Gaat men het bankgeheim dan ook afschaffen ?
Niemand nog geheimen ?
Alles open en bloot en overal medewerkers van Big Brother die elke misstap die iemand begaat, rapporteren en signaleren ? Ons overwerkte gerechtsapparaat gaat helemaal ontsporen !
Rik Torfs, senator en kerkjurist is tégen de afschaffing van het biechtgeheim (lees beroepsgeheim) en ik ben het met hem eens. Hij stelt :
"Waarom is het biechtgeheim belangrijk? Wie biecht, verkrijgt daardoor mentaal asiel. Feiten die het daglicht niet mogen zien, komen naar boven in een veilige omgeving die totale geheimhouding garandeert. Dat biedt de delinquent een unieke mogelijkheid om een medemens te zeggen wat anders voor altijd verborgen zou blijven. De kans dat een mens het volstrekt ongehoorde wat hij heeft gedaan met iemand anders kan delen, betekent bevrijding uit een gruwelijk isolement. Daarbij is de vergiffenis van de zonde niet het belangrijkste, maar de mogelijkheid om het onzegbare uit te spreken."
Vertaald naar therapie, waar ook vaak geheimen aan het licht gebracht worden en cliënten rekenen op geheimhouding in vertrouwen, zou het afschaffen van dit beroepsgeheim betekenen dat er bv. veel meer zelfmoorden zouden plaatsvinden. En er zijn er al zoveel !
Mensen zouden hun verleden niet alleen kunnen blijven dragen in hun emotioneel isolement.
Het delen is immers ook helen.
Heel wat depressies; latent,gemaskeerd of uitgesproken, hebben te maken met geheimen.
Het schuldgevoel en de ondraaglijke last die gebeurde feiten met zich hebben meegebracht, gaat soms na vele jaren een psychische en/of fysieke eigen-aardige uitweg zoeken.
Als het om strafbare feiten gaat, gaan cliënten dit dus niet meer vertellen aan een hulpverlener, met alle gevolgen vandien. Nog niet zo lang geleden waren bv. abortus,overspel en euthanasie ook strafbaar.
Het gerecht schiet er dus niets mee op en de betrokkene gaat net nog meer in het verborgene leven. Dit kan leiden tot veel ernstiger psychische problematiek, zoals zelfmoord, maar ook psychoses, schizofrenie,paranoïa en allerlei psychiatrische ziektebeelden die het gevolg zijn van een depressie die niet bij de wortel is aangepakt.
Wat ik wel als therapeut altijd heb voorgehouden is dat ik als hulpverlener ook een taak heb naar de samenleving toe en dat ik onvrede, misbruiken en allerlei andere maatschappelijke oorzaken van depressie moet vertalen en terugkoppelen. Ik moet dus (anoniem) waarschuwen en signaleren,ja.
Dat is ook de reden waarom ik al die jaren al boeken en artikels schrijf en lezingen geef. Ik nodig mijn collega's trouwens uit om dat ook te doen. Mensen moeten weten wat anderen problemen bezorgt.
Je kan niet lijdzaam toezien hoe er misbruik is en dit in de veilige beslotenheid van je therapiekamer houden als je cliënt de deur uit is. Uiteraard beroert het me ook als ik zulke dingen hoor. Vaak ben ik ook 'kotsmisselijk' geweest van schrijnende verhalen van cliënten. Maar feiten, met naam en toenaam, aanhangig maken bij het gerecht is een andere zaak.Ook al ben ik het soms ook niet eens met opgebiechte feiten.
In het beste geval kan ik mijn cliënt aanmoedigen en stimuleren om dat zelf te doen. Maar dan ben ik helemaal niet zeker dat er op een serene en zorgvuldige manier met die klacht of bekentenis wordt omgesprongen. Nog steeds niet, tot op de dag van vandaag.
Ik ben niet zeker dat 'het gerecht' op dezelfde betrokken manier luistert als ikzelf tracht te doen. Een verkrachting kan ook mentaal gebeuren en ik schat onze speurders en politiemensen niet altijd fijngevoelig genoeg in om met sommige delicate menselijke thema's zorgvuldig te kunnen omgaan.
De bewijzen daarvan zijn recent nog maar geleverd in de 'operatie kelk' en de brute inbeslagname van alle klachten over seksueel misbruik bij de commissie Adriaenssens.
We hebben nu vooral -omwille van de actualiteit -geheimen rond seksueel misbruik voor ogen, maar er zijn nog heel wat andere gebeurtenissen in iemands leven die belastend, moreel en soms juridisch niet toelaatbaar zijn.Moet ik bv. dan melden als mijn cliënt illegale drugs gebruikt of ze zelfs dealt ?
Therapeuten worden wel eens 'de hedendaagse biechtvaders' genoemd. Als 'biechten' niet meer kan,zonder de angst op onderzoeken en juridische stappen, is de hulpverlening ten dode opgeschreven.
We kunnen als hulpverlener dan enkel nog oppervlakkig dweilen met de kraan open. En daar heeft niemand wat aan.
In ieder geval houd ik mijn beroepsgeheim in ere en in stand, hoe de wet ook zou worden veranderd. Ook al zou het me zelf in juridische moeilijkheden brengen !
De basis van elke goede hulp en alle relaties trouwens, is vertrouwen...
Dus, heel wat menselijke geheimen, over dertig jaar hulpverlening, zal ik gegarandeerd meenemen in mijn graf. Mijn (ex)cliënten kunnen dus gerust zijn !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten