Ik schrok. Alles onder controle ? Ik had die uitdrukking lang niet meer gehoord.
Zeker hier in Griekenland niet, waar niets onder controle is. Zelfs de staatsfinancies en de begrotingen niet. Ik kocht nadien een tijdschrift en daar hadden ze het ook over controle.
Mijn leven is trouwens helemaal niet onder controle : ik heb kanker en weet niet hoe dat zal aflopen, ik leef in Griekenland en weet niet of ik hier nog werk zal blijven hebben en zal kunnen blijven op termijn, ik maak geregeld scheidingen van geliefde mensen mee en zie hoe er elke maand in mijn wereld, én de grotere wereld, allemaal onzekere dingen gebeuren...
Voor heel wat mensen is controle over hun en hét leven in het algemeen, het hoogste goed : als alle rekeningen zijn betaald en alle documenten wettelijk in orde zijn, de verzekeringen zijn geregeld,de kinderen op tijd in bed zitten, de afwas is gedaan, het huis is opgeruimd, de hond zijn inenting gehad heeft, de emails zijn beantwoord,de kleren zijn gewassen en gestreken...dan...kan men pas 'gerust' zijn. Is dat écht zo ? Is men dan 'gerust' ? Uiteraard kan men dat nooit écht voor mekaar krijgen. Tenzij men z'n leefwereld, zijn huis, zijn vriendenking enz. héél klein maakt.
Bovendien moet men ook nog eens een perfecte moeder,vriendin,dochter,werknemer én partner zijn ! Men moet er ook nog fris en fruitig uitzien, gezond zijn en het juiste gewicht hebben.
Ik schrijf dit nu in de vrouwelijke persoon. Het komt mij namelijk voor dat toch heel wat meer vrouwen dit soort van perfectionisme als geloofsovertuiging hebben dan mannen.
Sociologen beweren wel eens dat deze golf van perfectionisme, wat de nood aan controle toch wel is, het gevolg zou zijn van de snel veranderende wereld, waar men de greep, of is het be-greep, op verliest. Men be-grijpt niet meer wat er gebeurt en zoekt zekerheden.
Psychologen grijpen dan weer terug naar vroege jeugdervaringen, waar mensen die in een chaotisch, weinig stabiele omgeving, zijn opgegroeid, later deze schijnbare zekerheden zouden zoeken.Het sluit bij elkaar aan.
Wat er ook van zou zijn...het is enorm vermoeiend en belastend. Zowel voor de persoon in kwestie die er wel eens chronisch vermoeid of depressief kan van worden, als voor de omgeving die met een perfectionist(e) moet leven. Zekerheden zijn trouwens een illusie in het leven. Controle over alles kunnen hebben, ook.
Vandaag kan er hier een tsunami mijn huis, en mijzelf, bij de zee wegspoelen en morgen kan het Turkse leger hier vlakbij, misschien wel een gewapend conflict beginnen. Soms zijn er wel eens schermutselingen geweest over de schending van het luchtruim. Bij mijn volgende vliegtuigreis naar België kan ik neerstorten...We kunnen dus bang zijn voor alles.
Ik kan van mijn paard vallen, van de trap, van mijn bad... Ik kan dan alles gaan vermijden waardoor ik mogelijk eventuele schade misschien zou kunnen oplopen. Ook die vermijdingsstrategie is ontzettend vermoeiend.
Enkel de verzekeraars spinnen uit onze angsten hun garen. Zij verkopen trouwens angst aan perfectionisten. Je kan je voor alles en nog wat 'verzekeren' vandaag. Tot er dan weer écht iets ernstigs gebeurt. Zelf heb ik jarenlang pakken verzekeringen betaald tot ik iets ernstigs,bij een storm,aan de hand kreeg en er blijkbaar in de kleine lettertjes dan plots een clausule de terugbetaling van geleden schade uitsloot.
Dus, beste perfectionist(e), leg er je bij neer dat niets zeker is. Zelfs het leven niet. Zelfs je geld niet op de bank of de beurs.Of ook je relatie niet.Je zal dus moeten leren genieten van de dag, het uur, de minuut die er is. Anders wordt het leven een vermoeiende hel. Je verspeelt er alle kansen mee om gelukkig te kunnen zijn.
En andere mensen gaan je bovendien een zeurkous of zeurpiet en angstkikker vinden. En ze laten je dan ook weer vallen ! Ook al had je zo goed je best gedaan om 'alles onder controle' te houden en hen vooral maar niet te moeten verliezen.Op die manier druk je je eigen geliefden trouwens plat.
Angst is een slechte raadgever. Controle niet het juiste antwoord.
Als iemand me dus nog eens vraagt : 'Alles onder controle ?' ga ik antwoorden 'Neen, en moet dat dan ?'.
'
Onze vrijwilligers hier in huis ervaren dagelijks dat ze de controle, die we in Vlaanderen en Nederland toch goed hebben aangeleerd gekregen, moeten loslaten. Overal is er wel iets on-af in huis. 'Zoals wij mensen toch ook on-af zijn', zeg ik dan. Je hier aan ergeren kost je stress en teveel van dat, kost je je gezondheid.
De Grieken - en de meeste Zuiderse volken- hebben geleerd om die stress met het nodige flegma te vermijden. Een controlfreak moet dus niet naar hier komen. Of juist wél om het af te leren. Als hij/zij dan maar niet gaat proberen om de Grieken te willen veranderen tot perfectionisten of controlfreaks.
Want dan verliezen zij letterlijk wel eens de controle ! En dan kan je beter ophoepelen.
Wie teveel controle wil over alles, zal uiteindelijk ook alles verliezen !
Wie teveel zijn best doet, zal uiteindelijk alleen en eenzaam achterblijven.Met 'alles' onder controle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten