Korf zonder zorgen...

Gezang stijgt op tot boven bij mijn appartementje. De vrijwilligers hebben spontaan vanavond,na het eten, vlakbij, aan onze stookplaats,een kampvuur georganiseerd. De sfeer zit erin. Met een flesje wijn bij de hand gaan de kampvuurliederen spontaan van de ene balade in de andere over.
Het zijn allemaal vijftigers. Dus, de meesten hebben nog een jeugdbewegingverleden. Alle klassiekers uit die tijd passeren de revue. Van de mosselman, tot nachtegaaltje, de kikkerketjes en de zon die zakte in de zee. Iedereen verbaasd over hoe lang geleden en toch zo dichtbij.
Zang verenigt mensen. Zeker als het een spontaan gebeuren is, zonder al te veel dwang en verplichting.

Dit is nu echt het Sapphohuis,zoals ik het bedoelde. Spontane en eerlijke expressie van emotie. Kunst, zoals Willem Kloos het noemde in zijn beroemde uitspraak: ' Kunst is de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie'.
De avond leent er zich ook toe. Een zonnige dag, drachtig van de zomer. Windstil. De eerste krekelgeluiden zijn te horen bij de oude eikenboom.En net nog, zag ik van op het strand de eerste dolfijn van het seizoen !Traag voortbewegend net onder het stille wateroppervlak. Zo sereen en vredig.Men zegt dat het zien van een dolfijn geluk brengt.Tevredenheid is al voldoende. Een huis van en vol vrede. Dat is het vanavond wel.

Er is de afgelopen week hard door iedereen,met z'n zessen, gewerkt aan Spitaki Mou, onze kleine huisje, waar sinds gisteren de eerste gasten zijn toegekomen. Ook de eerste drie studio's zijn onder handen genomen en geschilderd en geschrobd. Vandaag is er nog in de tuin geschoffeld en gegraven en nieuwe planten en bloemen sieren nu terrassen en verloren hoekjes.

Maandag heb ik voor de ploeg een barbecue beloofd. Er zijn er dinsdag een drietal die vertrekken. En in het weekend komen nog twee mensen toe. Komen en gaan. Kennismaken en opnieuw loslaten. Maar in de ervaring dat met solidariteit en samen de handen uit de mouwen steken, er op korte tijd heel veel kan gebeuren.
Het lijkt hier soms op een bouwkamp. Alleen dan, met ouderen. Maar allen nog jong in hun hart. Dat tonen de liedjes van vanavond. Nostalgie misschien? Verlangen naar de voorbije jeugd ? Maar ik ben er zeker van dat er morgen nog zal over gepraat worden.En dat enkelen vannacht misschien wel jeugddromen zullen hebben. Over fantasie en verlangens die zijn voorbijgegaan, maar toch ook weer niet helemaal. Want wat blijft, zolang we leven, is die periode uit onze kindertijd, zonder verantwoordelijkheden.
Mijn moeder noemde het de tijd toen 'je leefde uit de korf zonder zorgen'.

Die ervaring terug mogen beleven hier in ons huis, is ook een beetje het opzet.  
'Steek al je zorgen in je plunjezak en fluit' of  'Hoe schoon is de wereld de zomerse hei' ?

We moeten het natuurlijk zelf maken.Of het ook uitzingen.
We moeten elkaar ook opzoeken. Zonder schroom.
 Kampvuur maken. Samen eten. Samen werken én samenwerken.Gelegenheden willen scheppen.

De zon ging rood onder vanavond.Ze belooft een nieuwe mooie dag morgen. De dolfijn kondigt een nieuwe beloftevolle zomer aan. Het kampvuur van vanavond is het eerste van hopelijk een lange reeks fijne avonden,hier in huis, voor mensen die terug willen leren leven zonder al te veel zorgen.

Als wij dan hun veilige korf kunnen zijn...
___________________________________________________

ps. zangvakantie in de zomer in huis www.singsangsun.be