningin.
Zonder kippen geen eieren en zonder eieren geen Pasen meer !
Helemaal niet zo'n domme kip...

Geheimen - Delen is helen...

Naar aanleiding van de pedofiele schandalen in de kerk in België, is er een alsmaar luidere roep om het biechtgeheim, wat dus eigenlijk een beroepsgeheim is, af te schaffen en juridisch niet te erkennen als reden om strafbare feiten niet verplicht te melden. Met andere woorden; als het 'beroepsgeheim' wordt opgeheven kunnen en moéten hulpverleners en priesters het gerecht inschakelen. Dat is wat men suggereert.
Gaat men het bankgeheim dan ook afschaffen ?
Niemand nog geheimen ?
Alles open en bloot en overal medewerkers van Big Brother die elke misstap die iemand begaat, rapporteren en signaleren ? Ons overwerkte gerechtsapparaat gaat helemaal ontsporen !
Rik Torfs, senator en kerkjurist is tégen de afschaffing van het biechtgeheim (lees beroepsgeheim) en ik ben het met hem eens. Hij stelt :
"Waarom is het biechtgeheim belangrijk? Wie biecht, verkrijgt daardoor mentaal asiel. Feiten die het daglicht niet mogen zien, komen naar boven in een veilige omgeving die totale geheimhouding garandeert. Dat biedt de delinquent een unieke mogelijkheid om een medemens te zeggen wat anders voor altijd verborgen zou blijven. De kans dat een mens het volstrekt ongehoorde wat hij heeft gedaan met iemand anders kan delen, betekent bevrijding uit een gruwelijk isolement. Daarbij is de vergiffenis van de zonde niet het belangrijkste, maar de mogelijkheid om het onzegbare uit te spreken."
Vertaald naar therapie, waar ook vaak geheimen aan het licht gebracht worden en cliënten rekenen op geheimhouding in vertrouwen, zou het afschaffen van dit beroepsgeheim betekenen dat er bv. veel meer zelfmoorden zouden plaatsvinden. En er zijn er al zoveel !
Mensen zouden hun verleden niet alleen kunnen blijven dragen in hun emotioneel isolement.  
Het delen is immers ook helen.
Heel wat depressies; latent,gemaskeerd of uitgesproken, hebben te maken met geheimen.
Het schuldgevoel en de ondraaglijke last die gebeurde feiten met zich hebben meegebracht, gaat soms na vele jaren een psychische en/of fysieke eigen-aardige uitweg zoeken.
Als het om strafbare feiten gaat, gaan cliënten dit dus niet meer vertellen aan een hulpverlener, met alle gevolgen vandien. Nog niet zo lang geleden waren bv. abortus,overspel en euthanasie ook strafbaar.
Het gerecht schiet er dus niets mee op en de betrokkene gaat net nog meer in het verborgene leven. Dit kan leiden tot veel ernstiger psychische problematiek, zoals zelfmoord, maar ook psychoses, schizofrenie,paranoïa en allerlei psychiatrische ziektebeelden die het gevolg zijn van een depressie die niet bij de wortel is aangepakt.
Wat ik wel als therapeut altijd heb voorgehouden is dat ik als hulpverlener ook een taak heb naar de samenleving toe en dat ik onvrede, misbruiken en allerlei andere maatschappelijke oorzaken van depressie moet vertalen en terugkoppelen. Ik moet dus (anoniem) waarschuwen en signaleren,ja.
Dat is ook de reden waarom ik al die jaren al boeken en artikels schrijf en lezingen geef. Ik nodig mijn collega's trouwens uit om dat ook te doen. Mensen moeten weten wat anderen problemen bezorgt.

Je kan niet lijdzaam toezien hoe er misbruik is en dit in de veilige beslotenheid van je therapiekamer houden als je cliënt de deur uit is. Uiteraard beroert het me ook als ik zulke dingen hoor. Vaak ben ik ook 'kotsmisselijk' geweest van schrijnende verhalen van cliënten. Maar feiten, met naam en toenaam, aanhangig maken bij het gerecht is een andere zaak.Ook al ben ik het soms ook niet eens met opgebiechte feiten.
In het beste geval kan ik mijn cliënt aanmoedigen en stimuleren om dat zelf te doen. Maar dan ben ik helemaal niet zeker dat er op een serene en zorgvuldige manier met die klacht of bekentenis wordt omgesprongen. Nog steeds niet, tot op de dag van vandaag.
Ik ben niet zeker dat 'het gerecht' op dezelfde betrokken manier luistert als ikzelf tracht te doen. Een verkrachting kan ook mentaal gebeuren en ik schat onze speurders en politiemensen niet altijd fijngevoelig genoeg in om met sommige delicate menselijke thema's zorgvuldig te kunnen omgaan.
De bewijzen daarvan zijn recent nog maar geleverd in de 'operatie kelk' en de brute inbeslagname van alle klachten over seksueel misbruik bij de commissie Adriaenssens.

We hebben nu vooral -omwille van de actualiteit -geheimen rond seksueel misbruik voor ogen, maar er zijn nog heel wat andere gebeurtenissen in iemands leven die belastend, moreel en soms juridisch niet toelaatbaar zijn.Moet ik bv. dan melden als mijn cliënt illegale drugs gebruikt of ze zelfs dealt ?

Therapeuten worden wel eens 'de hedendaagse biechtvaders' genoemd. Als 'biechten' niet meer kan,zonder de angst op onderzoeken en juridische stappen, is de hulpverlening ten dode opgeschreven.
We kunnen als hulpverlener dan enkel nog oppervlakkig dweilen met de kraan open. En daar heeft niemand wat aan.

We bevorderen dan enkel maar de schijn en niet het kunnen 'zijn'.
In ieder geval houd ik mijn beroepsgeheim in ere en in stand, hoe de wet ook zou worden veranderd. Ook al zou het me zelf in juridische moeilijkheden brengen !
De basis van elke goede hulp en alle relaties trouwens, is vertrouwen...
Dus, heel wat menselijke geheimen, over dertig jaar hulpverlening, zal ik gegarandeerd meenemen in mijn graf. Mijn (ex)cliënten kunnen dus gerust zijn !

Griekenland Dier-on-vriendelijkste land..?

Volgens de Nederlandse Stichting Dierenleed is Griekenland het meest dier-onvriendelijkste land ter wereld ! Nederland zelf staat op de zesde plaats en België doet het met een 16e plaats niet slecht. Vraag is natuurlijk waarop men zich baseert om zulke lijsten te maken.
De Grieken zullen hun dieren inderdaad niet overmatig vertroetelen en verwennen zoals wij dat doen. In een grootwarenhuis moet je zoeken achter gadgets voor pets of speciale voeding. Veeartsen kunnen hier niet leven van hun beroep alleen en houden er allemaal een winkel bij open met zaaigoed,tuingereedschap,hondenvoer of bloemen.
Voor de Grieken zijn honden en katten nog nuttige dieren.Niet enkel voor gezelschap dus. Katten zijn er om ongedierte als ratten en slangen te verdelgen en honden zijn er om het erf te bewaken en vossen te verjagen.
Wie kent er niet de mooie Griekse plaatjes en foto's van spinnende katten op de visnetten of tegen de witgekalkte geveltjes ? Elke toerist neemt foto's van Griekse katten alsof het een rariteit betreft. Er zijn zelfs speciale jaarkalenders die alleen de Griekse katten als thema hebben. Katten worden hier ook niet gesteriliseerd of gecastreerd,zoals in de lage landen. Ook castratie bij honden wordt slechts mondjesmaat toegepast en zelfs meewarig bekeken.
De natuurlijke selectie bepaalt hier wel welke katten en honden overleven en welke niet. Het zijn ook buitendieren en geen salonkatten of schootjeshonden die men hier tegenkomt. Er zijn ook geen overvolle asielen zoals er bij ons 80.000 dieren daar opgesloten zitten !
Ook de honden lopen vrij los in het straatbeeld en als niemand er zich over ontfermt werpen ze hun jongen ergens ten velde en worden de puppy's al of niet geadopteerd of vallen ze ten prooi aan ziektes of roofdieren. Is dat dieronvriendelijk ? Geen enkele 'straathond' (letterlijk) heb ik ooit zien aanvallen of bijten naar mensen.
Op z'n minst kan je zeggen dat men hier de 'natuur zijn gang laat gaan'.
Is het dan dier-vriendelijk om een hond of een kat (of meerdere zelfs) te houden op een appartement zoals de Noordelingen doen ? Wist je dat de Nederlandse en Belgische katten en honden ziek zijn van het overgewicht en dat het schandelijke obesitas bij dieren een ware plaag is ? Of is het diervriendelijk om honden te hebben die voortdurend aan de leiband moeten lopen en daardoor agressief worden ? Of depressief ? Wist je dat Belgische en Nederlandse honden vaak aan de Prozac (antidepressiva) zijn ? En gedrags-en karakterstoornissen vertonen, zodat er een hondentherapeut moet aan te pas komen !? Er zijn zelfs speciale drukbekeken tv- programma's over hoe je je 'lastige hond' moet aanpakken ! Is dat diervriendelijk ? De Grieken zouden gieren van het lachen als ze zoiets zien.Ze begrijpen ook de commotie van veel buitenlanders niet over hun houding tegenover dieren.Ze zouden daarentegen kwaad zijn als ze onze legbatterijen voor kippen of varkensstallen zouden zien ! En ja, aan elk Grieks huis hangt er ook een kanarievogel in een kooitje te zingen. Want dat brengt volgens de overlevering 'geluk'. Ook onze grootvaders hadden een zingende kanarievogel !
In België en Nederland wordt er aan dierenvoeding en materiaal voor  huisdieren evenveel uitgegeven als aan babyartikelen en -voeding En de vergelijking houdt daar niet op. Sommige mensen behandelen hun hond of kat ook als een baby.Misschien zelfs nog beter !?
Dit is pure, soms ziekelijke, overdracht en projectie.
Alleen al in Nederland zijn er ruim 2 miljoen honden.Toch vinden -vooral Nederlanders- dat ze zich tijdens hun vakantie in Griekenland moeten ontfermen over de zgn. zielige loslopende Griekse honden, die ze dan 'zwerfhonden' noemen en na vaccinatie, met draagkooi en vaak duur transport, meenemen naar het overbevolkte (overhondse) Nederland. Er ontstaan hier zelfs heuse Nederlandse stichtingen die zich het lot van 'de arme Griekse hond' ter harte nemen en waar je kan voor doneren.
De dieren worden compleet uit hun habitat en biotoop geplukt en van hun 'vrijheid' (synoniem voor zwerven ?) beroofd om dan ergens op enkele vierkante meter hun druilerige Nederlandse leven depressief verder te moeten slijten ! Is dat diervriendelijkheid ?
Moest ik hond zijn...

Het is zo makkelijk om met het vingertje te wijzen, lesjes te spellen en lijstjes te maken met goed en fout.
Het is zo makkelijk om empathisch te zijn voor dieren en hen allerlei menselijke gevoelens toe te dichten. Het is kennelijk veel moeilijker empathie op te brengen voor een andere cultuur, andere gewoontes en visies van mensen en volken...
Laat ons misschien daar eerst mee beginnen ?

Hoe meer men mensen bemint, hoe minder men dieren nodig heeft om het eigen gemis aan liefde en warmte op te projecteren...

 De lijst dieronvriendelijke landen:

1. Griekenland, 2. Spanje, 3. Nederlandse Antillen, 4. Nederland, 5. Roemenië, 6. Turkije, 7. Venezuela, 8. Bulgarije, 9. Egypte, 10. Portugal, 11. Mexico, 12. Aruba, 13. China, 14. Thailand, 15. Verenigde Staten, 16. BELGIE, 17. Brazilië, 18. Italië, 19. Zuid- Afrika, 20. Japan... 54. Colombia, 55. Rusland, 56. Zweden. (belga/adha)

Kalo Paska

καλό πάσκα

De kleine Pic-Up-vrachtwagentjes rijden aan en af met nietsvermoedende 'onschuldige' lammeren. Allemaal voor de slacht. Het grote paasfeest is in volle voorbereiding. Iedereen is druk in de weer met koken,bakken en braden. Soms raakt zelfs de suikervoorraad op in de winkels. De Grieken zijn échte zoetbekken,zoals de meeste zuiderlingen en de gebakjes zijn altijd van de partij.Op televisie is er zelfs een tv-kok die niets anders doet dan cake en taarten bakken.

Pasen is hét feest bij uitstek in Griekenland. Meer nog dan Kerstmis. En de vasten wordt hier ook nog serieus genomen.
Niet drinken, geen vlees eten en sommigen beweren zelfs al die tijd geen seks te hebben ! Dat laatste kan je met een korreltje zout nemen. De Grieken vrijen immers het meest in heel Europa. Gaan ze daarom misschien wel economisch failliet ?
Veertig dagen heeft men toegeleefd naar het feest van zondag. De kerken lopen vol. In tegenstelling tot bij ons.
Op televisie zie je urenlange uitzendingen vanuit de kerk. En vieringen kunnen hier echt wel héél lang duren. Met zingende pappas (pastoors) en devote paasbest geklede gelovigen. Ook de films op TV zijn aangepast. Allemaal over het lijdensverhaal en Bijbelse thema's. De kerk heeft hier nog heel wat in de pap te brokken. De Grieks Orthodoxe religie is een christelijke oergodsdienst, vergelijkbaar met het katholicisme. Sinds 1864 is het een staatsgodsdienst met ruim 10 miljoen gelovigen. Dus, bijna de gehele Griekse bevolking en talrijke Grieken in het buitenland.Velen ook in Israël.
Bij elke profane gelegenheid - of het nu de Nationale feestdag is, of Onafhankelijkheidsdag- staan de popes op de eerste rij. Kerk en Staat zijn helemaal niet gescheiden. De Griekse pappas zijn overal in het straatbeeld nog opvallend aanwezig met hun lange zwarte of blauwe kledij, hun obligate lange baard en eigenaardig, op een kachelpijp lijkende, hoofddeksel. Ze zijn talrijk. Ze mogen ook huwen en hebben meestal een hele schare kinderen.Seksueel misbruik door pedofiele priesters is hier geen thema.

Deze week is de 'Grote Week'. Elke dag is 'groot'. Grote maandag, Grote dinsdag... En alle dagen zijn er kerkdiensten. Met als hoogtepunt de nachtdienst op zaterdagavond. Dan gaat iedereen piekfijn uitgedost naar zijn favoriete kerk. Bidden en babbelen. Men loopt binnen en buiten in de kerk. Rookt een sigaretje voor de kerkpoort en gaat weer binnen een kaarsje aansteken of meezingen. Er wordt veel gezongen.
Op het kerkplein verzamelt zich een bonte menigte van kinderen,volwassenen, bejaarden en alle vrouwen die gegarandeerd naar de kapper zijn geweest en nieuwe kleren dragen.Hier en daar ruik je tussen het vele wierook de doordringende geur van mottenballen. De mottenbal is hier nog helemaal niet uit de mode. De glitter kan niet op ! Iedereen wenst iedereen 'Kalo Paska'.
En om middernacht wordt het Christusbeeld buiten de kerk gedragen en worden de klokken geluid en worden er oorverdovende voetzoekers en vuurwerk afgestoken. Om dan naar huis te keren met een brandende kaars,ontstoken aan de paaskaars, waar men aan de deurstijl een zwart roetkruisje mee maakt om het hele jaar geluk af te smeken.

Pasen zelf is familiedag. De Grieken reizen dan massaal naar hun geboortedorp.Zoals de Amerikanen dat bij Thanksgiving Day doen.De vrouwen hebben al de hele week gekookt en gebakken en de mannen hebben hun beste lam uitgezocht.
Van rond de middag is het verzamelen geblazen rond het spit. Uren kan het nog duren voor het paaslam klaar is. Maar ondertussen worden allerlei hapjes uit de keuken aangeboden, overgoten met heel wat wijn en ouzo. Allemaal in de eigen tuin, onder de bloeiende lentebloesems. Het feest kan tot in de vroege uurtjes duren en het hoeft niet gezegd dat - na 40 dagen vasten - er op alle terreinen een explosie volgt.
Tweede Paasdag is dus meestal heel stil in het dorp.
Het begin van het nieuwe kerkelijke jaar. De start van het nieuwe zomerseizoen en het buitenleven.
Het feest van het licht...
Kalo Paska ! Chronia Pola ! Vrolijk Pasen...

Iedereen 'Slachtoffer' ?

We leven in een 'slachtoffercultuur'. Figuurlijk dan toch.
Want letterlijk is een slacht-offer meestal een dier dat wordt geofferd om godsdienstige redenen en om een soort 'zuivering' te bekomen. Het paaslam bijvoorbeeld. Gek genoeg is het slacht-offer in wezen hetzelfde als de 'zondebok'. Die werd vroeger één keer per jaar overladen met alle zonden van het volk van Israël en dan voorgoed de woestijn ingejaagd. Op die manier geraakten de mensen van hun frustraties en eigen misstappen af. Zoals we deden bij die gewezen Belgische bisschop die nu in de vergeetput zit.
Rond slachtoffers is er tegenwoordig heel wat te doen.
In Nederland zijn er bij 'slachtofferhulp' zo'n 1500 vrijwilligers en 300 beroepskrachten werkzaam. Of het nu een verkeersongeval, een uitslaande brand, een zelfmoord,seksueel misbruik,een overval, een echtelijke ruzie of een verdwijning betreft...'Slachtofferhulp is ter plaatse'.
Een hele geruststelling als we dit horen op televisie of lezen in de krant. Dan moeten we zélf als omgeving niets meer doen,toch ? Het is allemaal in professionele handen. We kunnen verder overgaan tot de orde van de dag. Zaak gesloten.We kunnen dus ook gerust doorgaan met slachtoffers te maken. Ze worden allemaal immers vakkundig opgevangen.
Voel je je zelf slachtoffer van iets of iemand ? Je kan gewoon telefoneren en er wordt voor je gezorgd.Gratis en voor niets. En iedereen leeft mee met 'slachtoffers'. In naam van de slachtoffers zijn mensen verontwaardigd en gechoqueerd. Je hebt gegarandeerd de sympathie en de aandacht die je verdient.En je hele familie mag delen in de omkadering en goede zorgen van betrokken warmhartige helpers die kennelijk ook alle tijd van de wereld hebben om jouw verhalen en psychische pijnen een plaats te geven. In tijden van verharding en verzuring een oase van warme aandacht en grote betrokkenheid. Je zou haast 'slachtoffer' willen worden !
Sommige mensen 'kiezen' daar dan ook voor. De 'slachtofferrol' bevalt hen wel. Ze koesteren zich erin en zullen jaren na datum van gebeurde feiten nog telkens leven met die éne dag, dat éne uur, die éne ingrijpende gebeurtenis in hun leven. 'Alsof het gisteren was...' blijven ze maar herhalen. Het geeft hen het recht om blijvend beroep te kunnen doen op de caritas van velen uit hun omgeving. Het geeft hen de mogelijkheid om zelf geen enkele verantwoordelijkheid meer op te nemen voor moeilijke en confronterende zaken die zich in hun leven nog voordoen. De stempel 'slachtoffer' staat in het paspoort van hun leven gegrift. En iedereen zal het ook geweten hebben. Misschien zit er zelfs - zoals in Amerika vaak voorkomt - wel een fikse schadevergoeding in ? Zoals rokers die de sigarettenfabrikant hun verslaving verwijten en zomaar ettelijke miljoenen dollars krijgen uitbetaald.  Zij kunnen hun zielige parasitaire leven dan verder zetten met een dikke sigaar aan hun private zwembad in de eigen 'slachtoffervilla' !
Vinden we zo allemaal geen redenen om 'slachtoffer' te zijn ? Omdat ik niet heb mogen verder studeren...Omdat mijn moeder me negeerde....Omdat mijn ouders gescheiden zijn...Omdat wij thuis arm waren...Omdat...en  Omdat...
Als er iets ergs en ingrijpend in ons leven gebeurt- of we ervaren dat althans zo - hebben we twee opties : we kunnen ofwel bij de pakken gaan zitten, al of niet gepamperd door een alsmaar toenemend leger van hulpverleners; ofwel kunnen we opnieuw beginnen.Met de wetenschap dat de wereld niet zo ideaal is als we zelf hadden gedacht,gedroomd of gehoopt.
In de overtuiging dat er allerlei onverwachte dingen kunnen gebeuren die we niet kunnen voorzien.
Met de zekerheid dat er -als we tenvolle leven- ook kwetsuren zullen zijn en dat we ook pijn zullen tegenkomen op onze weg.
En we kunnen ook - en dat zouden slachtoffers vooral moeten doen - van onze eigen ervaring en nood een deugd maken, en trachten bij te dragen tot het voorkomen van soortgelijke ervaringen.Aktief de strijd aanbinden.Opstaan en op-standig worden.
Slachtoffers zouden preventief slachtoffers moeten voorkomen...eerder dan passief in hun rol te blijven hangen en er mede daardoor ook alsmaar méér worden gemaakt.

Overleg en Communicatie

Hoe vaak heb ik het persoonlijk al meegemaakt dat er misverstanden zijn met medewerkers,vrienden of geliefden rond communicatie of gebrek eraan ? Hoe vaak maken we niet mee dat maatschappelijke conflicten en gevoelige thema's ontaarden en escaleren omdat er onvoldoende overleg en een gebrekkige communicatie is ?
Oordelen en vooroordelen spelen dikwijls een belangrijke rol. Maar ook vastgeroeste meningen en principes liggen vaak aan de basis van het feit dat mensen elkaar niet vinden of tot overeenstemming kunnen komen.Het lijkt me de dag van vandaag zo te zijn dat er niet alleen een verzuring is onder mensen maar ook een verharding. Een verharding van onwrikbare ideeën, opvattingen en meningen.
-Waarom komt er geen regering in België, na oeverloze besprekingen en debatten die nu toch al 50 keer grondig moeten zijn overgedaan ?
-Waarom is er zo'n collectieve hysteriegolf weer over Vlaanderen getrokken nav. het interview met Van Gheluwe,nadat feiten,gruwelijkheden en détails over seksueel misbruik een heel jaar lang voorgrondthema waren  en mensen konden weten hoe daders in elkaar zitten?
-Waarom zijn er zoveel scheidingen tussen mensen die zich elkaars geliefden noemden ?

Luisteren mensen dan niet meer naar elkaar ? Snappen ze de draagwijdte van woorden en daden niet meer ? Al dikwijls noemde ik de ziekte van de aphatitis (onverschilligheid) als oorzaak van het gebrek aan empathie. En als dat zo is, hoe komt dat ? Is ieder alleen nog met z'n eigen thema's en hachje bezig ?

We weten ondertussen dat alles meer 'vluchtig' is. Om niet te zeggen oppervlakkig. Dat betekent dat er 's morgens dingen gezegd worden, die men 's avonds alweer is 'vergeten'. Wat vandaag 'hot news' is, is morgen alweer 'ouwe koek'.Ogenschijnlijk toch.
De psychische en emotionele draagkracht van mensen is beperkt. En we registreren wel degelijk negatieve impulsen en communicatie. Meer dan we wel willen toegeven. Want we zijn oh, zo sterk en onaantastbaar !

Schijnbare flexibiliteit. We zijn dat juist niet; flexibel. Mensen hebben tegenwoordig een 'kort lontje', dat bij het minste tegenslag en oppositie ontploft. We hebben geen geduld.Met verlieservaringen kunnen we bv. hoe langer hoe minder goed omgaan. Als we moeten toegeven dat we het misschien toch niet zo bij het rechte eind hadden, kost ons dat hoe langer hoe meer moeite. We kunnen en mogen immers niet 'zwak' zijn.
Dat verklaart waarom zoveel mensen zich uitputten in verdedigen. En argumenteren. Dat is alles behalve communicatie die mensen dichter bij elkaar brengt. Integendeel.
Communicatie heeft te maken met openstaan voor verschillende belevingen en visies, afwegen en overleggen, zoeken naar het gemeenschappelijke ipv. de tegenstellingen telkens uit te vergroten.

Het heeft te maken met de bereidheid om tot compromissen te komen en tot oplossingen om het samen-leven te verbeteren en te beveiligen. Als we niet bereid zijn om te luisteren naar de belevingswereld van de ander, dan worden we gevaarlijke hoogmoedige en arrogante mensen. Die anderen onder de voet lopen. Die kwetsen en choqueren. Die macht willen over anderen ipv. in vrede willen samenleven met respect voor ieders overtuiging en achtergrond.
En we hebben al tot in den treure toe gezien hoe het 'machthebbers' vergaat. Ze willen alsmaar meer macht en alsmaar minder in-en tegenspraak. Het worden onwrikbare dictators die mensen pijn doen en folteren. En, die dictator zit in ieder van ons !
Om te communiceren moet je met twee zijn. It takes two to Tango.
En communicatie moet voor allebei leiden tot een 'win-win-situatie'. Beiden moeten zich er beter,aangenamer,comfortabeler en prettiger bij voelen Tegelijk moeten beide gesprekspartners ook de bereidheid hebben om iets op te geven, los te laten of in de plaats te stellen. Als die bereidheid er niet is, is er ook geen toekomst.We kunnen niet niet-communiceren. We communiceren dus altijd. Ook al zwijgen we. We kunnen dus beter terug meer gaan investeren in een gezonde, open, directe, respectvolle communicatie en overleg met elkaar. Het zal een pak agressie en onbegrip wegnemen. Het zal mensen maken tot medestanders ipv. tegenstanders. We moeten leren vechten VOOR elkaar ipv. TEGEN elkaar..
Sommige mensen kunnen echter alleen maar destructief vechten tégen. We laten ze dan-als alle constructieve pogingen telkens mislukken, en pogingen moeten we zeker doen- ook best links liggen.
Niet iedere relatie kan en moét lukken...
Het gaat in het leven ook niet om het GROTE GELIJK, maar wél om het GROTE GELUK... Het is allemaal maar heel kort !

Recht van antwoord -Van Gheluwe

Vlaanderen staat nog eens op z'n kop rond gewezen bisschop Van Gheluwe.
De man heeft,vanuit zijn ballingsoord in Frankrijk, een- vanuit zijn beleving- 'eerlijk' interview gegeven over het seksueel misbruik van 25 jaar geleden,waardoor hij een jaar geleden,  vlak voor zijn pensioen, onthutsend ontslag nam als bisschop van Brugge.
Door zijn ontslag en het bekend raken van dit misbruik is het hele 'dossier' van seksuele wanpraktijken binnen de Kerk in België aan het licht gekomen.Gelukkig maar.
Een jaar lang was het misbruik voorpaginanieuws en stond de bisschop zowat symbool voor alle duistere praktijken van de Kerk Hij was het (enige) gezicht van alle kerkelijke boe-mannen die zich liederlijk vergrepen aan onschuldige slachtoffers. De Satan in hoogsteigen persoon.
Hij -of zijn naam- werd opgevoerd in alle dossiers. die al of niet met dit soort wantoestanden te maken had.
De pers was koortsachtig op zoek naar een antwoord van de man zelf. Hij was vogelvrij verklaard en werd nagezeten als opgejaagd wild.'Waar houdt hij zich schuil ?' was dé  hamvraag. Uiteindelijk is er één enkele televisiezender die een 'speciaal' interview krijgt.Een scoop van jewelste. En Vlaanderen is weer gechoqueerd, kotsmisselijk, verontwaardigd...?! De politici allemaal in koor voorop. Terwijl zij alle détails van seksueel misbruik binnen de kerk wel moeten kennen uit het rapport Adriaenssens en de speciale Kamercommissie die er is gevolgd.

Politici moeten weten wat ze willen. Uiteindelijk durven ze niet beslissen dat seksueel misbruik juridisch niet zou mogen verjaren. Heel wat slachtoffers die psychisch 'levenslang' veroordeeld zijn,zouden daarmee al een stuk meer gemoedsrust vinden. Na de gruwelijke détails die ze allemaal hebben gehoord in al de debatten van het afgelopen jaar hebben de politieke gezagsdragers amper de moed om de verjaringstermijn bij seksueel misbruik van tien jaar, naar vijftien jaar op te trekken ! Dit is pas choquerend.Dit is ook schijnheiligheid. Zij weten hoe daders van seksueel misbruik 'dissociëren' en 'vergeten' welke impact hun handelen heeft en blijft hebben.
Men vindt het verschrikkelijk, voor altijd onvergeeflijk, helemaal blijvend ongeoorloofd...en toch is er geen politieke moed om iets in wetten om te zetten ? Sterker nog, mag de man, om wie het allemaal is begonnen, 25 jaar na de feiten geen publiek 'recht van antwoord' krijgen,nadat er zoveel over hem is gespeculeerd en gefantaseerd ? Als je een 'misdrijf' na tien of vijftien jaar laat verjaren, kan je iemand na 25 jaar ook niet langer publiekelijk blijven veroordelen,toch ? Of ontgaat er me hier iets ? Gaat de politieke macht hier nu niet haar boekje te buiten ? Een Minister van Justitie inclusief ?

We kunnen vragen en bedenkingen hebben bij de aard en de toon van dit interview. We kunnen ook bedenkingen hebben, bij hoe uiteindelijk één televisiezender maandenlang alle registers opentrekt om dit interview tot stand te brengen. We kunnen het ook oneens zijn met de inhoud ervan. Maar we kunnen iemand, die niet juridisch vervolgbaar is, niet blijven veroordelen en zeker geen recht van antwoord ontzeggen. Politici dienen zich dan ook van commentaar te onthouden.

Politici zijn zélf vaak 'korte termijndenkers' die vergeten wat er in hun verleden is gebeurd. Of die ook hun meningen en versies van de feiten herzien en aanpassen naargelang de politieke wind. Ze durven ook liegen. Waar waren de politici 25 jaar geleden toen zulke feiten als zeer 'normaal' getolereerd werden ? Zelfs incest was toen een normaal voorkomend gedrag in één op zeven families !
Ik verdedig hierbij niet de daden van Roger Van Gheluwe. Ik verdedig hier het recht van antwoord en laak vooral de hypocrisie, die er zowel binnen de kerk alsook in de politiek bestaat. Waar er macht in het spel is, is er ook machts-misbruik.
In mijn praktijk als psychotherapeut werd ik uiteraard geregeld geconfronteerd, net zoals vele collega's, met seksueel misbruik. Ook binnen de kerk. Moesten we dat aan het gerecht melden ? Hoe vaak vertellen mensen niet, tot op vandaag, over onrecht en misbruik op allerlei terreinen,binnen de besloten en veilige muren van de hulpverlening ? Moeten we nu allen naar het gerecht of naar de pers stappen ? Er zou geen dag voorbijgaan zonder 'schandaal' !

Meer dan tien jaar geleden had ik 'monseigneur' Van Gheluwe ooit,persoonlijk aan de telefoon.Op zijn initiatief. Hij belde mij om te bevestigen dat het bisdom financieel wou tussenkomen in de begeleiding van een vrouw die als kind door een priester seksueel was misbruikt en daar nog steeds psychische en seksuele problemen door had.Uit zijn tussenkomst sprak grote en oprechte bezorgdheid om het slachtoffer.De vrouw had hierover ook met hem verschillende gesprekken gehad.Ongetwijfeld heeft zijn eigen verleden ook meegespeeld en zal het thema wel zijn hele leven op de achtergrond hebben bepaald. Ongetwijfeld heeft hij ook geleden onder zijn misbruik en nog steeds.Ik geloof zeker dat hij in dit opzicht ook zijn best heeft gedaan om rond dat thema - vanuit zijn beperkte visie- 'goed' te doen.

Dat alles op de voorgrond is gekomen heeft ook het tijdsbeeld mede bepaald. Wat vooral nu belangrijk is, is dat we meer aandachtigheid en zorgzaamheid opbrengen voor elkaar. En daar zijn we lang nog niet aan toe.We kunnen geen brandstapels blijven bouwen. Sommige dingen zijn niet te genezen,ongedaan te maken of 'op te lossen'.We zullen nu moeten voorkomen in plaats van trachten te genezen.
Machtsmisbruik moet worden bestreden ! Maar dan wél op ALLE niveaus...Ook in de politiek, het bedrijfsleven, de media...
En mensen- ook daders- mogen zich, in een democratie, nog altijd verdedigen en hun mening vrij uiten. Als dat niet meer kan, is er ook sprake van misbruik van macht en keren we terug naar de inquisitie.
Het is dus goed om eerst in eigen hart te kijken...Of  Hij die zonder zonde is mag pas met stenen werpen...
 _______________________________________
naschrift  : een dag na het interview en deze column wordt de heksenjacht alleen maar erger. Prof.Adriaenssens verklaart in de media dat de gewezen bisschop in een vergeetput moet !  Een middeleeuwse strafmaat.De procureur des Konings van Brugge geeft in de media détails over het seksueel misbruik dat is verjaard en dus als gesloten onderzoek moet worden beschouwd ! Cameraploegen kamperen bij het schuiloord van Van Gheluwe in Frankrijk !  
Wie pleegt er hier dan nu allemaal 'grensoverschrijdend gedrag' ? Wie gaat hier zijn boekje van de 'ethiek' te buiten ? Allerminst verstandige en serene manieren om de slachtoffers te helpen, waar iedereen zo graag de mond van vol heeft...Onvoorstelbaar hoe deze collectieve hysterie maar kan, zonder enige kritische reflectie.
___________________________
naschrift 2 : enkele dagen na het fameuze interview noteren we dan toch één verstandige opmerking, met name van priester Rik Devillé, oprichter van de werkgroep mensenrechten binnen de kerk, die zegt dat we Van Gheluwe NIET in de vergeetput mogen stoppen en dat dit interview juist de kans biedt om te horen hoe daders met zulke dingen omgaan,zodat slachtoffers juist hierdoor kunnen worden vermeden. Hij betreurt dat de slachtoffers van de man, vooraf niet op de hoogte waren van het interview, zoals de bisschoppen wél ingelicht waren, en dat is een ernstige fout van de makers van het interview. Dus, zo betrokken op de slachtoffers, is onze samenleving helemààl niet ! Als men hen 'vergeet' te verwittigen vooraf, gaat men toch zijn ethische mediaboekje te buiten !? Waar blijft de kritiek en de sanctie op dit 'grensoverschrijdend' gedrag ?

Trieste Tristan

Na Vlaanderen, met Hans Van Themsche en Kim De Gelder, die in het wilde weg begonnen te moorden, heeft nu ook Nederland zijn jonge waanzinnige, niemand ontziende blinde straatmoordenaar. Ook deze 24 jarige jonge man had psychische problemen en sprak in zijn afscheidsbrief over 'digitale toestanden'.
Van de andere twee is ook geweten dat ze zich vergaapten aan allerlei computerspelletjes met dubieuze achtergrond.
Dat bij heel wat geïsoleerde jongeren de stoppen doorslaan is duidelijk. Ook in die leeftijdsgroep is het zelfmoordcijfer bijzonder hoog. Maar als er alle dagen jonge mensen zichzelf dramatisch van het leven beroven, komt zoiets niet in het nieuws.Deze triestige Tristan heeft dan zijn ultieme protest meteen wereldkundig gemaakt.
Een werkloze jonge man die rondrijdt in een Mercedes,in het bezit van wapens, met een vergunning voor 3 of 5 stuks en die het vooral gemunt heeft op winkelcentra ?! In zijn auto lag namelijk een brief waar hij aankondigde dat er nog in 3 andere winkelcentra bommen zouden liggen...
In het hoofd van zulke man zullen we nooit kunnen kijken. En we zouden het niet willen ook niet. Het moet in ieder geval één grote chaos en doffe ellende zijn. Jarenlang.
Nu blijkt dan dat hij ooit tien dagen is opgenomen voor zelfmoordneigingen. Hier hebben we natuurlijk geen boodschap aan. In tien dagen kan je trouwens niet van al die ellende,die aan de basis ligt, afkomen. Je kan hooguit een gevaarlijk tij proberen te keren. Tevergeefs, zo blijkt.
Ik heb al zo vaak gezegd en geschreven dat depressie en zelfmoord met agressie te maken hebben. Jongeren zijn ingehouden boos. Niet alleen in de Arabische wereld. De gepamperde generatie zit gevangen tussen de muren van facebook,twitter,Ipod en de luxueuze winkelcentra.In gouden kooien. Met oortelefoons en achter dure zonnebrillen. Om niets werkelijk te moeten horen of te moeten zien.
En de ouders ? Gaan zij vrijuit ? Of blijven we vader en moeder altijd eren ? Het zal je kind maar wezen. Maar zij zitten ook gevangen. In de ratrace naar materie, geld en succes. Geen tijd. De snelle hap.Rennen,hollen,lopen en weer doorgaan. Het Amerikaanse leefmodel. We nemen het klakkeloos over, met de wapens en alles er op en er aan.

Aangevuurd door gewelddadige videogames, waarbij je punten krijgt om zoveel mogelijk tegenstanders dood te schieten; gaan beïnvloedbare eenzame jongeren de 'digitale toestanden' verwarren met de realiteit op de straat.Het worden 'aliens'. Buitenaardse wezens. Weg van de wereld. Hun digitale realiteit wordt de échte realiteit.Een schijn-en schaduwwereld. Ze willen punten scoren. Succes hebben. Gezien en gehoord worden. Al was het maar éénmaal.

Toen enkele jaren geleden er op een Duitse school een gelijkaardig schietincident plaatsvond pleitte ik er voor om alle geweldgames uit de handel te nemen.Als er een rookverbod kan komen, waarom geen verbod op schietgrage videotoestanden ? Ik herhaal dus mijn oproep. Haal die dingen uit de handel. Zij zijn een gevaar voor de volksgezondheid ! Wat is trouwens de toegevoegde waarde aan onze samenleving van zulke games ? Buiten het feit dat het voor velen 'big business' is.
Willen we daar deze prijs dan ook voor betalen ?
Vandaag staat nog in de krant dat wapendracht in de deelstaat Arizona voortaan is toegelaten op scholen ! Ruim 40.000 mensen zouden in Nederland over een wapenvergunning beschikken. Niet beroepsmatig. Why ? Voor de sport !?
Tel op een gemiddelde filmavond op televisie eens het aantal doden door vuurwapens ?
Ik deed het ooit. Op één avond telde ik, al zappend, maar liefst 22 doden in (overwegend) Amerikaanse feuilletons.Als wasproducten op televisie verkopen, geweld ook. Zaterdag waren er 'maar' 7 doden in Alphen a/d Rijn.! Gelukkig niet alle dagen. Maar, het zou nog kunnen komen.Tien jaar geleden kon je je dit ook niet voorstellen in West Europa. Enkel in Chicago of New York.
Onze jeugd schreeuwt om hulp en bege-leiding. Ze zullen dit alsmaar luider en dramatischer gaan doen. Ze willen structuur en richting krijgen. Geen chaos en ontwrichting. We zullen keuzes moeten maken. Tijd en prioriteit moeten geven. Minder schijn, maar meer 'zijn'..
_____________________________________
naschrift 2 dagen later : uit de pers - 
Van der Vlis zou al enige tijd in de ban van het gewelddadige schietspel 'Call of Duty: Modern Warfare 2' zijn. Het spel, waarin spelers in de huid van een soldaat kruipen en onschuldige burgers neerschieten, lijkt griezelig veel op de situatie waarin Van der Vlis zich zaterdag begeven heeft. "Het lijkt wel alsof hij nu echt heeft uitgevoerd wat hij speelde op zijn kamer", zegt een ex-collega van de overleden schutter.

Korf zonder zorgen...

Gezang stijgt op tot boven bij mijn appartementje. De vrijwilligers hebben spontaan vanavond,na het eten, vlakbij, aan onze stookplaats,een kampvuur georganiseerd. De sfeer zit erin. Met een flesje wijn bij de hand gaan de kampvuurliederen spontaan van de ene balade in de andere over.
Het zijn allemaal vijftigers. Dus, de meesten hebben nog een jeugdbewegingverleden. Alle klassiekers uit die tijd passeren de revue. Van de mosselman, tot nachtegaaltje, de kikkerketjes en de zon die zakte in de zee. Iedereen verbaasd over hoe lang geleden en toch zo dichtbij.
Zang verenigt mensen. Zeker als het een spontaan gebeuren is, zonder al te veel dwang en verplichting.

Dit is nu echt het Sapphohuis,zoals ik het bedoelde. Spontane en eerlijke expressie van emotie. Kunst, zoals Willem Kloos het noemde in zijn beroemde uitspraak: ' Kunst is de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie'.
De avond leent er zich ook toe. Een zonnige dag, drachtig van de zomer. Windstil. De eerste krekelgeluiden zijn te horen bij de oude eikenboom.En net nog, zag ik van op het strand de eerste dolfijn van het seizoen !Traag voortbewegend net onder het stille wateroppervlak. Zo sereen en vredig.Men zegt dat het zien van een dolfijn geluk brengt.Tevredenheid is al voldoende. Een huis van en vol vrede. Dat is het vanavond wel.

Er is de afgelopen week hard door iedereen,met z'n zessen, gewerkt aan Spitaki Mou, onze kleine huisje, waar sinds gisteren de eerste gasten zijn toegekomen. Ook de eerste drie studio's zijn onder handen genomen en geschilderd en geschrobd. Vandaag is er nog in de tuin geschoffeld en gegraven en nieuwe planten en bloemen sieren nu terrassen en verloren hoekjes.

Maandag heb ik voor de ploeg een barbecue beloofd. Er zijn er dinsdag een drietal die vertrekken. En in het weekend komen nog twee mensen toe. Komen en gaan. Kennismaken en opnieuw loslaten. Maar in de ervaring dat met solidariteit en samen de handen uit de mouwen steken, er op korte tijd heel veel kan gebeuren.
Het lijkt hier soms op een bouwkamp. Alleen dan, met ouderen. Maar allen nog jong in hun hart. Dat tonen de liedjes van vanavond. Nostalgie misschien? Verlangen naar de voorbije jeugd ? Maar ik ben er zeker van dat er morgen nog zal over gepraat worden.En dat enkelen vannacht misschien wel jeugddromen zullen hebben. Over fantasie en verlangens die zijn voorbijgegaan, maar toch ook weer niet helemaal. Want wat blijft, zolang we leven, is die periode uit onze kindertijd, zonder verantwoordelijkheden.
Mijn moeder noemde het de tijd toen 'je leefde uit de korf zonder zorgen'.

Die ervaring terug mogen beleven hier in ons huis, is ook een beetje het opzet.  
'Steek al je zorgen in je plunjezak en fluit' of  'Hoe schoon is de wereld de zomerse hei' ?

We moeten het natuurlijk zelf maken.Of het ook uitzingen.
We moeten elkaar ook opzoeken. Zonder schroom.
 Kampvuur maken. Samen eten. Samen werken én samenwerken.Gelegenheden willen scheppen.

De zon ging rood onder vanavond.Ze belooft een nieuwe mooie dag morgen. De dolfijn kondigt een nieuwe beloftevolle zomer aan. Het kampvuur van vanavond is het eerste van hopelijk een lange reeks fijne avonden,hier in huis, voor mensen die terug willen leren leven zonder al te veel zorgen.

Als wij dan hun veilige korf kunnen zijn...
___________________________________________________

ps. zangvakantie in de zomer in huis www.singsangsun.be

'Laurent-isme' of Solisme...trend !

Ik heb het altijd voor rebellen gehad. Mensen die een beetje tegen de stroom in durven varen. Zij komen dikwijls het kortst bij de bron... Laurent "was" ook een beetje mijn favoriete prins.Ik denk dat Vlaanderen hem wel mocht als 'enfant terrible' ? Zelf heeft hij het allicht te weinig geweten en zeker niet zo ervaren.

Hij die het koningshuis een menselijk gelaat gaf en al eens buiten de schreef durfde te gaan. Een prins die buiten de lijntjes kleurt. Grappig, speels, humoristisch en relativerend. Geen kouwe koningskak met Laurent.

Nu schrik ik toch een beetje. De grootste vijand van Laurent blijkt nu Laurent zélf te zijn geworden.
Of vertoeft hij in slecht gezelschap ?

In een delicate evenwichtsoefening die België al lange tijd met het regime van Kabila in Congo heeft en in een periode dat we in eigen land al geen evenwicht vinden tussen Walen en Vlamingen presteert onze 'einzelganger' het om de hele natie overhoop te zetten ! Tegen advies van zijn vader, de Koning. Tegen advies van de regering en enkele 'wijzen'; stapt onze frivole prins op het vliegtuig naar Congo om daar op de koffie te gaan bij Kabila en wie weet wat nog meer allemaal... Zelfs de kritiek hierover wuift ie nadien pardoes van tafel. Laurent gaat solo ! Kuifje in Congo.

Voer voor psychologen is dit.
Zelf zou ik het verklaren vanuit het feit dat de man altijd in de schaduw heeft moeten leven van zijn oudere broer en zich daarom zo nodig moet manifesteren.Maar dat je dan zo hoogmoedig en arrogant het hele establishment aan je laars lapt, gaat wel héél ver.Beseft hij zelf wel waar hij mee bezig is ?

Misschien wil hij wel onbewust 'ont-prinst' worden. Een vorm van kamikaze. Trage zelfmoord ? Alleen zou hem en zijn gezin, dat 26.000 € netto per maand (dotatie) kunnen kosten ! Is het hem dat wel waard ? Misschien wel !
Je kiest natuurlijk niet om als koningskind geboren te worden. En dan nog niet eens als de eerstgeborene,troonsopvolger, maar de derde in rij. Je leven lang moet je wegen en wikken . En anderen beschikken. Al je doen en laten wordt uitvergroot en bekritiseerd.
In de jaren negentig werd Laurent zelfs even opgenomen voor een depressie. Je zou natuurlijk van minder depressief worden. Het leven van een prins is het leven van een gevangene. In een gouden kooi. Volgens mij is hij dat hartsgrondig beu. Misschien is dit gebeuren wel een gemaskeerde depressie ? Een luide kreet om hulp ?
Maar het lot van zijn geboorte kan hij niet ontlopen. Nooit.
Dus, Laurent zou beter- voor zijn eigen materieel comfort- met zijn Claire en de kindjes emigreren, weg van de Belgische politiek en zijn vader en moeder..Had hij niet ergens een zonnige villa in het buitenland ?

Maar er zijn er wel meer die we dat zouden kunnen adviseren. Ook een andere monseigneur, monseigneur Leonard bijvoorbeeld kreeg recent weer enkele taarten in het gezicht. Ook iemand die zich niet kan schikken naar wat de grootste gemene deler van zijn kerk eigenlijk wil. Stond hij misschien ook te lang in de schaduw van iemand ?

En Bart De Wever ? Ook een solist-eerste-klasse die geen compromissen verdraagt.

Kunnen ze niet allen een soloreis om de wereld maken, zoals dat meisje Laura Dekker, die tegen advies van velen ook het ruime sop koos ?
Het is een trend aan het worden.
Solisten als Mubarak en Kadhafi luisteren ook niet naar hun volk.
Banken trekken zich ook niets aan van het boe-geroep van hun klanten.
Kerken doen ook of hun neus bloedt.
Politici staan ook niet meer tussen het volk.
Iedereen gaat solo ! Zonder overleg.
Zonder tijd en ruimte te maken om te luisteren en te communiceren.
Ondanks de vele communicatiemiddelen is er nog nooit zo slecht gecommuniceerd.
Er wordt vooral niet meer geluisterd. Empathie over wat voor anderen 'gevoelig' ligt is weg. Iedereen is zo druk bezig met zichzelf. Nochtans door naar anderen te luisteren kun je heel veel leren over jezelf !

Wat de gevolgen hiervan zullen zijn op termijn, is niet in te schatten. Veel chaos allicht. Veel frustratie.Nog meer onenigheid,wantrouwen,woede en agressie tussen mensen.
Vooral veel mensen die zich als kind onbegrepen en alleen hebben gevoeld, zullen als volwassene hetzelfde doen naar anderen, nl. niet begrijpen en niet luisteren. Slachtoffers worden meestal daders; maar ze zullen nog meer,schijnbaar hoogmoedig en arrogant, voor de buitenwereld, enorm alleen,angstig en eenzaam overblijven, als Laurent...
Terwijl ze juist paradoxaal, door hun extreme 'acties' smeken om begrip en er zo graag zouden willen bijhoren !

Liga tegen kanker. Wie wordt er beter van ?

Vanmorgen las ik op de internetkranten dat de Vlaamse Liga tegen Kanker (VLK) vorig jaar een erfenis heeft gekregen van 8 miljoen Euro. Haar directeur,Leo Leys, lichtte toe dat de Liga geregeld erfenissen krijgt, maar dat het hier wel om een aanzienlijk bedrag ging. Dat zal wel,ja ! Als je weet dat de spektakelshow 'Kom op tegen kanker' recent nog maar 'amper' 1,5 miljoen euro opbracht...Waarvan dan heel ostentatief een cheque van de Vlaamse regering van 500.000 Euro op televisie ! Het geld van de erfenis zou worden besteed aan wetenschappelijk onderzoek over kanker.Zoals het meeste geld van de VLK daar naartoe gaat.

Nog maar pas was er heel wat opschudding in diezelfde VLK over het feit dat zij hun vrijwilligers,-mensen die kankerpatiënten sociaal bijstaan- aan de deur hadden gezet,zonder overleg en behoorlijke communicatie.Een complete vrijwilligerswerking met ruim 350 betrokken mensen, die meer dan 12 jaar werd opgebouwd, met inloophuizen voor patiënten, bijstand in het ziekenhuis e.a. werd zomaar abrupt stopgezet.
Ziekenhuizen en mutualiteiten werden verzocht -via de media- om het boeltje over te nemen.
Wat kankert er daar binnen VLK ?
Geldgebrek is er dus kennelijk niet.
En als al de gelden die in zulk een organisatie binnenkomen via giften,schenkingen,donaties,erfenissen...nog amper dienen om de wetenschap en het onderzoek vooruit te helpen, waar blijft de verantwoordelijkheid van de overheid hierin dan ? En wie bepaalt welk kankeronderzoek gefinancierd wordt en welk niet ? Welke firma's verdienen hier hun geld mee en welke niet ? Welke criteria worden er gehanteerd om zulke grote geldstromen te versassen naar de 'juiste onderzoeker' ?
België besteedt nog geen 2% van zijn BNP aan kankeronderzoek en wetenschappelijk onderzoek in het algemeen. Minister Oncelinckx van Volksgezondheid trok 22 miljoen uit voor kankeronderzoek over twee jaren in 2009 en 2010.
De VLK alleen al beheert meer geld in onderzoek. In 2009 had VLK een inkomen van 13,6 miljoen euro. Slechts 2 miljoen hiervan werd besteed aan vrijwilligerswerk,vakanties voor kankerpatiënten, inloophuizen en sociale ondersteuning van kankerpatiënten. Net dat luik dat nu dus wordt afgestoten !Net nu men pas met één enkele erfenis 8 miljoen ontving ?

Recent lekte nog uit dat de directrice van Amnesty International, toch ook zo'n 'sociaal project', een opstappremie had ontvangen van 600.000 Euro ! Leg dat maar eens uit aan de vele vrijwilligers die op straat bedelen en mensen lastig vallen om zulk een project te steunen.

Sociale projecten worden tegenwoordig bestuurd door managers. Vergelijkbaar met de bankensector. En daar weten we ondertussen waar het grote geld voor dient.Ook in de ziekenhuiswereld zie je deze 'rationalisatie'. Ten koste allemaal van de patiënt en de doelgroep zelve. Gezondheidzorg is ook 'big business' geworden.

Kankeronderzoek moet gefinancierd worden door de overheid en niet door ondoordringbare stichtingen en vzw's,bestuurd door kleine clubjes, die de bevolking schuldinducerend- zoals in smeekbrieven- geld afhandig maken om daar dan, zonder weinig controle, mee te kunnen doen wat ze willen.

Heel wat kankerpatiënten blijven nu in de kou staan in de noodzakelijke hulp bij allerlei sociale aspecten van hun ziekte. Daar zou vooral meer energie en geld moeten naartoe gaan vanuit zulke stichtingen. Vrijwilligerswerk en sociale ondersteuning, in tijden waar mensen vaak nog weinig beroep kunnen doen op familie of buren,zou net moeten opgebouwd worden ipv. afgebouwd !

De overheid kan geld van accijnzen op kankerverwekkende producten en levenswijzen aanwenden om de wetenschap te stimuleren. Al de belastingsinkomsten uit tabakverkoop, autoverkoop,alcohol,C02 vervuiling,gevaarlijke kerncentrales,ongezonde voedingsindustrie enz. zou ruim voldoende moeten zijn om de wetenschap aan het werk te zetten om niet commerciële alternatieven en oplossingen te zoeken.Of is de wetenschap er ondertussen ook om vooral de industrie te helpen ?
En best zou het onderzoek dan ook nog Europees gecoördineerd worden. Zodat geen tien universiteiten met hetzelfde dure onderzoek zouden bezig zijn. Of een Waalse én een Vlaamse universiteit hetzelfde werk doen.

Och ja, wie ben ik om hierover te schrijven ? Als je als kankerpatiënt hoort dat men zo z'n best doet om een oplossing te zoeken voor je kanker, moet je toch dankbaar zijn,niet ?. En geduldig wachten. We zijn er mee bezig ! klinkt het. Binnen 2 of 5 of 10 jaar heeft men allicht een 'oplossing' hoor je steeds.
En je kan alleen toch maar blij zijn dat diegenen die het net niét gehaald hebben, hun hele erfenis achterlieten om jou misschien nog te kunnen redden. Alle hoop is gevestigd op de slimme wetenschapper die je chemisch zal gaan helpen. Diegenen die je kanker immers mede chemisch hebben veroorzaakt, zullen niet omkijken. In Tsjernobyl en Fukushima weten ze dat al.
En voor je nood aan sociale en emotionele ondersteuning moet je dan maar even flink zijn en op je tanden bijten. Als die al niet zijn stukgebeten...Er zijn er trouwens zovelen in dezelfde situatie. Iedereen staat er alleen voor. Dus, als zij het aankunnen, kan jij dat ook ! En 'kankeren' hierover, helpt toch niet...

Ik wou alleen maar heel even 'opkomen tegen een bepaald soort kanker' . Eentje waar helemaal geen onderzoek naar wordt gedaan.

Alles onder controle ?

Enkele dagen geleden kwam ik iemand, na lange tijd tegen, die meteen de vraag stelde 'Hej, Alles onder controle ?'...
Ik schrok. Alles onder controle ? Ik had die uitdrukking lang niet meer gehoord.
Zeker hier in Griekenland niet, waar niets onder controle is. Zelfs de staatsfinancies en de begrotingen niet. Ik kocht nadien een tijdschrift en daar hadden ze het ook over controle.

Mijn leven is trouwens helemaal niet onder controle : ik heb kanker en weet niet hoe dat zal aflopen, ik leef in Griekenland en weet niet of ik hier nog werk zal blijven hebben en zal kunnen blijven op termijn, ik maak geregeld scheidingen van geliefde mensen mee en zie hoe er elke maand in mijn wereld, én de grotere wereld, allemaal onzekere dingen gebeuren...

Voor heel wat mensen is controle over hun en hét leven in het algemeen, het hoogste goed : als alle rekeningen zijn betaald en alle documenten wettelijk in orde zijn, de verzekeringen zijn geregeld,de kinderen op tijd in bed zitten, de afwas is gedaan, het huis is opgeruimd, de hond zijn inenting gehad heeft, de emails zijn beantwoord,de kleren zijn gewassen en gestreken...dan...kan men pas 'gerust' zijn. Is dat écht zo ? Is men dan 'gerust' ? Uiteraard kan men dat nooit écht voor mekaar krijgen.  Tenzij men z'n leefwereld, zijn huis, zijn vriendenking enz. héél klein maakt.
Bovendien moet men ook nog eens een perfecte moeder,vriendin,dochter,werknemer én partner zijn ! Men moet er ook nog fris en fruitig uitzien, gezond zijn en het juiste gewicht hebben.
Ik schrijf dit nu in de vrouwelijke persoon. Het komt mij namelijk voor dat toch heel wat meer vrouwen dit soort van perfectionisme als geloofsovertuiging hebben dan mannen.

Sociologen beweren wel eens dat deze golf van perfectionisme, wat de nood aan controle toch wel is, het gevolg zou zijn van de snel veranderende wereld, waar men de greep, of is het be-greep, op verliest. Men be-grijpt niet meer wat er gebeurt en zoekt zekerheden.
Psychologen grijpen dan weer terug naar vroege jeugdervaringen, waar mensen die in een chaotisch, weinig stabiele omgeving, zijn opgegroeid, later deze schijnbare zekerheden zouden zoeken.Het sluit bij elkaar aan.

Wat er ook van zou zijn...het is enorm vermoeiend en belastend. Zowel voor de persoon in kwestie die er wel eens chronisch vermoeid of depressief kan van worden, als voor de omgeving die met een perfectionist(e) moet leven. Zekerheden zijn trouwens een illusie in het leven. Controle over alles kunnen hebben, ook.

Vandaag kan er hier een tsunami mijn huis, en mijzelf, bij de zee wegspoelen en morgen kan het Turkse leger hier vlakbij, misschien wel een gewapend conflict beginnen. Soms zijn er wel eens schermutselingen geweest over de schending van het luchtruim. Bij mijn volgende vliegtuigreis naar België kan ik neerstorten...We kunnen dus bang zijn voor alles.
Ik kan van mijn paard vallen, van de trap, van mijn bad... Ik kan dan alles gaan vermijden waardoor ik mogelijk eventuele schade misschien zou kunnen oplopen. Ook die vermijdingsstrategie is ontzettend vermoeiend.

Enkel de verzekeraars spinnen uit onze angsten hun garen. Zij verkopen trouwens angst aan perfectionisten. Je kan je voor alles en nog wat 'verzekeren' vandaag. Tot er dan weer écht iets ernstigs gebeurt. Zelf heb ik jarenlang pakken verzekeringen betaald tot ik iets ernstigs,bij een storm,aan de hand kreeg en er blijkbaar in de kleine lettertjes dan plots een clausule de terugbetaling van geleden schade uitsloot.

Dus, beste perfectionist(e), leg er je bij neer dat niets zeker is. Zelfs het leven niet. Zelfs je geld niet op de bank of de beurs.Of ook je relatie niet.Je zal dus moeten leren genieten van de dag, het uur, de minuut die er is. Anders wordt het leven een vermoeiende hel. Je verspeelt er alle kansen mee om gelukkig te kunnen zijn.

En andere mensen gaan je bovendien een zeurkous of zeurpiet en angstkikker vinden. En ze laten je dan ook weer vallen ! Ook al had je zo goed je best gedaan om 'alles onder controle' te houden en hen vooral maar niet te moeten verliezen.Op die manier druk je je eigen geliefden trouwens plat.

Angst is een slechte raadgever. Controle niet het juiste antwoord.
Als iemand me dus nog eens vraagt : 'Alles onder controle ?' ga ik antwoorden 'Neen, en moet dat dan ?'.
'
Onze vrijwilligers hier in huis ervaren dagelijks dat ze de controle, die we in Vlaanderen en Nederland toch goed hebben aangeleerd gekregen, moeten loslaten. Overal is er wel iets on-af in huis. 'Zoals wij mensen toch ook on-af zijn', zeg ik dan. Je hier aan ergeren kost je stress en teveel van dat, kost je je gezondheid.

De Grieken - en de meeste Zuiderse volken- hebben geleerd om die stress met het nodige flegma te vermijden. Een controlfreak moet dus niet naar hier komen. Of juist wél om het af te leren. Als hij/zij dan maar niet gaat proberen om de Grieken te willen veranderen tot perfectionisten of controlfreaks.
Want dan verliezen zij letterlijk wel eens de controle ! En dan kan je beter ophoepelen.

Wie teveel controle wil over alles, zal uiteindelijk ook alles verliezen !
Wie teveel zijn best doet, zal uiteindelijk alleen en eenzaam achterblijven.Met 'alles' onder controle.

Een aparte lezing...over mezelf !

In mijn carrière -zoals dat officieel heet- heb ik in de afgelopen 30 jaar honderden lezingen en voordrachten gegeven.Over het thema wat ik gaandeweg,sinds 1980, tot mijn stokpaardje heb gemaakt, nl. depressie. Als men me vraagt om binnen het half uur hierover een lezing te geven voor honderd of vijfhonderd toehoorders, geen probleem. Ik kan gerust twee uur, of langer zelfs, hiermee vullen.

De laatste weken zat ik echter al zenuwachtig handendraaiend aan te hikken tegen een vraag die ik had gekregen om op 29 maart,als ik even terug in België was, een lezing te geven .

De vraag kwam van mijn uroloog Professor Denis, bij wie ik in behandeling ben voor mijn prostaatkanker. Om de twee maanden organiseert hij een Café Santé,een ontmoeting voor zijn patiënten in de patiëntenvereniging 'Wij Ook'.Hij nodigt dan telkens twee sprekers uit. Meestal eminente collega-artsen.De groep bestaat uit allemaal prostaatkankerpatiënten dus.
De allereerste keer dat ikzelf naar zulke bijeenkomst ging, schrok ik van de leeftijd van die mannen. Mijn oorspronkelijk idee,dat prostaatkanker een 'oude mannenziekte' was, kreeg alleen maar een pijnlijke bevestiging. En ik was 'een van hen'.Amper 55 jaar toen.
Ter voorbereiding was ik mijn medisch dossier nog eens gaan lezen. Ik wist al zelfs niet meer dat de diagnose mij bekend werd op 25 november 2008. Een druilerige novemberdag, dat weet ik nog.
Hoe ik nadien terug thuis ben geraakt weet ik niet meer. Er zaten niet alleen druppels op de voorruit van de wagen. De hele tijd was mijn zicht ook wazig door de tranen die opborrelden en de winterse dag nog triester maakte.Ik was overigens die dag helemaal alleen met mijn verdriet.
Over die dingen moest ik allemaal dus gaan vertellen. Dr.Denis had me aangekondigd als iemand die over zijn eigen proces kwam vertellen. Een van de moeilijkste dingen dus, ondanks mijn spreekervaring in publiek. Gelukkig had ik maar een half uur tot driekwart uur. Voor mijn depressiethema zou ik dat veel tekort hebben gevonden. Voor dit thema vroeg ik me af hoe ik dit allemaal vol kon maken.

Er was een grote opkomst, ondanks het goeie weer en het speciale uur om 17u in de namiddag. Allemaal mannen, en een drietal dames. Vijfenvijftig in totaal. De eerste vijf minuten was ik wat zenuwachtig, maar gaandeweg haalde mijn ervaring toch de bovenhand. Ik vertelde van die 28e november en hoe de uroloog in zijn verslag schreef dat ik er heel rustig bijzat en leek te begrijpen wat de diagnose betekende; terwijl ik helemaal vanbinnen niét rustig was en er van zijn hele uitleg alleen op dat ogenblik maar het woord KANKER  was overgekomen. En ik vertelde hoe ik dan nadien op 1 december met Dokter Denis had afgesproken en hoe hij mij, in mijn herinnering, steunde in mijn wens om het allemaal 'siga,siga' (rustig,rustig) te bekijken en gezonde beslissingen te nemen op mijn maat. Enz.
Ik zag mensen lachen bij sommige grappige passages en ik zag stoere mannen hier en daar een traan verpinken. En de toegemeten tijd werd bijna een uur. Ik had nog kunnen doorgaan. Mannenapplaus klinkt anders dan vrouwenapplaus,zoals ik het meestal vroeger kreeg. Krachtig en duidelijk.
En bij de koffie werd ik meermaals aangeklampt door mannen die hun eigen verhaal kwamen doen. Zelfs eentje die me kwam zeggen dat het voor hemzelf ook heel gezond zou zijn, om zoals ik, in Griekenland te gaan wonen.In de zon, met gezonde groenten,vis,olijfolie en de zee. Maar dat zijn vrouw niet wilde meegaan.

Ik wou hem nog toefluisteren dat hij dan moest kiezen voor zijn eigen leven of voor dat van zijn vrouw. Maar ik heb het maar gelaten. Ieder moet de keuzes maken die hij denkt te moeten maken. En spijt komt nooit op tijd !

Ik was opgelucht over deze lezing. Zoals ik vroeger ook opgelucht was over mijn professionele lezingen. Maar dit was anders. Dit was eigen-aardig. Dit was ook voor mezelf een stapje in mijn proces. Er over spreken voor meerdere mensen. Zonder schroom en zonder mezelf te verbloemen.Ook mijn angst niet uit de weg te gaan, nu mijn kankerwaarde in mijn bloed (PSA) weer flink is toegenomen de afgelopen maanden...De hormonenbehandeling komt er dus weer terug aan.
En de professor was heel opgetogen ! Allicht zal ik dit nog wel eens mogen doen op één van zijn vele binnenlandse of buitenlandse congressen.Hij wil vooral de patiënt en zijn levenskwaliteit centraal stellen.
Hij gaat in ieder geval naar Lesbos komen eind mei. Naar eigen zeggen kan hij misschien hier van mij nog wat bijleren over hoe hij emotioneel met zijn eigen kanker kan omgaan.
Zelf is hij ook patiënt. Zijn we dat trouwens niet allemaal dan ? Soms leraar,soms leerling. Soms dokter,soms patiënt.
Het was in ieder geval heel even fijn om ook eens patiënt te mogen zijn...

Pesten...of Racisme, Agressie ?

Gisteren ben ik uit België vertrokken na enkele dagen hectisch meehollen met de bende. Geen dag te vroeg om terug te keren naar het vredige Molyvos. De krantenkoppen in de kiosk van de luchthaven kopten allemaal over de 42-jarige man die zelfmoord had gepleegd omdat zijn collega's hem al jarenlang hadden 'moegepest'. Volwassen mannen onder elkaar die elkaar zoeken om iemands leven te verzieken en zichzelf te vermaken.Ik las dat de betrokkene al verschillende keren klacht had ingediend en dat er weinig of geen gevolg hieraan was gegeven. De aanhoudende pesterijen van twee welbepaalde collega's werden hem uiteindelijk teveel... Het was geen 1 aprilgrap !
Pesten...het is een verzamelwoord geworden. Een begrip. En van zodra we iets gaan samenvatten of benoemen denkt iedereen te weten waarover het gaat. We maken er onze eigen associaties bij en creëren op die manier een beeld van de realiteit,zonder eigenlijk te weten hoe het er werkelijk aan toegaat. Misschien denken we wel aan het pesten in onze kindertijd op school. Een normaal fenomeen onder kinderen. Van alle tijden. Wie herinnert er zich géén pesterij ?
Meestal ging het dan om iemand die niet helemaal mee was met de groep : andere kleren of haar droeg of een aparte bril, een andere taal sprak of een accent had, of een of andere lichaamseigen afwijking van de norm,zoals een lange neus of grote oren.
Aan de grond lag altijd 'er niet helemaal bijhoren'. Niet modaal zijn.Eigen-aardig of speciaal zijn.
Daar hebben mensen het kennelijk moeilijk mee. En onze samenleving kennelijk alsmaar moeilijker. We maken zo constant 'zwarte schapen' in de kudde van witte blatende of zwijgende meelopers.
Met hoofddoeken kunnen we niet om, met een ander geloof hebben we moeite, met andere nationaliteiten of een ander taalgebied hebben we problemen...en met alles wat afwijkt van 'norm-aal' wordt bestreden.
Pluralisme,flexibiliteit,multicultureel,tolerantie...zijn holle woorden geworden.
Eigenlijk is een zgn.'pester' even bang als het slachtoffer. Misschien zelfs nog banger. Angst voor het onbekende, het speciale, het nieuwe. Angst om de eigen 'identiteit' (als men die al heeft) te verliezen.

Het zegt iets over onze cultuur van schijnbare zekerheden die we rondom ons gebouwd hebben. Het zegt iets over hoe weinig evenwichtig we kunnen omgaan met ver-anderen. De 'grijze muizenmaatschappij' die we zijn geworden is bang van iemand die uniek en speciaal is. De dorpsgek, de gehandicapte,de blinde, de bejaarde, die je hier in Griekenland nog wél ziet- naast tal van andere aparte figuren,karakterkoppen- is uit het straatbeeld verdwenen en hoort in instituten.

We institutionaliseren de angst voor het onbekende. Een man van 42, zoals het slachtoffer, die niet kan lezen of schrijven is een dankbaar 'object' om te laten zien hoe sterk of slim wij wel zijn.Het camoufleert onze eigen zorgen,problemen,angsten en onzekerheden. We kunnen er onze frustratie op afreageren. Of onze agressie. We kunnen er op schimpen en ernaar schoppen..Het is zelfs geen vreemdeling, dus het mag ! Het is geen racisme. Het is pesten.En dat doet toch iedereen !?
Weinig fraais wat we als 'volwassenen' hebben afgeleverd. Waar zaten die ouders van de pestkoppen heel de tijd ? Of hebben zij op school dit respect voor anderen geleerd ? Zijn ze misschien zelf slachtoffer geweest ?

Pesten,Racisme,Agressie...het kadert allemaal in het gebrek aan empathie voor elkaar. De ziekte van 'apathitis' die algemeen is. De prijs die we betalen voor onze ongebreidelde materialistische ingesteldheid en onze dagelijkse jacht op... Gebrek aan aandachtigheid,tijd en zorg zijn algemeen.
Zo kunnen we commissies rond pesten op het werk oprichten of racisme tegenover vreemdelingen, of instituten voor gelijke kansen of cursussen agressiebeheersing in het verkeer; maar we gaan voorbij aan de essentie. Technische ingrepen,regels en wetten zullen niets veranderen.

Een mentaliteit en attitudevorming, een houding tegenover elkaar, moet veranderd worden. Wij moeten terug leren dat mensen erg kwetsbaar zijn. Zoals dieren. Waar blijft de tegenhanger van de dierenbescherming ? De Mensenbescherming.
Wij moeten leren beseffen dat de draagkracht van mensen eindig is. We moeten elkaar meer beluisteren en stilstaan bij ieders belevingswereld. En dat is een taak van iedereen. Niet alleen van hulpverleners.