De vraag kwam van mijn uroloog Professor Denis, bij wie ik in behandeling ben voor mijn prostaatkanker. Om de twee maanden organiseert hij een Café Santé,een ontmoeting voor zijn patiënten in de patiëntenvereniging 'Wij Ook'.Hij nodigt dan telkens twee sprekers uit. Meestal eminente collega-artsen.De groep bestaat uit allemaal prostaatkankerpatiënten dus.
De allereerste keer dat ikzelf naar zulke bijeenkomst ging, schrok ik van de leeftijd van die mannen. Mijn oorspronkelijk idee,dat prostaatkanker een 'oude mannenziekte' was, kreeg alleen maar een pijnlijke bevestiging. En ik was 'een van hen'.Amper 55 jaar toen.
Ter voorbereiding was ik mijn medisch dossier nog eens gaan lezen. Ik wist al zelfs niet meer dat de diagnose mij bekend werd op 25 november 2008. Een druilerige novemberdag, dat weet ik nog.
Hoe ik nadien terug thuis ben geraakt weet ik niet meer. Er zaten niet alleen druppels op de voorruit van de wagen. De hele tijd was mijn zicht ook wazig door de tranen die opborrelden en de winterse dag nog triester maakte.Ik was overigens die dag helemaal alleen met mijn verdriet.
Over die dingen moest ik allemaal dus gaan vertellen. Dr.Denis had me aangekondigd als iemand die over zijn eigen proces kwam vertellen. Een van de moeilijkste dingen dus, ondanks mijn spreekervaring in publiek. Gelukkig had ik maar een half uur tot driekwart uur. Voor mijn depressiethema zou ik dat veel tekort hebben gevonden. Voor dit thema vroeg ik me af hoe ik dit allemaal vol kon maken.
Er was een grote opkomst, ondanks het goeie weer en het speciale uur om 17u in de namiddag. Allemaal mannen, en een drietal dames. Vijfenvijftig in totaal. De eerste vijf minuten was ik wat zenuwachtig, maar gaandeweg haalde mijn ervaring toch de bovenhand. Ik vertelde van die 28e november en hoe de uroloog in zijn verslag schreef dat ik er heel rustig bijzat en leek te begrijpen wat de diagnose betekende; terwijl ik helemaal vanbinnen niét rustig was en er van zijn hele uitleg alleen op dat ogenblik maar het woord KANKER was overgekomen. En ik vertelde hoe ik dan nadien op 1 december met Dokter Denis had afgesproken en hoe hij mij, in mijn herinnering, steunde in mijn wens om het allemaal 'siga,siga' (rustig,rustig) te bekijken en gezonde beslissingen te nemen op mijn maat. Enz.
Ik zag mensen lachen bij sommige grappige passages en ik zag stoere mannen hier en daar een traan verpinken. En de toegemeten tijd werd bijna een uur. Ik had nog kunnen doorgaan. Mannenapplaus klinkt anders dan vrouwenapplaus,zoals ik het meestal vroeger kreeg. Krachtig en duidelijk.
En bij de koffie werd ik meermaals aangeklampt door mannen die hun eigen verhaal kwamen doen. Zelfs eentje die me kwam zeggen dat het voor hemzelf ook heel gezond zou zijn, om zoals ik, in Griekenland te gaan wonen.In de zon, met gezonde groenten,vis,olijfolie en de zee. Maar dat zijn vrouw niet wilde meegaan.
Ik wou hem nog toefluisteren dat hij dan moest kiezen voor zijn eigen leven of voor dat van zijn vrouw. Maar ik heb het maar gelaten. Ieder moet de keuzes maken die hij denkt te moeten maken. En spijt komt nooit op tijd !
Ik was opgelucht over deze lezing. Zoals ik vroeger ook opgelucht was over mijn professionele lezingen. Maar dit was anders. Dit was eigen-aardig. Dit was ook voor mezelf een stapje in mijn proces. Er over spreken voor meerdere mensen. Zonder schroom en zonder mezelf te verbloemen.Ook mijn angst niet uit de weg te gaan, nu mijn kankerwaarde in mijn bloed (PSA) weer flink is toegenomen de afgelopen maanden...De hormonenbehandeling komt er dus weer terug aan.
En de professor was heel opgetogen ! Allicht zal ik dit nog wel eens mogen doen op één van zijn vele binnenlandse of buitenlandse congressen.Hij wil vooral de patiënt en zijn levenskwaliteit centraal stellen.
Hij gaat in ieder geval naar Lesbos komen eind mei. Naar eigen zeggen kan hij misschien hier van mij nog wat bijleren over hoe hij emotioneel met zijn eigen kanker kan omgaan.
Zelf is hij ook patiënt. Zijn we dat trouwens niet allemaal dan ? Soms leraar,soms leerling. Soms dokter,soms patiënt.
Het was in ieder geval heel even fijn om ook eens patiënt te mogen zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten