Pesten...het is een verzamelwoord geworden. Een begrip. En van zodra we iets gaan samenvatten of benoemen denkt iedereen te weten waarover het gaat. We maken er onze eigen associaties bij en creëren op die manier een beeld van de realiteit,zonder eigenlijk te weten hoe het er werkelijk aan toegaat. Misschien denken we wel aan het pesten in onze kindertijd op school. Een normaal fenomeen onder kinderen. Van alle tijden. Wie herinnert er zich géén pesterij ?
Meestal ging het dan om iemand die niet helemaal mee was met de groep : andere kleren of haar droeg of een aparte bril, een andere taal sprak of een accent had, of een of andere lichaamseigen afwijking van de norm,zoals een lange neus of grote oren.
Aan de grond lag altijd 'er niet helemaal bijhoren'. Niet modaal zijn.Eigen-aardig of speciaal zijn.
Daar hebben mensen het kennelijk moeilijk mee. En onze samenleving kennelijk alsmaar moeilijker. We maken zo constant 'zwarte schapen' in de kudde van witte blatende of zwijgende meelopers.
Met hoofddoeken kunnen we niet om, met een ander geloof hebben we moeite, met andere nationaliteiten of een ander taalgebied hebben we problemen...en met alles wat afwijkt van 'norm-aal' wordt bestreden.
Pluralisme,flexibiliteit,multicultureel,tolerantie...zijn holle woorden geworden.
Eigenlijk is een zgn.'pester' even bang als het slachtoffer. Misschien zelfs nog banger. Angst voor het onbekende, het speciale, het nieuwe. Angst om de eigen 'identiteit' (als men die al heeft) te verliezen.
Het zegt iets over onze cultuur van schijnbare zekerheden die we rondom ons gebouwd hebben. Het zegt iets over hoe weinig evenwichtig we kunnen omgaan met ver-anderen. De 'grijze muizenmaatschappij' die we zijn geworden is bang van iemand die uniek en speciaal is. De dorpsgek, de gehandicapte,de blinde, de bejaarde, die je hier in Griekenland nog wél ziet- naast tal van andere aparte figuren,karakterkoppen- is uit het straatbeeld verdwenen en hoort in instituten.
Weinig fraais wat we als 'volwassenen' hebben afgeleverd. Waar zaten die ouders van de pestkoppen heel de tijd ? Of hebben zij op school dit respect voor anderen geleerd ? Zijn ze misschien zelf slachtoffer geweest ?
Pesten,Racisme,Agressie...het kadert allemaal in het gebrek aan empathie voor elkaar. De ziekte van 'apathitis' die algemeen is. De prijs die we betalen voor onze ongebreidelde materialistische ingesteldheid en onze dagelijkse jacht op... Gebrek aan aandachtigheid,tijd en zorg zijn algemeen.
Zo kunnen we commissies rond pesten op het werk oprichten of racisme tegenover vreemdelingen, of instituten voor gelijke kansen of cursussen agressiebeheersing in het verkeer; maar we gaan voorbij aan de essentie. Technische ingrepen,regels en wetten zullen niets veranderen.
Een mentaliteit en attitudevorming, een houding tegenover elkaar, moet veranderd worden. Wij moeten terug leren dat mensen erg kwetsbaar zijn. Zoals dieren. Waar blijft de tegenhanger van de dierenbescherming ? De Mensenbescherming.
Wij moeten leren beseffen dat de draagkracht van mensen eindig is. We moeten elkaar meer beluisteren en stilstaan bij ieders belevingswereld. En dat is een taak van iedereen. Niet alleen van hulpverleners.
jé wEet zéluùùùf x3 xoxo
BeantwoordenVerwijderen